تاجری از ژاپن و شريک کاری اش از عربستان سعودی به دنبال راهی هستند تا صنعت صيد مرواريد در خليج فارس را احيا کنند. دوبی و ديگر کشورهای حاشيه خليج فارس به خاطر صيد مرواريدهای طبيعی از آبهای خليج فارس شهرت داشتند. اما از دهه ۱۹٣٠ به بعد، که شيوه توليد مرواريدهای مصنوعی در ژاپن ابداع شد اين صنعت را تقريبا از بين برد.
تا اوايل دهه ۱۹٣٠، ماهيگيران در دوبی با استفاده از قايق های چوبی سنتی به جستجوی مرواريد می رفتند. پيش از دهه ٣٠، تجارت مرواريد در ميان کشورهای خليج فارس، تجارتی عمده محسوب می شد. در آب گرم و با صدف های اعلای خليج فارس بهترين مرواريدهای دنيا که به مرواريد غلتان شهرت دارند، توليد می شدند.
اکنون جهانگردان اين فرصت را يافته اند تا به گذشته برگردند و ببينند شکار مرواريد در زير آب و با استفاده از لباس های غواصی سنتی چگونه است. اين فعاليت جهانگردی که در دوبی صورت می گيرد، توسط سرگرد عبدالله السويدی مديريت می شود. او می گويد مشتاق ديدن جهانگردانی است که بخشی از گذشته اين کشور را تجربه می کنند.
السويدی می گويد: خيلی مهم است که سبک زندگی گذشته مان را به ديگران نشان دهيم تا ببينند چه دوران سختی را پشت سر گذاشته ايم. در آن زمان ما فقط دريا و کوير را داشتيم.
در بخشی از تصاوير قديمی که در موزه مرواريد شيخ نشين راس الخيمه به نمايش گذاشته شده می توان شرايط دشواری را که شکارچيان مرواريد با آن روبرو بودند، مشاهده کرد. آنها با استفاده از دماغگيرهايی که از استخوان لاک پشت ساخته شده بود و طنابی متصل به وزنه ای سنگين، به زير آب می رفتند. اين شکارچيان با استفاده از دستکشهای چرمی که دستشان را محافظت می کرد طی حدود يک دقيقه و نيم به اندازه ای که می توانستند از بستر دريا صدف جمع می کردند و به سطح آب باز می گشتند. آنها روزانه حدود ٣٠ بار به زير آب می رفتند. صيادان برای شکار مرواريد در اواخر بهار با قايق هايشان به دريا می رفتند و تا اوايل پاييز باز نمی گشتند. آنها تمام گرمای تابستان را بر روی آب و در جستجوی مرواريد سپری می کردند.
در آن زمان، تقاضا برای مرواريد طبيعی و اعلای خليج فارس بويژه از هند بسيار بالا بود.
اما در دهه ٣٠، در نتيجه بحران بزرگ اقتصادی و همچنين پيدايش روش های پرورش مرواريد مصنوعی در ژاپن، صنعت مرواريد طبيعی ضربه بزرگی ديد.
اما هم اکنون و پس از گذشت ۸٠ سال، اين صنعت در حال احياست. آب منطقه و صدف های آن که بهترين مرواريد های طبيعی را بدست می دهند، برای پرورش مرواريدهايی با زرق و برق کاملا ايده آل است. اما اينبار، ماهيگيران به عمق آب می روند و با صدف های خالی برمی گردند، سپس ذرات طبيعی را درون صدف ها قرار می دهند و آنها را بمدت يک سال در آب به حال تعليق نگاه می دارند. ذره ها به صورت طبيعی به مرواريد تبديل می شوند. مزيت اين شيوه پرورش در اين است که درصد موفقيت آن ۶۵ تا ۷٠ درصد است، در حاليکه درصد موفقيت شکار مرواريد طبيعی تنها يک درصد است.
مکان و شيوه پرورش تازه را عبدالله السويدی از عربستان و دايجی ايمورا از ژاپن راه اندازی کرده اند. اين دو تاجر طی همين سال حدود ۴٠ هزار مرواريد در اين منطقه پرورش داده اند. اما اين دو طرحی بزرگتر در سر دارند؛ آنها می خواهند تا خليج فارس را برای باری ديگر به بستر بهترين مرواريدهای دنيا تبديل کند.
تا اوايل دهه ۱۹٣٠، ماهيگيران در دوبی با استفاده از قايق های چوبی سنتی به جستجوی مرواريد می رفتند. پيش از دهه ٣٠، تجارت مرواريد در ميان کشورهای خليج فارس، تجارتی عمده محسوب می شد. در آب گرم و با صدف های اعلای خليج فارس بهترين مرواريدهای دنيا که به مرواريد غلتان شهرت دارند، توليد می شدند.
اکنون جهانگردان اين فرصت را يافته اند تا به گذشته برگردند و ببينند شکار مرواريد در زير آب و با استفاده از لباس های غواصی سنتی چگونه است. اين فعاليت جهانگردی که در دوبی صورت می گيرد، توسط سرگرد عبدالله السويدی مديريت می شود. او می گويد مشتاق ديدن جهانگردانی است که بخشی از گذشته اين کشور را تجربه می کنند.
السويدی می گويد: خيلی مهم است که سبک زندگی گذشته مان را به ديگران نشان دهيم تا ببينند چه دوران سختی را پشت سر گذاشته ايم. در آن زمان ما فقط دريا و کوير را داشتيم.
در بخشی از تصاوير قديمی که در موزه مرواريد شيخ نشين راس الخيمه به نمايش گذاشته شده می توان شرايط دشواری را که شکارچيان مرواريد با آن روبرو بودند، مشاهده کرد. آنها با استفاده از دماغگيرهايی که از استخوان لاک پشت ساخته شده بود و طنابی متصل به وزنه ای سنگين، به زير آب می رفتند. اين شکارچيان با استفاده از دستکشهای چرمی که دستشان را محافظت می کرد طی حدود يک دقيقه و نيم به اندازه ای که می توانستند از بستر دريا صدف جمع می کردند و به سطح آب باز می گشتند. آنها روزانه حدود ٣٠ بار به زير آب می رفتند. صيادان برای شکار مرواريد در اواخر بهار با قايق هايشان به دريا می رفتند و تا اوايل پاييز باز نمی گشتند. آنها تمام گرمای تابستان را بر روی آب و در جستجوی مرواريد سپری می کردند.
در آن زمان، تقاضا برای مرواريد طبيعی و اعلای خليج فارس بويژه از هند بسيار بالا بود.
اما در دهه ٣٠، در نتيجه بحران بزرگ اقتصادی و همچنين پيدايش روش های پرورش مرواريد مصنوعی در ژاپن، صنعت مرواريد طبيعی ضربه بزرگی ديد.
اما هم اکنون و پس از گذشت ۸٠ سال، اين صنعت در حال احياست. آب منطقه و صدف های آن که بهترين مرواريد های طبيعی را بدست می دهند، برای پرورش مرواريدهايی با زرق و برق کاملا ايده آل است. اما اينبار، ماهيگيران به عمق آب می روند و با صدف های خالی برمی گردند، سپس ذرات طبيعی را درون صدف ها قرار می دهند و آنها را بمدت يک سال در آب به حال تعليق نگاه می دارند. ذره ها به صورت طبيعی به مرواريد تبديل می شوند. مزيت اين شيوه پرورش در اين است که درصد موفقيت آن ۶۵ تا ۷٠ درصد است، در حاليکه درصد موفقيت شکار مرواريد طبيعی تنها يک درصد است.
مکان و شيوه پرورش تازه را عبدالله السويدی از عربستان و دايجی ايمورا از ژاپن راه اندازی کرده اند. اين دو تاجر طی همين سال حدود ۴٠ هزار مرواريد در اين منطقه پرورش داده اند. اما اين دو طرحی بزرگتر در سر دارند؛ آنها می خواهند تا خليج فارس را برای باری ديگر به بستر بهترين مرواريدهای دنيا تبديل کند.