خلاصه ای از مقاله امیلی هاوتورن در وبسایت تحلیلی استراتفور
پس از بهار عرب، ترکیه و مصر برای یافتن جایگاه شان در منطقه ای دستخوش تحولات دچار چالش هایی بوده اند. مصر با جمعیتی بیشتر و با وجود داشتن یکی از بزرگترین ارتش های خاورمیانه در سایه بی ثباتی سیاسی مشکلات جدی تری داشت.
همزمان، ترکیه برخوردار از اقتصادی متنوع تر از مصر، سعی می کرد با ارائه خود به عنوان پرچمدار اسلام میانه رو در جهت حل مسائل منطقه نقش بازی کند.
ترکیه در زیر استیلای رجب طیب اردوغان قدرت بیشتری به جنبش های اسلامی در منطقه از جمله اخوان المسلمین داد؛ گروهی که با حزب عدالت و توسعه حاکم بر ترکیه دستور کار نسبتا مشترکی دارد.
اما مصر پس از سرنگونی محمد مرسی و قدرت گرفتن رهبران نظامی سکولار روی خوشی به ترکیه نشان نداد، زیرا آنکارا با اقامت بسیاری از اعضای تحت تعقیب اخوان المسلمین مصر در خاک ترکیه موافقت کرد.
آنکارا با طعنه به مصر در باره ی محکوم نکردن کودتای نافرجام ترکیه گفت "طبیعی است آن هایی که از طریق کودتا به قدرت رسیده اند درباره کودتا موضع نگیرند."
قاهره در واکنش اعلام کرد اگر فتح الله گولن روحانی که آنکارا می گوید در پشت توطئه کودتا بوده است از مصر درخواست پناهندگی کند آن را بررسی خواهد کرد.
عربستان سعودی طی سال گذشته تلاش کرد روابط قاهره و آنکارا را ترمیم کند. اگر چنین اتفاقی رخ بدهد اتحاد کشورهای سنی در منطقه که به خاطر خشونت های جهادی لطمات زیادی دیده است به شدت تقویت خواهد شد. اما بعید است ترکیه به جاه طلبی های منطقه ای عربستان میدان بیشتری بدهد. مصر ممکن است گوش شنوای بهتری برای ریاض داشته باشد اما دشوار بتوان قاهره را مجاب کرد به حمایت آنکارا از اخوان المسلمین اعتراض نکند.
ممکن است ترکیه و مصر به توافقی مقطعی برای شکست داعش برسند، اما تنش میان آن ها پس از مدتی دوباره شدت خواهد گرفت.