تاریخ آمریکا نشان داده است که نه مشکلات اقتصادی، نه خشم آسمان، و نه مانند روزهای اخیر جستجوی بدن مسافران هواپیما، نمی تواند مردم را از شرکت در مراسم ویژه روزی که به «روز شکر گذاری یا تانکس گیوینگ» شهرت یافته است؛ باز دارد.
اما ببینیم که این روز چیست و چگونه گام های خود را در تاریخ نسبتاً نوپای آمریکا جا انداخته است.
در ماه سپتامبر ۱۶۲۰ میلادی، یک کشتی کوچک بنام «می فلاور» سواحل پلیموت را در انگلستان آن روزگار به قصد آن سوی آبها ترک کرد. این کشتی تنها ۱۰۲ مسافر داشت. گروهی از جدایی طلبان دینی که می خواستند در سرزمینی جدید خانه کنند و بتوانند به آزادی مراسم مذهبی خود را انجام دهند. در این گروه همچنین افرادی بودند که با آرمان دستیابی به زندگی مرفه تری بسوی دنیای جدید یا همان ینگه دنیا بار سفر بسته بودند.
این کشتی کوچک را هنوز می توان گاه گاهی در سواحل «ساوانا» در ایالت جورجیا و در آبهائی که در کناره اقیانوس آتلانتیک نشسته است؛ مشاهده کرد. هر چند که کشتی کوچک آن گروه کوچک یکصد نفره در آبهایی که امروز در ایالت ماساچوست واقع شده است؛ یعنی در خلیج ماساچوست لنگر گرفت.
در نخستین زمستان سخت آن سال، اکثر مسافرین این گروه کوچک حتی نتوانستند کشتی خود را نیز ترک کنند. بسیاری از آنها که در کشتی مانده بودند، دچار بیماری های گوناگون و کمبود ویتامین های لازم شدند و به همین مناسبت تنها نیمی از آنان توانستند بهار بعدی را به چشم ببینند.
و پس از گذشت حدود ۵۰ سال در نوامبر سال ۱۶۲۱ بود که همراه با نخستین دروی محصول ذرت فرماندار وقت مقدمات جشن و سروری را فراهم کرد و با دعوت کردن گروهی از متحدان سرخ پوست در آن روزگار بساط «تانکس گیوینگ» امروزی را پایه نهاد و هر چند که در آن روزها احتمالاً این نام بکار برده نشده بود، اما بعد ها این روز را روز شکرگذاری یا همان تانکس گیوینگ نامیدند.
در آن روزها، مردمی که به ینگه دنیا آمده بودند به همراه ساکنان اصلی آن، یعنی سرخ پوستها، این جشن و سرور را همه ساله هنگام دروی خرمن هایشان بر پا می کردند.
جشن و سروری که حدود دو قرن به همان صورت اجرا میشد. اما پس از آن برای نخستین بار در سال ۱۸۶۳ میلادی و طی جنگ های مدنی آمریکا بود که آبراهام لینکلن رئیس جمهوری وقت این روز را بعنوان یک روز ملی اعلام کرد، روزی که همه ساله در آخرین پنجشنبه ماه نوامبر برگزار می شود.
در روزگار قدیم، مصری ها، یونانی ها و همچنین رومی ها جشن و سروری به مناسبت چیدن محصولات خود بر پا می داشتند. این جشنها همچنین به رسم قدیم یهودیان و جشن و سرور آنان به هنگام دروی خرمن «سوکُت» نیز شباهت دارد.
پیش بینی می شود که حدود ۲۴ میلیون نفر طی این روزها با توجه به مراسم سالانه جشن های « روز شکرگزاری» از این سوی آمریکا به آن سوی آمریکا به نزد افراد خانواده خود بروند تا با همراهی آنان سپاس شان را به سرزمینی که اجداد آنان را در قرن های پیش پذیرفته است؛ ادا کنند.
و از همه مهم تر آن که بوقلمون ویژه این روز را نیز با تشریفات کامل در روی میز بنشانند، حتی بی خانمان ها نیز در این روز تنها نیستند، آنان نیز کسانی را در کنار خود دارند.