ادامۀ مقابلۀ دولت سوریه با اپوزیسیون آن کشور، شمار فزاینده ای از شهروندان آن کشور را ناگزیر به گریز از وطنشان کرده است.
کشورهای همسایۀ سوریه مثل اردن می کوشند به آورگان سوری کمک کنند، اما سیل سوری هایی که به سمت این کشورها سرازیر می شوند، سبب محدودتر شدن منابع کشورهایی از جمله اردن می شود؛ امکاناتی که بدواٌ هم محدود بوده است.
جوانان و نوجوانانی که از سوریه گریخته اند، می گویند از مسلخی می گریزند که زمانی میهنشان بوده است.
تاکنون، بیش از ۸۰۰۰۰ شهروند سوری به اردن پناه برده اند تا بلکه کاری درمزارع بیابند و برای کسان خود پولی بفرستند. آنها می گویند خویشانشان نه نانی دارند که خود را با آن سیر کنند و نه پولی که با آن زندگی را بگذرانند. می گویند اگر هم کسی پولی داشته باشد، ممکن است آن را از او بدزدند. می گویند مردم در گرسنگی و تنگدستی به سر می برند و توسط رژیم اسد سلاخی می شوند. تنش در سوریه به گونه ای فزاینده مرگبار بوده است.
دکتر وصفی الرشده که رئیس یک بیمارستان است، معتقد است که هر یک از آوارگان سوری که خانۀ خود را ترک می گویند، به مراقبتهای پزشکی و بشردوستانه نیاز مبرم دارند.
بسیاری از آوارگان سوری، از اردنیها کمک می گیرند. از آنها کار و چادر و پتو می گیرند. این همه اما، برای مرهم نهادن بر زخمهای جسم و روحشان ناکافی است.
یکی از آنها، آرزوی بسیاری از هم مهینان را باز می گوید، آرزوی بازگشتن به سوریه را. می گوید: «انشاء الله به سوریه باز خواهم گشت. انشاء الله آتش جنگ خاموش خواهد شد و اوضاع آرام. آنگاه به سوریه بازخواهم گشت.»