مقاله‌ای از مایکل اوهنلن در واشنگتن تایمز
گزینه های موجود در سوریه برای واشنگتن شامل ایجاد منطقه پرواز ممنوع، تسلیح شورشیان و افزایش استفاده از کماندوهای آمریکایی تنها به موفقیت های تدریجی و محدود در میدان جنگ منجر می شود.
این رویکرد به دشواری خواست آمریکا مبنی بر شکست داعش و جایگزین کردن دولت بشار اسد با یک دولت چند فرقه‌ای اتحاد ملی را تامین خواهد کرد. با توجه به خطر فرورفتن آمریکا در باتلاق سوریه و احتمال برخورد مستقیم با روسیه رویکرد حداقلی بهترین گزینه موجود به نظر می رسد.
اما نتیجه چنین رویکردی این بوده است که جنگ سوریه با نهایت تاسف در کنار نسل کشی در روندا و پاکسازی قومی در جنگ های بالکان در دهه ۹۰ میلادی قرار بگیرد. شکست داعش ضمن بی اعتنایی به ریشه های جنگ داخلی سوریه به نتیجه مطلوب نمی‌رسد. اگر چنین امری ممکن هم باشد سطحی از تنش فرقه ای را به جا می گذارد که مستعد ظهور جنبش های مشابه داعش در آینده خواهد بود.
بشار اسد با توجه به سرکوب بی‌رحمانه مخالفان و تنفر جهان عرب از او هرگز رهبری با ثبات برای سوریه نخواهد بود. ماندن او در قدرت با ادامه موج فرار پناهجویان چالشی برای ثبات در ترکیه، اردن، لبنان و اروپا ایجاد خواهد کرد.
خوشبختانه راهی قابل تامل برای برون رفت از این مساله غامض وجود دارد: تشکیل یک کنفدراسیون در سوریه به سبک بوسنی به اضافه پنج شش منطقه خودمختار. دولت مرکزی جدید قدرتی محدود و عمدتا دیپلماتیک خواهد داشت. لازمه این رویکرد شکست داعش ضمن تحمل اسد در قدرت برای رهبری منطقه تحت سکونت اقلیت علوی و مسیحی است.
مخالفان ایده کنفدراسیون در سوریه به مشکلات اقتصادی نمونه های مشابه آن در بوسنی و کوزوو اشاره می‌کنند، ولی برقراری صلح در بالکان امری غیرقابل انکار است.
نظام کنفدراسیونی همچنین در حفظ حقوق اقلیت ها موثر خواهد بود.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
