شهرداری نیویورک در رویدادی بی سابقه از ۱۰۳ هنرمند خیابانی دعوت کرد تا آثارشان را در نمایشگاه ویژه هنرهای خیابانی در شهر نیویورک به تماشای مخاطبان خاص خود بگذارند.
شهرداری نیویورک که پروژه پشتیبانی از هنرمندان خیابانی را دنبال می کند می گوید: در این نمایشگاه مخفی، هنرمندان خیابانی براساس سنت همیشگی شان، شبها به خلق اثر می پردازند. هیچ مجموعه داری نمی تواند این آثار را خریداری کند و از عموم هم برای تماشای این آثار دعوت نمی شود.
مکانهای این نمایشگاه در سطح شهر نیویورک بویژه محله منهتن پراکنده و نامعلومند. در واقع این هنرمندان خیابانی هستند که خودشان اجازه دارند در یکی از این مکانهای متروکه، یا حفاظت شده یا بسته کار کنند. بازدیدکنندگان این آثار یا بی خانمانهایی اند که از سر ناچاری به این مکانها راه می یابند یا کارکنان ترابری شهرداری که برای سرکشی و بازدید از مکانهای عمومی به آنجا می روند، یا ماموران پلیس که در پی دستگیری کسی به این مکانها وارد می شوند.
شهرداری نیویورک گفته است آثار این ۱۰۳ هنرمند خیابانی از آن پس در شمار میراث فرهنگی شهر و دارایی شهرداری خواهند بود و آسیب رساندن به آنها ممنوع است.
گالریهای پنهان مانده این نمایشگاه در سراسر شهر پراکنده اند و دوستداران کنجکاو این هنر اگر بخواهند باید به مکانهای متروکه، دربسته یا حفاظت شده از جمله تونلهای پسابهای نیویورک، انبارها و تونل های مترو، راه یابند تا مگر موفق به تماشای آثار هنرمندان خیابانی شوند. یکی از مدیران متروی نیویورک به گزارشگر روزنامه نیویورک تایمز گفت برای ساعاتی که کارکنان مترو برای تعمیر خطوط ناچار به توقف قطار می شوند، هنرمندان می بایستی دست از کار کشیده، چراغهایشان را خاموش کنند تا شناسایی نشوند؛ وگرنه توافق شهرداری با هنرمندان بهم می خورد. یکی از این هنرمندان زیرزمینی گفت نود درصد کارش به پایان رسیده بود که اتفاقی توسط کارکنان شهرداری شناسایی شد و او به ناچار کار را متوقف کرد.
شماری از این هنرمندان از کشورهای اروپایی و آسیایی دعوت به همکاری با شهرداری نیویورک شده اند؛ اما هنرمندان خیابانی ساکن نیویورک که شناخت کاملی از مکانهای مخفی، متروکه، و حفاظت شده شهر دارند، بهترین و دست نیافتنی ترین مکانها را برای نقاشی ها یا تندیسهای خود انتخاب کرده اند. یکی از این هنرمندان نیویورکی توانسته به یکی از پنهان مانده ترین و مخفی ترین ساختمان های محله «سوهو» منهتن راه یافته و بر دیوار انبار محل نگهداری تابلوهای چندصد میلیون دلاری متعلق به یک گالری دار، اثر خود را بیافریند تا گفته باشد اثرش کمتر از آن آثار پنهان مانده نیست. محله سوهو منهتن زمانی مرکز زندگی نقاشان و هنرمندان برجسته جهان بود.
شهرداری نیویورک علت این پنهانی نگارخانه های پراکنده این نمایشگاه را خصلت و ویژگی هنر خیابانی دانسته است. غیرقانونی بودن، نادیده گرفتن پایه ها و اصول نقاشی، بی قیدی به ذات هنری آثار، وجه اعتراضی و ساختارشکنانه آن و غیرقابل فروش بودن آثار و پنهان ماندن هویت هنرمند از جمله این ویژگی ها برشمرده شده است.
به گفته مدیر یکی از نگارخانه های چلسی نیویورک هنر خیابانی به طرز وحشتناکی از وابسته شدن به جهان متعارف هنر که نخستین قاعده آن قابل فروش بودن اثر است، پرهیز می کند. ویژگی این نمایشگاه نیز در همین خواهد بود که تن به اتیکت «برای فروش» نمی دهد.
اما هنرمندان این آثار اجازه یافته اند تنها برای یک شب به مدت کمتر از سه ساعت دوستان، آشنایان و گزارشگران رسانه ها را به محل اثر خود ببرند. اما گزارشگران اجازه ندارند مکان این اثر را افشا کنند. گزارشگران و بازدیدکنندگان نزدیک به هنرمند تعهد می سپرند که مکان اثر را از عموم پنهان دارند. ساعات کار این نمایشگاهها از ده شب تا شش بامداد است.
در گزارشها و تصاویر انتشار یافته از این آثار که در اینترنت قابل تماشاست، مشکلات اقتصادی امروزی که گربیانگیر جامعه بویژه فقیران شهری شده در این آثار نمود آشکار و غالبی دارد. وحشت از تنهایی و بی پناهی انسان شهرنشین از دیگر سوژه های غالب این آثار است.
هنر خیابانی یکی از قدیمی ترین هنر عامه است که ریشه در باورهای اعتقادی و آیینی مردم دارد. وجه اعتراضی با صورت آیینی در این هنر بهم گره خورده است. نقاشی بر بدنه درختان، بر سنگ های کوهستان، بر شن های روان صحرا یا ساحل، نقاشی بر دیواره های کوچه و سنگفرش جاده مکانهای مذهبی و عمومی نشانه هایی آشکار از پیشینه این هنر آیینی دارد.