در آستانه سقوط دولت کمونيستی آلمان شرقی، و آنگاه که همه چشمها به فروريختن ديوار برلين خيره شده بود، مأموران وزارت امنيت داخلی آلمان شرقی، که به اختصار «استاسی» ناميده می شد، تا آنجا که مقدورشان بود اسناد و مدارکی را که ممکن بود باعث افشاگری شود، از بين بردند.
در روزهای نخست از دستگاههای کاغذخردکنی استفاده شد؛ اما بعداً اسناد را با دست پاره کردند، و هنگامی که معترضان به درون ساختمان وزارت هجوم بردند، صدها هزار سند نابود شده بود.
اين اسناد حاوی مطالب گوناگون بود، از مکاتبات داخلی و قرارداد با کشورهای خارجی گرفته تا اطلاعاتی که مأمورين امنيتی درباره اشخاص گردآوری کرده بودند.
با پاکسازی و جمع آوری اسناد پاره شده، پس از فروپاشی رژيم کمونيستی آلمان، نزديک به ۱۶ هزار گونی از تکه کاغذ پر شد، که همگی حاوی اطلاعاتی از يکی از مخفی ترين و ستمکارترين نيروهای پليسی جهان بود.
در سال ۱۹۹۵ بازسازی اين اسناد آغاز شد، و طی پانزده سال گذشته مأموران توانسته اند تنها چهارصد گونی حاوی ۹۰ هزار سند را بازسازی کنند.
کارشناسان پيش بينی کرده اند که برای بازسازی ۱۶ هزار گونی سند، بيش از ۵۰۰ سال وقت لازم است.
اما اکنون سيستم کامپيوتری به کمک مأموران آمده است، و کارشناسان برنامه کامپيوتری اميدوارند کار بازسازی اسناد به مراتب سريعتر انجام بگيرد.
با اين وجود، پرسش اين است که چرا بايد برای بازسازی اين اسناد کهنه و قديمی اينهمه وقت و پول صرف شود.
پاسخ اين است که مقامات آلمان بايد هرسال پاسخ ۸۰ هزار نفر را بدهند که درخواست مطالعه اين اسناد را می کنند. برخی از آنها در رژيم کمونيست در زندان بسر برده اند و می خواهند از اطلاعاتی که پليس مخفی آلمان شرقی درباره آنها يا بستگانشان گردآوری کرده است، آگاه شوند.
برخی نيز بر اين باورند که بازسازی و نگاهداری اين اسناد يک اصل اخلاقی است، و هر کشور، قطع نظر از رژيم يا وضعيت حاکم بر آن، بايد يک آرشيو کامل داشته باشد.