سال ۱۹۹۱، سالی بود که روابط استراتژيک آمريکا و شوروی سابق، دستخوش چرخشی تاريخی شد. در همان سال، که سال انحلال شوروی بود، برنامه ويژه ای برای توقف و جمع آوری زرادخانه هسته ای شوروی به اجرا گذاشته شد.
بيست سال قبل، در دسامبر سال ۱۹۹۱، اتحاد جماهير شوروی منحل شد. و در همان سال جنگ به اصطلاح سرد بين مسکو و واشنگتن که پس از پايان جنگ جهانی دوم آغاز شده بود، با انعقاد پيمان موسوم به استارت، دچار چرخشی تاريخی شد. برای اولين بار در تاريخ، دو ابر قدرت توافق کردند، موشک ها، هواپيماها و ديگر ابزار جابجايی سلاح های هسته ای خود را، بطرز چشمگيری، کاهش دهند.
اولگا آليکر، تحليلگر موسسه رَند، می گويد: روند مذاکرات نشان داد که مسابقه تسليحاتی از کنترل خارج شده بود.
برخی از ناظران، پيمان استارت را واکنشی به کمبودهای فزاينده شوروی می دانند.
زبيگنو برژينسکی، مشاور امنيت ملی پيشين آمريکا، به برتری آمريکا در اين رقابت اشاره کرده و می گويد: آن ها چاره ديگری نداشتند. متوجه شدند، در رقابت تسليحاتی آمريکا و شوروی، برتری اقتصادی و فنی به نفع آمريکا، در حال افزايش است.
استارت، يا پيمان کاهش سلاح های استراتژيک، در روز سی و يکم ماه ژوئيه سال ۱۹۹۱ به امضا رسيد. بر اساس اين پيمان، هر دو کشور توافق کردند، هر کدام کمتر از ۶ هزار کلاهک اتمی و تنها ۱۶۰۰ خودروی جابجايی اين کلاهک ها را در اختيار داشته باشند.
سال ۱۹۹۱ همچنين شاهد چرخش ديگری در روابط دو کشور بود. برنامه «نان لوگار» برای همکاری در کاهش خطر هسته ای. آمريکا بودجه و امکانات پرسنلی قابل توجهی برای کمک به رقيب هسته ای خود، اختصاص داد.
سناتور ريچارد لوگار، يکی از تدوين کنندگان اين برنامه، به نتايج اجرای آن اشاره کرده و می گويد: برنامه نان لوگار، ۷۶۰۱ کلاهک هسته ای را در شوروی سابق، غيرفعال کرده است. اين تعداد بيش از زرادخانه هسته ای فرانسه، بريتانيا و چين است. اين برنامه همچنين ۲۳۶۶ موشک که می توانند اين کلاهک ها را حمل کنند، منهدم کرده است. برنامه نان لوگار موفق شد، در دهه ۱۹۹۰، سه جمهوری شوروی سابق - بلاروس، اکراين و قزاقزستان - را به کشورهای غيرهسته ای تبديل کند.