لی کوان یو، بنیانگذار کشور سنگاپور در ۹۱ سالگی درگذشت. آقای لی، ۳۱ سال نخست وزیر سنگاپور بود و این جزیره ی کوچک را به کشوری مدرن و یکی از مهمترین مراکز اقتصادی در آسیا و جهان تبدیل کرد.
دولت سنگاپور به مناسبت درگذشت لی کوان یو یک هفته عزای عمومی اعلام کرد و پرچم ها در این کشور به حالت نیم افراشته درآمد.
باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا و بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد، درگذشت لی کوان یو را تسلیت گفتند.
آقای اوباما از نخست وزیر سابق سنگاپور به عنوان رهبری استثنائی نام برد که الهام بخش بسیاری از رهبران سیاسی دیگر بوده است.
لی هسینگ لونگ، نخست وزیر سنگاپور گفت مردم کشورش به خوبی می دانند که بدون آقای لی، سرنوشت دیگری داشتند. نخست وزیر سنگاپور گفت: «او به ما الهام می داد، ما را تشویق می کرد، اتحادمان را حفظ کرد و به این جا رساند. او از هیچ، یک کشور ساخت. به دلیل رهبری او، سنگاپوری ها به ملیتشان افتخار می کنند، و مردم این کشور دیگر رهبری مانند او نخواهند داشت.»
در اواخر دهه ۱۹۶۰ سنگاپور که به همراه مالزی مستعمره بریتانیا بود، خود مختاری کامل بدست آورد و «لی کوان یو» نیز اولین نخست وزیر آن منطقه شد.
چند سال بعد، سنگاپور از مالزی جدا، و یک کشور مستقل شد و آقای لی هم تا پایان قرن بیستم در سمت نخست وزیری باقی ماند.
در این مدت و علی رغم کوچکی سنگاپور، سیاست های مدبرانه لی کوان یو باعث شد تا سرمایه های بین المللی به سنگاپور سرازیر شود، و این کشور به همراه ژاپن و هنگ کنگ، مثلث تحرک اقتصادی در آسیا را تشکیل دهد.
بنیانگذار سنگاپور گفته بود: «سنگاپور کشوری با وسعت کم است، و ارتباطات زیادی با دنیای خارج دارد. به همین دلیل بسیار آسیب پذیر است و همواره باید هشیاری اش را در مورد نیروهایی که بر آن اثر می گذارند، حفظ کند. باید از بادهای موافق استفاده کرد، و زمانیکه تندبادهای مخالف می وزد، باید بادبان ها را پایین کشید و منتظر رد شدن طوفان شد.»
هم اکنون، پسر لی کوان لو، نخست وزیر سنگاپور است.
یکی از سکنه سنگاپور می گوید ای کاش آقای لی ۵۰ سال دیگر هم رهبرشان بود، زیرا سنگاپور را از کشوری جهان سومی به کشوری مدرن و جهان اولی تبدیل کرد.
با وجود پیشرفت های زیاد اقتصادی سنگاپور، مخالفان از روش های اقتدارگرایانه لی کوان یو و از بین رفتن بخش زیادی از آزادی های فردی در آن کشور انتقاد می کردند، اما آقای لی همواره می گفت ثبات، پیش نیاز پیشرفت اقتصادی است، و مقررات منع اعتصاب و تظاهرات، و کنترل شدید آزادی بیان نیز به همین دلیل وضع شده اند.