در حالیکه جنگ داخلی سوریه هفتمین سال خود را طی می کند، میلیون ها کودک آواره در اردوگاههای پناهجویان، دوران کودکی خود را می گذرانند. اما یک شرکت غیر انتفاعی آمریکایی که با شوی تلویزیونی عروسکی معروف آمریکایی «سسمی استریت» همکاری می کند، می گوید عروسکهای محبوب خود را به کشورهای جنگ زده خواهد فرستاد تا کمی شادی و نشاط به دنیای این کودکان ببخشد.
«شری روزنفلد»، معاون ارشد رئیس شرکت غیرانتفاعی «کارگاه سسمی» در مصاحبه ای با صدای آمریکا گفت که این سازمان در همکاری با «کمیته بین المللی نجات» یا مخففا «IRC» برای کودکان مناطق جنگ زده امکان آموزش فراهم می کند تا به آنها و خانواده هایشان در مبارزه با اثرات تکان‌دهنده جنگ یاری دهد.
او می گوید این کار را از دو طریق انجام خواهند داد: «یک روش ارائه خدمات به طور مستقیم از طریق شخصی برای ۱ و نیم میلیون کودک آسیب‌پذیر است. دیگری ایجاد برنامه های آموزشی جدید است که در دسترسی ۹ میلیون و ۴۰۰ هزار کودک در سراسر عراق، اردن، لبنان و سوریه خواهد بود.»
روش مستقیم به این گونه است که این سازمان برای مراکز آموزشی در مناطق جنگ زده لوازم آموزشی فراهم خواهد کرد و کارمندان حرفه ای به خانه ها سر می زنند و به کارآموزان منطقه نیز آموزش می دهند تا چگونه از کودکان تحت فشار حمایت کنند. استرس سنگین در کودکان زیر ۳ سال و رشد آنها اثر مسموم داشته و این مرکز می خواهد آثار منفی این استرس را در کودکان کاهش دهد.
بر اساس آمار دولت عراق تنها حدود ۲ هزار کودک که از سوی داعش شستشوی مغزی شده اند نیاز به درمان دارند. اما تعداد کودکانی که در معرض خشونتهای جنگ قرار گرفته و دچار اختلالات روانی شده اند بسیار فراتر از این است.
بنیاد «مک آرتر» در دسامبر سال ۲۰۱۷ به «کارگاه سسمی» برای عملی شدن این برنامه ۱۰۰ میلیون دلار پول اعطا کرد. خانم روزنفلد می گوید برنامه یک نسخه «سسمی استریت» ویژه فرهنگ مردم این مناطق را شامل خواهد شد و ضمن سرگرم کردن تماشاگران کوچک خود، به آنها خواندن، ریاضیات و همچنین آداب اجتماعی می آموزد. برای مثال، شخصیتهای عروسکی به جای اسامی ای که در برنامه های آمریکایی دارند نام های عربی و کردی خواهند داشت.
«کارگاه سسمی» پیشتر در دیگر نقاط جنگ زده یا پر کشمکش مانند افغانستان، نیجریه، اسرئیل، کوزوو و مناطق فلسطینی برنامه های مشابهی راه اندازی کرده است و برآوردها نشان داده است که تا حدی برنامه ها تاثیر گذار بوده اند. برای مثال کودکانی که این برنامه ها را در افغانستان تماشا کرده اند ۲۹ درصد بیشتر به برابری زن و مرد اعتقاد دارند.
