هم زمان با نهمین سالگرد حملات تروریستی به ساختمان های مرکز تجارت نیویورک، نمایشگاه نقاشی از وقایع پاکسازی محل حادثه و تلاش های نیروهای امدادگر در این راه در موزه پلیس شهر نیویورک برگزار شده است.
درروزهای پس از وقایع حملات تروریستی یازده سپتامبر ٢٠٠١ به ساختمان های تجارت بین المللی درنیویورک، یک زن نقاش به نام «اجی کنی» که تخصص او در طراحی وقایع داخل دادگاه هایی است که در آن ها عکسبرداری ممنوع است، تصمیم گرفت تا از مردان و زنانی که در آن زمان به کار کشف اجساد و تمیزکاری در محل واقعه مشغول بودند نقاشی کند. او در آن زمان مطمئن نبود از این طراحی ها و نقاشی ها به چه طریقی استفاده خواهد شد و بعدها این آثار را در گوشه یک انباری به دست فراموشی سپرد تا اینکه «جولی باس» مدیر موزه پلیس شهر نیویورک شنید که چنین نقاشی هایی وجود دارند. به این صورت آثار «کنی» هم اکنون در یک نمایشگاه تکنفره در این موزه به نمایش گذاشته شده است. عنوان این نمایشگاه :«مشاهدات یک هنرمند ازصحنه های فجایع یازدهم سپتامبر» است.
این نمایشگاه با مجموعه نقاشی های ظریف آبرنگ و برخی از اشیاء مربوط به محل حادثه ازجمله یک «شن کش» و یک اونیفورم زردرنگ مخصوص ماموران آتش نشانی با حضور برخی از شاخص ترین مقامات سیاسی شهر نیویورک گشایش یافت .
ریموند کلی، یکی از روسای اداره پلیس نیویورک می گوید:«من در آن زمان چند خیابان پائین تر از برج های دوقلو زندگی می کردم و فکر می کنم این هنرمند نقاش توانسته است به صورت قابل توجهی حال و هوا و احساساتی را که در آن روزهای مخوف پس از حملات تروریستی یازدهم سپتامبر در آنجا وجود داشت را نشان بدهد.»
«کنی» نقاش این آثار البته حرف زیادی برای توصیف آثارش ندارد. او به سادگی خود را یک گزارشگر تصویری دادگاه می داند که تحت تاثیر وقایعی که جلوی چشمانش در روزهای پس از وقایع یازدهم سپتامبر شکل می گرفت با زبان طراحی و نقاشی گزارشی تهیه کرده است:«فکر می کنم این تنها شکلی بود که من می توانستم از طریق آن با این فاجعه دردناک روبرو شوم. من هم مثل خیلی از مردم دیگرآنچنان شوریده و نگران و پریشان حواس بودم که فکر نمی کردم هرگز دوباره چیزها بتواند به حالت اول آن بازگردد.»
شاید« کنی »هم یکی از کسانی بود که می خواست تا با کشیدن مناظری که خود شاهد آن بوده است کاری کرده باشد در راه سازندگی. این همان انگیزه ای بود که او را وادار به کار کشیدن این طرح ها ونقاشی ها کرد.
کنی که پیش از این ها نیز به عنوان یک «نقاش وقایع تاریخی» شناخته شده است پس از وقایع یازدهم سپتامبر ٢٠٠١ هر چند روز یک بار به محل حادثه می رفت و این کار به مدت هشت ماه از ماه مارس تا ماه مه ادامه پیدا کرد. طرح هایی که از نوعی رنگ و بوی ملایم و آرامش دهنده برخوردارند نتیجه این دیدارها ومشاهدات است. این زن نقاش بارها پس از پایان کار طراحی خود به چادر بزرگی که در کنار محل حادثه برپا شده بود باز می گشت. محلی که جمع امدادگران آن را به شوخی کاخ «تاج محل» می خواندند و پس از ساعت ها کار طاقت فرسا در آنجا به استراحت و خوردن غذا می پرداختند.
کنی می گوید:«این چادر ساده وسط آن همه شوریدگی و فاجعه حالت یک کلیسای باشکوه را پیدا کرده بود. داخل آن صدها نفر کمک دهنده از هرنژاد و طبقه اجتماعی در رفت و آمد بودند. افرادی که در سکوت کامل با یک حالت صلح و هارمونی زیبا و در فضایی مملو از عشقی فراگیرنده با هم همکاری می کردند.»
اغلب این نقاشی های آبرنگ، اعضای نیروهای کمکرسانی از جمله پلیس، ماموران آتش نشانی، آهنگران و نجارهایی را نشان می دهد که در چهره های آنان خستگی شدید جسمانی و روحی دیده می شود. به ویژه دریکی از این نقاشی ها که داخل چادر استراحت های کوتاه مدت را نشان داده است:« بعضی وقت ها این مردان روی تختخواب های سفری کوچک در کنار پوتین های لاستیکی شان و خرس های کوچک اسباب بازی که مردم به عنوان هدیه برای آن ها فرستاده بودند به خواب عمیقی فرو می رفتند. من فکر می کنم آن ها از شدت خستگی به محض دراز کشیدن روی تخت به خواب عمیقی فرومی رفتند.»
یکی دیگر از این نقاشی ها ماموران آتش نشانی را پس از کشف اجساد دو تن از همکارانشان نشان می دهد که منتظر برانکاردی هستند که این اجساد را به خارج از محل حرکت دهد. در این نقاشی صورت غمگین مامور پلیسی دیده می شود که دو کارگردرحالی که شن کش به دست دارند پشت سر او ایستاده اند. کنی می گوید:«البته این افراد شن کش به دست هنوز درجستجوی اجساد مردگان هستند و ما داریم صحبت از ماه مه یک سال بعد یعنی هشت ماه پس از وقوع حادثه می کنیم!»
در همان ماه وقتی که بالاخره دوران تمیزکاری و پیدا کردن اجساد مردگان به پایان رسید، «کنی» نقاشی ها و طرح هایش را در داخل یک انبار مخصوص به امانت گذاشت. این نقاشی ها هرگز دیده نشدند تا اینکه روزی یکی از دوستان رئیس موزه پلیس شهر نیویورک او را از وجود این نقاشی ها آگاه کرد. «کنی» می گوید:«من هیچوقت این نقاشی ها را فراموش نکردم. درحقیقت تمام وقایع یازدهم سپتامبر برای من یک حالت مقدس و منزه دارد. من نمی خواستم این نقاشی ها را مثلا بگذارم گوشه خیابان و بفروشم. راستش باید اعتراف کنم که در طول مدت این سال ها نمی دانستم می خواهم با این جعبه های پر از طرح و نقاشی چکار کنم.»
در مراسم گشایش این نمایشگاه، پلیس و دیگر ماموران گروه های مختلف امدادگر به خبرنگاران گفتند که خوشحالند از این که این آثار به این صورت به معرض تماشای عموم گذاشته شده است. برای «کنی» این زن نقاش نیز که یک بار دیگر به شغل اصلی خود به عنوان نقاش جلسات دادگاه بازگشته است نیز تنها این مسئله اهمیت دارد که هرگز دوباره مجبور نشود شاهد صحنه هایی چون آن روزهای پس از وقایع یازدهم سپتامبر ٢٠٠١ شود.