محمد علی رامین معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد و رییس هیات نظارت بر مطبوعات دستور توقیف روزنامه اعتماد، هفته نامه ایراندخت و نشریه سینا را که در همدان چاپ می شد صادر کرد. صاحب امتیاز هفته نامه ایراندخت فاطمه کروبی و مدیر مسئول آن فرزندش حسین کروبی بود.
برای روزنامه نگاران ایرانی کوچ اجباری از روزنامه ای به روزنامه ای دیگر عادی شده است. آنان در محیطی قلم زده اند که می دانند نباید توقع داشته باشند که عمر حرفه ای شان در یک روزنامه دیرپا باشد. اغلب در هنگامی که مشغول خواندن خبر هستند خبر تعطیلی نشریه ای را که در آن کار می کنند، می خوانند. اندکی تامل، سپس گپی و پس از آن تصویری به یادگار.
این کارنامه حرفه روزنامه نگاری در کشوری است که آمار روزنامه نگاران بازداشت شده در آن به بیش از ۵۰ تن رسیده و روزنامه تعطیل شده از آغاز تاسیس جمهوری اسلامی آماری دارند که انتشار آن نشان خواهد داد چند نسل آمده و رفته اند بی آن که در یک بنگاه مطبوعاتی به سن بازنشستگی رسیده باشند. این همه در برابر حوادثی که در سال پر التهاب ۸۸ برای روزنامه نگاران و روزنامه ها رخ داده و آنان را در مدار بازداشت و توقیف و تهدید نگاه داشته، شاید در تاریخ معاصر کم نظیر باشد. سالی که با مبارزات انتخاباتی آغاز شد و با اعتراض به نتیجه انتخابات ادامه پیدا کرد.
تنها در ماه های گذشته روزنامه های سرمایه، اعتماد ملی، کلمه سبز، حیات نو اجتماعی، اندیشه نو و آرمان توقیف شده اند. در حالی که روزنامه نگاران هم در زندان بوده اند و انجمن صنفی روزنامه نگاران هم از سوی دادستانی پلمپ شده است.
در چنین فضایی است که هیات نظارت بر مطبوعات روز دوشنبه روزنامه اعتماد و هفته نامه ایراندخت و نشریه سینا را که در همدان منتشر می شد، توقیف کرد.
اعتماد به مدیر مسئولی الیاس حضرتی پیش از پایان ریاست جمهوری خاتمی فعالیت خود را آغاز کرد. این روزنامه بیشتر می کوشید تا فضای نقد را با ساختاری روزنامه ای همراه سازد تا از دام توقیف برهد، اما نشد. در حالی که ایراندخت به صاحب امتیازی فاطمه کروبی و مدیر مسئولی فرزندش حسین و در غیاب روزنامه اعتماد ملی بی پروا تر عمل می کرد. رفتاری که از نظر محمد علی رامین معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد رفتاری خلاف قانون بود.
این روندی است که در کارنامه جمهوری اسلامی ثبت می شود و تصویری از یک حکومت کم تحمل در برابر رسانه ها ترسیم می کند. این که شاید زمانی هم برای مدارا فرا رسد، برای روزنامه نگاران و خانواده هایشان آرزویی است که سال هاست پشت واژه ای به نام توقیف به فراموشی سپرده شده.