رایان کراکر یکی از ۳۵ چهره متنفذ سیاسی و اطلاعاتی است که با تشکیل گروهی کاخ سفید و کنگره آمریکا را تحت فشار گذارده اند تا ایران را به صرفنظر کردن از جاه طلبی های هسته ای اش متقاعد کنند.
کراکر نفوذ بسیاری در عرصه سیاست خارجی آمریکا دارد. وی اوایل فعالیت دیپلماتیک خود را در تهران گذرانده و در مدت خدمتش سفیر آمریکا در عراق، سوریه، کویت، لبنان و پاکستان بوده است. آقای کراکر که ۶۳ ساله است، سال گذشته بازنشسته شد.
کراکر و گروه وی ضمن اذعان به اثرگذاری تحریم ها، اثر آنها را اندک می بینند و معتقدند که این تحریم ها بیش از هر چیز بر فن آوری های کلیدی تاثیر داشته و برنامه هسته ای ایران و مدرنیزه شدن ابعاد نظامی آن را کند کرده، اما آن را متوقف نساخته است.
از سوی دیگر، بسیاری از مسئولان دولت اوباما در تلاشند به نحوی انگیزه ای برای انجام یا ادامه مذاکرات هسته ای با غرب برای ایران ایجاد کنند. مایکل سینگ، از مشاوران ارشد جورج دبلیو بوش در دوران ریاست جمهوری اش، می گوید به امکان توفیق چنین راهبردی اعتقادی ندارد.
سینگ براین عقیده است که عقب نشینی احتمالی دولت اوباما خطر تعارض دولت را با اسرائیل و با کنگره آمریکا افزایش می دهد.
لایحه ای که اوایل ماه جاری میلادی مطرح شد و به تدوین لایحه تازه ای برای اعمال تحریم بیشتر علیه ایران منتج شد، ۳۴۰ حامی و امضاکننده داشت و با اکثریت آرا در کمیته روابط خارجی سنای آمریکا به تصویب رسید.
هدف از طرح و تصویب این لایحه تحت فشار قرار دادن اقتصاد ایران، محدود کردن صادرات و فروش نفت آن کشور و آسیب زدن به رهبران بی رحم آن بوده است. اما رایان کراکر با تجربه شخصی که در عرصه دیپلماتیک دارد، می گوید به نظر وی فشار آوردن به این شدت، گرایشی بیش از اندازه سختگیرانه است و راه به جایی نخواهد برد.
رایان کراکر برداشت خود را از گرایش سیاسی و تغییر خط فکری حاکمان ایران این گونه تعبیر می کند که بر مبنای آنچه تجربه این سالها نشان داده، ایران به فشاری نظیر فشار جنگ ۸ ساله با عراق نیاز دارد تا از مواضع خود عدول کند.
کراکر اما می افزاید با این وصف، حاکمان ایران و آنها که مهره های اصلی قدرتند، ممکن است اگر به نفعشان باشد، از مواضع خود تا اندازه ای عدول کنند.
نتیجه اجماع این گروه دیپلمات ۳۵ نفری ، این بوده که برداشتن هر گام بسوی ایجاد خصومت فراتر، معادل با برداشتن گامی خصمانه از سوی رژیم تهران است که به افزایش تنش در منطقه و حتی جهان منجر خواهد شد، و خطر تبدیل این گام های منفرد به گام های قاطع تر و بلند تر، خطری جدی است.
کراکر نفوذ بسیاری در عرصه سیاست خارجی آمریکا دارد. وی اوایل فعالیت دیپلماتیک خود را در تهران گذرانده و در مدت خدمتش سفیر آمریکا در عراق، سوریه، کویت، لبنان و پاکستان بوده است. آقای کراکر که ۶۳ ساله است، سال گذشته بازنشسته شد.
کراکر و گروه وی ضمن اذعان به اثرگذاری تحریم ها، اثر آنها را اندک می بینند و معتقدند که این تحریم ها بیش از هر چیز بر فن آوری های کلیدی تاثیر داشته و برنامه هسته ای ایران و مدرنیزه شدن ابعاد نظامی آن را کند کرده، اما آن را متوقف نساخته است.
از سوی دیگر، بسیاری از مسئولان دولت اوباما در تلاشند به نحوی انگیزه ای برای انجام یا ادامه مذاکرات هسته ای با غرب برای ایران ایجاد کنند. مایکل سینگ، از مشاوران ارشد جورج دبلیو بوش در دوران ریاست جمهوری اش، می گوید به امکان توفیق چنین راهبردی اعتقادی ندارد.
سینگ براین عقیده است که عقب نشینی احتمالی دولت اوباما خطر تعارض دولت را با اسرائیل و با کنگره آمریکا افزایش می دهد.
لایحه ای که اوایل ماه جاری میلادی مطرح شد و به تدوین لایحه تازه ای برای اعمال تحریم بیشتر علیه ایران منتج شد، ۳۴۰ حامی و امضاکننده داشت و با اکثریت آرا در کمیته روابط خارجی سنای آمریکا به تصویب رسید.
هدف از طرح و تصویب این لایحه تحت فشار قرار دادن اقتصاد ایران، محدود کردن صادرات و فروش نفت آن کشور و آسیب زدن به رهبران بی رحم آن بوده است. اما رایان کراکر با تجربه شخصی که در عرصه دیپلماتیک دارد، می گوید به نظر وی فشار آوردن به این شدت، گرایشی بیش از اندازه سختگیرانه است و راه به جایی نخواهد برد.
رایان کراکر برداشت خود را از گرایش سیاسی و تغییر خط فکری حاکمان ایران این گونه تعبیر می کند که بر مبنای آنچه تجربه این سالها نشان داده، ایران به فشاری نظیر فشار جنگ ۸ ساله با عراق نیاز دارد تا از مواضع خود عدول کند.
کراکر اما می افزاید با این وصف، حاکمان ایران و آنها که مهره های اصلی قدرتند، ممکن است اگر به نفعشان باشد، از مواضع خود تا اندازه ای عدول کنند.
نتیجه اجماع این گروه دیپلمات ۳۵ نفری ، این بوده که برداشتن هر گام بسوی ایجاد خصومت فراتر، معادل با برداشتن گامی خصمانه از سوی رژیم تهران است که به افزایش تنش در منطقه و حتی جهان منجر خواهد شد، و خطر تبدیل این گام های منفرد به گام های قاطع تر و بلند تر، خطری جدی است.