شهرداران حدود بیست شهرجهان درهمایش دو روزه سازمان پناهندگان سازمان ملل شرکت کرده اند تا مشکلات میلیون ها پناهنده، افرادی که درکشورهایشان آواره شده اند و یا آوارگانی که درشهرهای سراسر جهان اقامت گزیده اند را بررسی کنند.
نمایندگان دولت های ملی و نهادهای بین المللی برای یافتن راهکارهایی برای کمک به آوارگان شهرنشین و نیز تسهیل فشارهای فزاینده پناهندگان برشهرها تبادل نظرمی کنند.
بنا به گزارش سازمان پناهندگان سازمان ملل، نیمی از ده و نیم میلیون آواره جهان در شهرها اقامت گزیده اند و تعداد آوارگان داخل کشورها و نیز افرادی که پس از کوچ به وطن بازگشته اند، معادل دوبرابراین رقم می باشد.
در این گزارش آمده است این فرضیه که بیشتر آوارگان دراردوگاه های چادری پراکنده اقامت دارند، دیگر واقعیت ندارد.
بر اساس گزارش سازمان پناهندگان سازمان ملل، پدیده رو به رشد آوارگان شهرنشین، معضلات جدید و چالش های جدی هم برای آوارگان وهم برای شهرهای میزبان به وجود می آورد.
حوزه ریه را، مشاورارشد سیاستگذاری سازمان پناهندگان سازمان ملل به صدای آمریکا می گوید: « این سازمان به منظوریافتن راهکار برای چنین چالش هایی برای اولین بار از شهرداران درخواست همکاری کرده است. هدف این است که نظرات آن ها را بشنویم، نگرانی هایشان را درک کنیم و راهکارهایی برای همکاری مشترک بیابیم. ما از نگرانی های مقامات محلی مطلعیم. در مقام نمونه، این مقامات به اندازه کافی از سوی دولت های مرکزی مورد حمایت قرار نمی گیرند و یا برای رفع نیازهای متکدیان و شهروندان شهرهایشان با مشکلاتی مواجه هستند. شهرها تحت فشارهای بسیار قرار دارند.»
ارزیابی اخیرحاکی ازآنست که جمعیت کابل، پایتخت افغانستان از سال ٢٠٠١ تاکنون، به هفت برابر افزایش یافته است. علت اصلی آن این است که دهها هزار آواره افغان ازایران وپاکستان به کابل بازگشته اند.
بنا به گفته سازمان پناهندگان سازمان ملل، هم اکنون صدها هزار آواره عراقی به عمان و دمشق، پایتخت های اردن و سوریه پناه برده اند و صدها هزارقربانی درگیری های مسلحانه درساحل عاج، بوگوتا، آبیجان وکلمبیا آواره شده اند.
ریه را می گوید: « انگیزه آوارگان درانتخاب شهرها به جای اردوگاه ها جنبه های مختلفی دارد. زندگی دراردوگاه ها بسیار افسرده کننده و دلگیر است. تعداد بسیاری ازکشورها سیاست های بسیار سخت گیرانه ای را دراردوگاه های پناهندگان اعمال می کنند، سیاست هایی که درواقع اقامت آوارگان درخارج از اردوگاه را غیرقانونی قلمداد می کند. اقامت درشهرحداقل به این افراد حق انتخاب می دهد و آن ها می توانند از مهارت های خود استفاده کنند. »
ریه را درعین حال خاطرنشان می کند: « زندگی برای آوارگان شهرنشین بسیار دشوار است چرا که آن ها برای فرار از مقامات محلی همواره درخفا روزگار می گذرانند. آن ها ناچارند درزاغه های پرجمعیت و کثیف زندگی کنند، درکارهای کم درآمد اشتغال دارند و از خدمات اجتماعی و بهداشتی، هرچند اندک محرومند.»
ریه را می افزاید: « بنابراین ذکر این که زندگی شهرنشینی برای این گروه از آوارگان بهشت برین است، ادعای معتبری نیست. اما ما متوجه شده ایم که وقتی خانواده ها در کنارهم اقامت دارند، فرزندانشان مدرسه می روند و ازخدمات بهداشتی برخوردارند، اندک اندک اولین قدم به سوی یک زندگی بهتر را برمی دارند. با وجود این که زندگی درشهربسیار سخت است، اما آوارگان را ازاسارت دراردوگاه هایی که اجازه کارندارند و به کمک های نهادهای بین اللملی وابسته می کند، نجات می دهد. »
گزارش اجتماعی: نیمی ازآوارگان سراسرجهان درشهرها اقامت گزیده اند
سازمان پناهندگان سازمان ملل: نیمی از ده و نیم میلیون آواره جهان درشهرها اقامت گزیده اند و تعداد آوارگان داخل کشورها و نیز افرادی که به وطن بازگشته اند، دو برابراین رقم می باشد