«جیمی گالووی»، یک هنرمند صنایع دستی حافظ محیط زیست است که به تازگی از کالج هنر و طراحی «ساوانا» فارغ التحصیل شده است. او یکی از ۷۰۰ هنرمندی است که به تازگی در نمایشگاه شورای صنایع دستی آمریکا در شهر «بالتیمور» در ایالت مریلند ساخته های طراحی خود را از جمله، لباس، جواهر آلات و وسائل تزئینی خانه به نمایش گذاشته است.
در گوشه ای از این نمایشگاه، «گالووی» در حالی که یک جفت میل بافتنی بزرگ به اندازه دو چوب اسکی بازی را در دست داشت به بافتن یک شال گردن مشغول بود. این تکنیکی است که این هنرمند جوان ضمن کارآموزی در جزایر هند غربی ضمن کار با نخ های کتانی که کاملا بدون استفاده از مواد شیمیایی ضد آفت ساخته شده اند آموخته است: «ما خودمان تخم کتان را کاشته ایم، آن را چیده ایم و دانه های آن را با دست جدا کرده ایم و بعد آن را روی چرخ های مخصوص ریسیده ایم.»
جیمی گالووی در کارگاه خود در «ساوانا» در ایالت جورجیا، نخ های کتانی و اورگانیک (طبیعی) را درچرخ های نخ ریسی مخصوص می ریسد. نخ هایی به رنگ های طبیعی زرد، قهوه ای و سبز. این طراح جوان می گوید تصمیم دارد تا نخ ریسان دیگر را نیز علاقمند کند تا به او بپیوندند و به این صورت یک بار دیگر سنت های قومی و مردمی را در جوامع مختلف این ایالت زنده کنند: «مردم کم کم متوجه شده اند که زندگی ما به قدری ماشینی شده است که ما دیگر به مسائل مهم تر و چیزهایی که باید در زندگی هر انسانی وجود داشته باشد توجهی نمی کنیم. از جمله ایجاد ارتباط میان انسان ها و آموزش هنرهای دستی از جمله نخ ریسی، بافتنی و تکه دوزی که می تواند این فرهنگ های گم شده و فراموش شده را یک بار دیگر وارد جهان امروزی ما کند.»
یکی دیگر از این هنرمندان «ایمی فاوست» یک جواهرساز جوان از شهر «اوکلند» در شمال کالیفرنیاست. اکثر جواهراتی که این هنرمند در یکی از جعبه های شیشه ای نمایشگاه ارائه داده است از جمله گردنبند، دستبند، گوشواره و سنجاق سینه هایی است که از تکه شیشه هایی که در سواحل دریا پیدامی شود، از بطری های پلاستیکی، قطعات جدا شده از بشقاب های غذاخوری و کوزه های گلی شکسته ساخته شده است. یکی از مشتریان نمایشگاه به شدت تحت تاثیر زیبایی یک دستبند با سنگ های سبزرنگ قرار گرفته است. «فاوست» به او می گوید که این سنگ قیمتی چیزی نیست جز بطری های سبزرنگ کوکا کولا که در دهه ۴۰ میلادی و پیش از هجوم بطری های پلاستیکی این نوشابه در آن ها ارائه می شده است: «چیزی که مرا شیفته این سنگ به ظاهر قیمتی کرده، این است که توانسته ام آن را مورد مصرف دوباره قرار بدهم.»
در استودیوی کوچک «فاوست» درکالیفرنیا، هیچ جنسی بیهوده تلف نمی شود. این هنرمند از اشیا و اجناس باطله، بشقاب شکسته هایی که از مغازه های دست دوم خریده است، حراج های خانگی و اجناسی که مردم دور می اندازند استفاده کرده و با بهره گیری از ابزار دقیق جواهرسازی، آن ها را تبدیل به جواهراتی زیبا، خواستنی و مد روز می کند: «حیف و میل کردن اشیا و اجناس واقعا مرا ناراحت می کند. من سعی می کنم همه چیز را مورد استفاده دوباره قرار بدهم. من جواهرمی سازم چون واقعا عاشق این کار و عاشق رنگ ها هستم. اما بیشتر از هرچیز دیگر فکر می کنم کاری که من انجام می دهم وسیله ای است تا مسئله مصرف دوباره اشیا در هر زمینه ای مورد توجه مردم دیگر قرار گیرد و انگیزه ای شود تا آن ها هم از حیف و میل کردن خودداری کنند. چنانچه امروز توجه بسیاری از افراد به گردنبند هایی که من از شیشه کوکا کولا ساخته ام جلب شده است و همه می گویند: چه سنگ قیمتی زیبایی!»
کیف های شاعرانه
«کیتلن فیلیپس» هم چون «ایمی فاوست» به شدت به مصرف دوباره اشیا اعتقاد دارد. او کتاب های کهنه و قدیمی و دورانداخته شده را تبدیل به کیف های شیک و مد روز کرده است. فیلیپس که زمانی در یک کتابفروشی کتب قدیمی و دست دوم کار می کرده است می گوید کتاب های مورد علاقه او کتاب هایی هستند که در دهه ۱۹۶۰ میلادی به چاپ رسیده اند: «خیلی جالب است وقتی مردم می پرسند چرا کتاب حساب و هندسه ات را به این پارتی آورده ای و من هم جواب می دهم این کتاب نیست بلکه کیف دستی من است!»
البته برای ساختن این کیف های زیبا هر کتابی کاربرد دارد. از کتاب های «جین آستین» گرفته تا «شرلوک هولمز»، کلکسیون کامل کتاب های ویلیام شکسپیر و حتی «آلیس در سرزمین عجایب» همه این ها می توانند به کیف دستی تبدیل شوند. فیلیپس کمک می کند تا مشتریانش یک خاطره و یا حس خود را با کیفی که به دست گرفته اند هماهنگ کنند.
«کیتلن فیلیپس» برای خریداران توضیح می دهد که چگونه این کتاب های از دور خارج شده را تبدیل به کیف می کند و بعد دکمه آنتیکی را که برای بستن کیف از آن استفاده کرده به آن ها نشان می دهد که از یک دکمه فروش از «ایسترن مارکت» شهر واشنگتن آن ها را خریداری می کند.
فیلیپس این کیف ها را در کارگاهی در خانه مسکونی اش در «مانت رنییر» مریلند می سازد. کارگاهی که با ورود به آن بوی نای کتاب های کهنه و قدیمی به مشام می رسد: «من این بوی کهنگی را خیلی دوست دارم. بوی خاک خوردگی و کهنگی کاغذهای کتاب. این بو یعنی کتاب ها درحال ازبین رفتن وتجزیه هستند.»
فیلیپس در این کارگاه خانگی قفسه های متعددی تعبیه کرده است که روی آن ها کتاب هایی قرار گرفته اند که منتظرند تا تبدیل به کیف دستی شوند. او این روزها دیگر از اینکه کتاب های کهنه را لت و پار می کند ناراحت نیست و در طول ۱۲ ساعتی که به کار ساختن یک کیف دستی اشتغال دارد از بخشی که باید روی جلد کتاب را با پارچه ای مناسب جفت کند بیش از همه لذت می برد: «اگر نتوانم آن پارچه دلخواه را پیدا کنم آنوقت از ساختن آن کیف بخصوص خودداری می کنم. پارچه باید آنقدر با کتاب جور باشد که انگار کنید از خود کتاب ساخته شده است. این برای ایجاد هم نیروزایی و تشریک مساعی بین کتاب و پارچه است و در ساختن این کیف ها این موضوع از اهمیت خاصی برخوردار است. در غیر این صورت یک چیز معمولی از آب در می آید. یعنی پارچه ای که همینطوری با چسب به جلد یک کتاب چسبیده است. یعنی آن حالت خاص خودش را از دست می دهد. به همین خاطر پارچه از اهمیت خاصی در این پروژه برخوردار است.»
کیف های دستی فیلیپس، پارچه های دست ریس گالووی و جواهراتی که فاوست با استفاده از بطری های خالی کوکاکولا می سازند همگی جنبه های تزئینی دارند و درعین زیبایی بسیار قابل استفاده هستند. فیلیپس می گوید: «اگر شما کتاب خوان و کتاب دوست هستید، پس بهترین کار هم این است که یکی از این کتاب ها را موقع بیرون رفتن از خانه به دست بگیرید.»