بيشتر کشورهای عرب امسال شاهد جنبش های مردمی بودند و اروپا نيز صحنه اعتراض و تظاهرات عليه دولت ها بود. تحولاتی که نشان از قدرت مردم دارد.
تونس در ماه ژانويه شاهد تظاهراتی بود که از يک شهر کوچک آغاز شد و به کناره گيری زين العابدين بن علی، رييس جمهوری آن کشورT انجاميد.
سپس نوبت مصر بود و کناره گيری اجباری حسنی مبارک .
تظاهرات به کشور های ديگر عرب رسيد؛ جنبش مردمی که بهار عرب نام گرفت.
مری کالدور که در زمان جنگ سرد در جنبش اپوزيسيون مجارستان فعاليت می کرد می گويد اين جنبش ها و تظاهرات شبيه به يکديگرند.
مری کالدور می گويد: مردم فکر می کردند خاورميانه متفاوت است و چون فکر می کنند اسلام دين متفاوتی است می گويند مردم خاورميانه مثل ما نيستند؛ بهار عرب ثابت کرد چنين تصوری مردود است.
همانگونه که بهار عرب پا می گرفت اروپا نيز صحنه تظاهرات عليه برنامه های مالی دولت ها شد.
مری کالدور می گويد: همه اين تظاهرات برای اين است که مردم خشمگين هستند. خشمی که در اروپا وجود داشت در دنيای عرب هم بود. من شباهت های زيادی بين رويدادهای اروپا و دنيای عرب می بينم.
اوئن تودور، مسؤل بخش بين المللی اتحاديه تی يو سی بريتانيا، می گويد: من فکر می کنم رويدادهای کشورهای مختلف دلايل متفاوتی دارد. ما در اروپا دموکراسی و در شمال آفريقا حکومت های ديکتاتوری داريم. اما برخی از علل اين رويدادها مشابه هستند. تماما در ارتباط با بحران اقتصادی است.
ممکن است نتيجه و عاقبت تظاهرات اروپا و دنيای عرب معلوم نباشد ولی تحليلگران می گويند سال ۲۰۱۱ در تاريخ به عنوان سال تغييرات مهم به ياد خواهد ماند.