ان اپلمن در مقاله ای که در روزنامه واشنگتن پست در مورد حوادث اخير در بريتانيا می نويسد شورش های خيابانی ابتدا از لندن شروع شد و جدا از يکی دو شهر کوچک به شهرهای بزرگ منچستر و بيرمنگام سرايت کرد. خانم اپلمن مهمترين دلايل اين حوادث را برنامه های رياضت کشانه دولت محافظه کار بريتانيا، کاهش خدمات ارائه شده به جوانان طبقات ندار و نيمه ندار، و از همه مهمتر، افزايش شکاف ميان فقرا و اغنيا در بريتانيا می داند، و نوشته اش را با اين پرسش خاتمه می دهد، که آيا اين وقايع طليعه نوع جديدی از شورش های خيابانی ست، يا به اصطلاح روی ديگری از همان تم اصلی ناآرامی در شهرهای بزرگ است؟
وال استريت جورنال در صفحه اول خود عکسی از به آب انداختن اولين ناو هواپيمابر چين را گراور کرده و در همان پاراگرف اول به «چالشی» که اين اقدام در برابر نيروهای نظامی آمريکا در شرق دور بوجود آورده، اشاره کرده است. در مقايسه با ناو هواپيمابر آمريکايی «نيميتز» با ۶۲۵۰ پرسنل و ۷۵هواپيما، اولين ناو همتای چينی آن، دو هزار خدمه و ۵۰ هواپيما دارد.
آنتونی شاهيد در رونامه بوستون گلوب در مقاله ای در مورد سوريه می گويد در ميانه سرکوب های خونين و در حالی که هنوز اثری آشکار از شکاف در طبقه حاکم آن کشور بچشم نمی خورد، سفرای کشورهای غربی مقيم دمشق ادعا می کنند که اطلاعات دريافتی شان از افزايش نارضايتی و بيزاری از رژيم بشار اسد در ميان اعضای همين طبقه حکايت دارد. برای مثال، اين هفته ۴۱ تن از مقام های دولتی سابق سوريه علنا از «ابتکاری برای انتقال سياسی» در آن کشور نام برده اند، کاری که تا همين چهار ماه پيش غيرقابل تصور بود.