ژیو وانگ، پژوهشگر دانشگاهی آمریکایی که ۴۰ ماه در ایران زندانی شده بود، می‌گوید نباید گذاشت ایران بدون آن که مجازات شود، دست به گروگان‌گیری بزند و به این کار ادامه دهد.
ژیو وانگ که سال گذشته با تلاش‌های دولت پرزیدنت دونالد ترامپ آزاد شد و به ایالات متحده بازگشت، در مقاله‌ای که بلومبرگ روز دوشنبه ۱۷ آذر منتشر کرده، نوشته است که یک سال پیش در چنین روزی او از ایران آزاد شد و به عنوان یک گروگان آمریکایی، در یک مبادله زندانیان، قرار گرفت.
او نوشته است که ایران را در حالی ترک کرد که دریافته بود «رژیم ایران سرسختانه با غرب، به ویژه با آمریکا، خصومت دارد و از دیپلماسی متنفر است.»
ژیو وانگ می‌گوید دست کم ۱۱ تبعه خارجی دیگر که نام آنها علنی شده است در ایران زندانی هستند. به گفته او هشت نفر از آنها در زندان و سه نفر در حصر خانگی قرار دارند.
ژیو وانگ با اشاره به احمدرضا جلالی، پژوهشگر سوئدی ایرانی‌تبار که در ایران به اعدام محکوم شده است، می‌گوید که او با آقای جلالی هم سلولی بود. به گفته آقای وانگ، این حکم اعدام در آستانه محاکمه یک دیپلمات ایرانی در اروپا به اتهام تلاش برای بمب‌گذاری در سال ۲۰۱۸، فعال شده است.
ژیو وانگ در بخش دیگری از مقاله خود با اشاره به مورد خانم کایلی مور-گیلبرت، می‌گوید وقتی یک گروگان خارجی به کشورش فرستاده می‌شود، «رژیم صرفا [گروگان‌های] جدیدی را دستگیر می‌کند تا ذخیره خود را دوباره پر کند. این دور باطل تکرار می‌شود.»
به گفته این پژوهشگر، سیاست گروگان‌گیری و خصومت جمهوری اسلامی ایران با دیپلماسی از همان زمان تشکیل آن و اشغال سفارت آمریکا پا گرفت. آقای وانگ می‌گوید رژیم جمهوری اسلامی همواره هنجارهای بین المللی را نادیده گرفته و به طور مرتب استفاده از دیپلماسی و گفتگو به عنوان ابزاری برای حل اختلاف کشورها را رد کرده است.
ژیو وانگ می‌گوید دانشگاهیان خارجی، تاجران مستقل، خبرنگاران، و برخی مواقع گردشگران، اهداف دلخواه سیاست «گروگان گیری رژیم هستند» چرا که معمولا داخل ایران کسی آنها را نمی شناسد و از حمایت سیاسی برخوردار نیستند.
این پژوهشگر از جامعه بین‌المللی، از جمله آمریکا و کشورهای اروپایی، بریتانیا، کانادا، و استرالیا خواسته است با همکاری، تحریم‌های هدفمند را افزایش دهند و از طریق یک توافق چند بعدی، گروگان‌گیری در ایران را متوقف کنند. او می‌گوید متوقف کردن گروگان‌گیری‌ها توسط جمهوری اسلامی، باید پیش‌شرط هرگونه توافق سیاسی در آینده باشد.