بخش انگلیسی صدای آمریکا ـ ارن ایزلی اکنون دانشجوی سال آخر مهندسی صنایع در دانشگاه ایالتی لوییزیانا است. او می گوید: «به یاد دارم وقتی کودک خردسالی بودم، پدرم برچسب های ناسا را به خانه می آورد و من فکر می کردم آن ها بزرگترین هدایا در جهان هستند.»
آن برچسب ها تمام کتاب های کودکی و دیگر وسائل ارین را مزین کرده بود: «من و خواهرم آن ها را روی مبلمان خانه هم می چسباندیم (خنده) و اضافی ها را به بچه ها در مدرسه می دادیم. به همکلاسی هایم می گفتم پدرم برای ناسا کار می کند و بهترین شغل دنیا را دارد.»
کلی ایزلی، پدر ارن، سال ۱۹۸۳ در تاسیسات ساخت راکت ناسا در حومه نیواورلئان در لوییزیانا استخدام شده بود.
این تاسیسات در تاریخ ۶۰ ساله اش نقشی محوری در سفر فضانوردهای «آپولو» به ماه و توانمند کردن «شاتل فضایی» داشت که باعث ساخت «ایستگاه فضایی بین المللی» شد. امروز، کلی و دیگران در آن تاسیسات در تلاش برای ساخت نسل جدیدی از فضاپیماها هستند که فضانوردان را به ماه و سرانجام به مریخ بفرستد.
کلی به یاد می آورد که ارن را از ۱۲ سالگی به محل کار خود می برد. کارخانه ناسا به وسعت ۳۱ زمین فوتبال بود. کلی می گوید هرگز نگاه حیرت زده ارین را هنگام قدم زن در آن و ایستادن در مقابل مخزن ۴۷ متری راکت فراموش نمی کند: «خیلی برایش جالب بود که کارمندان برای این سو و آن سو رفتن در کارخانه از دوچرخه استفاده می کردند.»
ارن با وجود عشق به ناسا ابتدا دوست داشت مانند مادرش معلم شود.
اما به مرور به حل پازل علاقمند شد و در این علاقه پدربزرگش خیلی نقش داشت. ارن می گوید «وقتی به دبیرستان رفتم متوجه شدم فیزیک و حساب بسیار شبیه حل پازل هستند و آن موقع بود که تصمیم گرفتم دنبال مهندسی بروم».
در آمریکا از هر پنج مهندس کمتر از یک نفر زن است، از این رو او سخت می کوشید توانایی هایش را ثابت کند.
ارن در دوره تحصیل در دانشگاه ایالتی لوییزیانا برای یک کارآموزی ۱۰ هفته ای تابستانی به کارخانه ساخت راکت های ناسا، محل کار پدرش، رفت.
در این دوره ارن بر روی جایگزینی برج خنک کننده و بازسازی یک انبار کار کرد. او همچنین فرصت داشت در جلسات و بازدیدها شرکت کند و با کارمندان و شمار بسیاری مهندسین زن در کارخانه تعامل کند.
ارن امیدوار است بتواند به ناسا، محل کار پدرش، برگردد و کار رویایی خود را در آن جا پیدا کند.
هنوز دو برچسب ناسا روی لپ تاپ ارن به چشم می خورد.
