کلی کرفت، سفیر آمریکا در سازمان ملل در واکنش به تصمیم امروز شورای امنیت در مورد تحریم تسلیحاتی ایران گفت: ناکامی امروز شورا، نه در خدمت صلح است و نه در خدمت امنیت و به جای آن، مناقشه بزرگ‌تری را شعله‌ورتر می‌کند و ناامنی بیشتری به بار می‌آورد.
در ادامه متن کامل توضیحات سفیر کلی کرفت، نماینده دائم هیأت نمایندگی ایالات متحده در سازمان ملل متحد را می‌خوانید:
توضیح درباره رای‌گیری بر سر قطعنامه پیشنهادی ایالات متحده برای تمدید تحریم تسلیحاتی ایران
یکی از حقایق ماندگار ۷۵ سال گذشته این است که سازمان ملل متحد به ندرت به آرمان‌های خود عمل می‌کند و اغلب قربانی جزئی‌ترین منافع سیاسی اعضای خود می‌شود.
خوب، امروز هم یکی از آن روزها بود. زمانی که بدترین گرایش سازمان ملل در شورای امنیت به نمایش گذاشته شد.
وقتی من حدود دقیقا یک سال پیش این سمت را بر عهده گرفتم، تلاش کردم این را برای همه اعضای شورای امنیت روشن کنم که اعتبار این نهاد در وضعیت بسیار وخیمی قرار دارد. من گفتم قضیه مهم‌تر از آن است که اجازه دهیم شورای امنیت با سردرگم شدن در عملکرد نابسامانش، کارآیی خود را از دست بدهد.
این نهاد برای پیشبرد صلح و امنیت جهانی تشکیل شد و هیچ یک از ما نباید در درک کردن آن چه که از ما انتظار می‌رود، مشکل داشته باشیم.
و با این حال، امروز ایالات متحده از مشاهده این که اکثریت آشکار اعضای این شورا به ایران برای خرید و فروش همه‌گونه جنگ‌افزارهای متعارف چراغ سبز نشان دادند، ناامید است - اما شگفت‌زده نیست. ناکامی امروز این شورا نه به صلح خدمت می‌کند و نه در خدمت امنیت است؛ بلکه آتش مناقشه‌های بزرگ‌تر را شعله‌ور کرده و ناامنی به مراتب بیشتری را به وجود می‌آورد.
ناکامی در مقابله با این چالش اخلاقی، آن هم فقط به خاطر حفظ ظاهر و محافظت از یک توافق سیاسی شکست‌خورده - توافقی پُرنقص که در خارج از این شورا به دست آمده، هیچ ارزشی ندارد، و تحت آن ایران همچنان به شکل چشمگیری به تعهدات خود عمل نمی‌کند - در واقع به منزله تایید بزرگترین حامی حکومتی تروریسم در جهان است.
من در این شورا درباره رفتار شریرانه ایران صحبت کرده‌ام. من درباره خطرات مرتبط با اجازه دادن به رژیم ایران برای واردات و صادرات جنگ‌افزارهای جدید و قدرتمندتر حرف زده‌ام. من با تک‌تک شما درباره عزم آمریکا برای مهار تهدید ایران گفت‌وگو کرده‌ام.
امروز، من ترجیح می‌دهم آن دسته از اعضای شورای امنیت که با این قطعنامه مخالفت کرده و یا در برابر آن سکوت اختیار کردند، صحبت کنند.
با مادرانی که در یمن شاهد پرپر شدن و جان باختن کودکان‌شان در نتیجه مستقیم حمایت ایران از شورشیان حوثی هستند، حرف بزنند. به آنها بگویند که چگونه شورای امنیت در جهت منافع آنها کار می‌کند.
با خانواده‌هایی که در سوریه در نتیجه حمایت مستقیم ایران از رژیم اسد، فرو پاشیده‌اند، صحبت کنند. به آنها بگویند که شورای امنیت التماس‌هایشان را می‌شنود.
با مردم لبنان، که همچنان از فاجعه‌ای که در بندر بیروت روی داد به خود می‌لرزند و به خوبی از نفوذ زهرآگین ایران و حزب‌الله در کشورشان آگاهی دارند، صحبت کنند.
با کشورهای منطقه، [از جمله] بحرین، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، و اسرائیل، که از این شورا خواسته بودند کار درست، کار بدیهی، و کار اخلاقی را انجام دهد و تحریم تسلیحاتی علیه ایران را تمدید کند، صحبت کنند.
به آنها بگویند که شورای امنیت تهدید فوری که از جانب ایران وجود دارد را درک کرده و به یاد می‌آورد که آنها، همان‌گونه که دبیرکل [سازمان ملل متحد] در گزارش اخیر ۲۲۳۱ خود تایید کرد، هدف موشک‌ها و سایر تجاوزگری‌های ایران بوده‌اند.
به آنها بگویند که شورای امنیت هرگز نمی‌خواهد با باز کردن قفل توانایی ایران جهت خرید سامانه‌های موشکی پیشرفته، جت‌های جنگنده، تانک‌ها، و سایر جنگ‌افزارهای مدرن، ماشه آغاز یک مسابقه تسلیحاتی منطقه‌ای را بچکاند.
و نهایتا، با مردم ایران صحبت کنند؛ مردمی که به مدت بیش از ۴۰ سال تحت خشونت و سرکوب بی‌وقفه این رژیم زندگی کرده‌اند. به آنها بگویند که شورای امنیت مصائب آنها را درک می‌کند و از فریادهای نومیدانه آنها برای آزادی، پشتیبانی می‌کند.
من هنوز نشنیده‌ام که حتی یکی از اعضای این شورا استدلال امنیت ملی را پیش بکشد و [بگوید که به آن دلیل] ایران باید بتواند آزادانه به خرید و فروش جنگ‌افزار بپردازد. و مبادا حتی برای یک دقیقه هم گمان کنید که من، از تلاش برای کلنجار رفتن با این شورا و بازگردان آن به هدف اصلیش، و تمرکز بر پیامدهای انسانی اقداماتش، خسته شده‌ام.
شکست این قطعنامه وضعیت کنونی این شورا، که دچار فلج و بی‌حرکتی در برابر تهدیدهای فزاینده است، را کاملا به تصویر می‌کشد. پرسش‌هایی که امروز در برابر ما قرار داشت، بسیار ساده بود. آیا ایران هرگز کاری کرده است که مستوجب تجدیدنظر در وضعیت آن به عنوان بزرگترین حامی حکومتی تروریسم در جهان باشد؟ آیا محدودیت‌های تسلیحاتی سازمان ملل، که به مدت ۱۳ سال برقرار بوده‌اند، باید برداشته شوند؟
اعضای این نهاد، به جای درک این پرسش‌ها، به بقایای توافق هسته‌ای شکست‌خورده ایران پناه بردند. حفظ آخرین تاروپودهای آن توافق، و نه منافع بشریت و یا جست‌وجو برای دستیابی به صلح، به هدف تبدیل شد.
و حتی در همین زمینه هم من به همقطارانم از فرانسه، آلمان، و بریتانیا یادآوری می‌کنم که دولت‌های‌شان درست در همین ماه ژوئن کاملا روشن کردند که «… ما بر این باوریم که لغو برنامه‌ریزی شده تحریم تسلیحات متعارف سازمان ملل در ماه اکتبر آینده بنا بر قطعنامه ۲۲۳۱، پیامدهای بسیار عمده‌ای برای امنیت و ثبات منطقه‌ای خواهد داشت.»
به نظر می‌رسد که آن باور عمری کوتاه داشته است.
ایالات متحده در طول این روند با حسن نیت عمل کرده و برای همه طرف های ذیربط روشن کرده است که شکست به هیچ وجه یک گزینه نیست. ایالات متحده، بنا بر قطعنامه ۲۲۳۱، از تمام حقوق و اختیارات لازم برای آغاز روند بازگرداندن مفاد قطعنامه‌های قبلی شورای امنیت برخوردار است. ایالات متحده در روزهای آینده به وعده خود، مبنی بر این که در تلاش برای تمدید تحریم تسلیحاتی از هیچ کاری فروگذار نمی‌کند، عمل خواهد کرد.
دیدگاه دولت ترامپ برای صلح در خاورمیانه در برابر ناکامی‌های شرمسارانه شورای امنیت سازمان ملل پایدار خواهد ماند. درستی این دیدگاه همین دیروز و در توافق تاریخی بین اسرائیل و امارات متحده عربی بار دیگر تایید شد.
ایالات متحده نیرویی برای نیکی در جهان است. و وقتی چندجانبه‌گرایی ناکام می‌ماند، ما [ناکام] نخواهیم شد.
تاریخ به آسانی مسیر رهبری در این دوران را ردگیری خواهد کرد و شوربختانه این مسیر از طریق شورای امنیت سازمان ملل به مقصد نمی‌رسد.
