ادامه خشکسالی در کشورهای شاخ آفريقا که در دهه اخير بی سابقه بوده موجب کمبود مواد غذايی، بيماری و مرگ و مير شده است. در کنيا سازمان های امداد رسانی بين المللی تلاش می کنند با کمک به ماهيگيران جيره غذايی ناچيزی را برای مردم آن کشور، فراهم کنند.
صحرانشينان شمال کنيا تنها آذوقه ای که دريافت می کنند از سازمان های امداد رسانی بين المللی است. اما اين آذوقه محدود و گاه موقتی است.
يکی از قحطی زدگان می گويد: به دليل خشکسالی بچه های من غذای خوب ندارند. برای زنده ماندن ميوه های وحشی می خوريم. وقتی آنهم تمام شود چيز ديگری نيست که بخوريم و آخر ميميريم.
برای بسياری از صحرانشينان کنيا دام تنها وسيله معاش است ولی با خشکسالی اخير بسياری از آنان به ماهيگيری روی آورده اند.
در اطراف درياچه تورکانا ماهيگيری نه تنها برای مردم غذا فراهم می کند بلکه برای ماهيگيران و تاجران کوچک وسيله امرار معاش خوبی است.
ماهيگيران ماهی های خود را به يک مغازه دار می فروشند. او ماهيها را خشک می کند و مردم ماهی های خشک شده را با کوپنی که سازمان های امداد رسانی در اختيارشان گذاشته اند، تحويل می گيرند. مغازه دارها کوپن ها را به سازمان امداد رسانی تحويل می دهند و پول نقد دريافت می کنند. اين برنامه نه تنها گرسنگان را سير می کند بلکه برای ماهيگيران و فروشندگان ماهی کار ايجاد می کند.
آکسفام سازمان امداد رسانی است که اين برنامه را اداره می کند.
اين کار درآمد خوبی برای مغازه داران و ماهيگيران به وجود مياورد و فقر را کاهش می دهد و آنها قادر می شوند درآمد خود را صرف تحصيل کودکان خود کنند.
سازمان های امداد رسانی می گويند برنامه هايی نظير اين طرح که جيره غذايی را در محل توليد می کند به بازارهای محلی کمک می کند و در درازمدت موجب رشد جوامع فقير می شود.