بسياری از کسانی که در تظاهرات اشغال وال استريت شرکت دارند تلاش می کنند با پوشيدن لباس های عجيب يا رفتار غريب و ايجاد سر و صدا توجه را به خود و هدفشان جلب کنند.
از دور دست، تظاهرات «اشغال وال استريت» در نيويورک فقط گردآمدن گروهی از مردم به نظر می رسد، اما از نزديک تفاوت بسياری ديده می شود، از آدم هايی که لباس مرتب دارند تا قيافه های عجيب و غريب.
يکی از تظاهرکنندگان می گويد: رسانه ها به جزييات اين تظاهرات توجه می کنند و نه به هدف آن. می خواهم حرف مردم عادی را بشنوم. اگر به مردم گوش کنيد هر کدام نظر متفاوتی دارند که نشان می دهد آن ها پيرو هيچ ايدئولوژی خاصی نيستند. حرف دلشان را می زنند.
تظاهرکنندگان حرف های مختلفی دارند، برخی از قوانين کار در شرکت های بزرگ ناراضی اند، برخی از بانکداران. يا سياستمداران. برخی مخالف مجازات مرگ هستند.
ولی تمامی اين تظاهرکنندگان خشم خود را به وال استريت معطوف کرده اند و می گويند بيشتر ثروت کشور فقط به يک درصد جامعه منحصر شده است.
يک تظاهرکننده می گويد: من يک آمريکايی هستم و می خواهم کشورم را در وضعيت بهتری ببينم. مهم نيست که مردم چپ باشند يا راست. هر دو کارشان را از دست داده اند. کسانی که اينجا هستند کار خود را از دست داده اند. برای همين ما اينجا هستيم. همه نوع پرچمی نيز در اينجا ديده می شود. از پرچم آمريکا گرفته تا پورتوريکو، چين و حتی پرچم سياه آنارشيست ها. آنچه در اين جا مشترک است اين است که که ما همگی جامعه ای را می خواهيم که منصفانه تر باشد. نژادپرستی، جنگ و اختلاف بين ثروتمند و فقير کمتر باشد.
وال استريت تاکنون اين تظاهرات را ناديده گرفته است و واشنگتن نيز شکايت های آنان را ناشنيده تلقی کرده است. جنبشی که فاقد رهبری و بدون برنامه است. تظاهراتی که به چشم برخی نشان بی نظمی و برای برخی ديگر سمبل دموکراسی است.