صبح بخیر
مفتخرم که اینجا در جمهوری چک با پرزیدنت مدودف و میزبانان چک انجام تاریخی پیمان جدید استارت را اعلام می کنم.
اجازه بدهید سخنم را با این مطلب آغاز کنم که چقدر خوشحالم که به شهر زیبای پراگ باز گشته ام. البته جمهوری چک دوست و متحد نزدیک ایالات متحده است. من تحسین و عشق زیادی برای مردم چک دارم. پیوندهای شان با مردم آمریکا عمیق و پایدار است. در طول دهه ها،چک ها نقش زیادی در ایالات متحده و ازجمله درشهر من- شیکاگو- داشته اند.
می خواهم از دوست و همتایم دیمیتری مدودف سپاسگزاری کنم. بدون تلاش های شخصی وی ما امروز اینجا نمی بودیم. در جریان تهیه این پیمان، بارها دیدار واز طریق تلفن گفتگو کردیم. و در نتیجه، یک رابطه کاری کارآمد بر پایه صراحت، همکاری و احترام متقابل ایجاد کردیم.
یک سال پیش در چنین هفته ای به پراگ آمدم و در سخنانم بر تعهد همه جانبه آمریکا در زمینه توقف گسترش جنگ افزارهای هسته ای و رسیدن به هدف نهائی، یعنی جهانی بدون این جنگ افزارها تاکید کردم. آن موقع گفتم و حالا تکرار می کنم که این یک هدف بلندمدت است، هدفی که شاید در طول زندگی من هم قابل دسترسی نباشد. اما آن موقع هم مثل حالا باور داشتم که پیگیری آن هدف، ما را به فراسوی جنگ سرد خواهد برد، نظام منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای درجهان را تقویت خواهد کرد و آمریکا و جهان را امن تر و سالم تر خواهد ساخت. یکی از گام هائی که من سال پیش درباره اش سخن گفتم تحقق این پیمان بود و به همین سبب خوشحالم که امروز به پراگ بازگشته ام.
من همچنین با این تعهد به کاخ سفید آمدم که رابطه آمریکا با روسیه را بر پایه تازه ای قرار بدهم و این را هم می دانم که پرزیدنت مدودف در این تعهد با من شریک است. همان طور که وی در نخستین دیدارمان در لندن گفت مناسبات مان در مسیر تنش پیش می رفت و در چنان وضعی همکاری در مسائل منافع مشترک مردم مان دشوار بود و هنگامی که آمریکا و روسیه نتوانند کار روی مسائل بزرگ را پیش ببرند نه برای کشورهای ما خوب است و نه برای جهان.
ما همراه با هم جلو روند تنش را گرفته ایم و منافع همکاری را به اثبات رسانده ایم. امروز یک رویداد مهم در امنیت هسته ای، منع گسترش و مناسبات آمریکا و روسیه است. هدف مشترک ما در مذاکره پیرامون پیمان کاهش جنگ افزارهای استراتژیک اینک به انجام رسیده است. در این پیمان کاهش عمده آن دسته از جنگ افزارهای مستقر هسته ای را در بر می گیرد. سامانه حمل این جنگ افزارها تقریبا به نصف کاهش می یابد. یک نظام بازرسی همه جانبه در آن پیش بینی شده که به ما امکان می دهد در مسیر اعتماد سازی بیشتر پیش برویم. به هر دو طرف امکان نرمش پذیری می دهد و امنیت ما و نیز تعهد خدشه ناپذیرمان به امنیت متحدان اروپائی مان را نیز در بر می گیرد. و من از هم اکنون به همکاری با سنای آمریکا تا تایید نهائی این پیمان مهم تا اواخر سال جاری می اندیشم.
و سرانجام، امروز اراده آمریکا و روسیه- دو کشوری که بیش از نود درصد جنگ افزارهای هسته ای جهان را در اختیار دارند- را به نمایش گذاشت تا به رهبری جهانی مسئولانه شان ادامه دهند. ما با هم به تعهدمان به موجب پیمان منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای پای بندیم، پیمانی که سنگپایه منع گسترش جهانی خواهد شد.
درحالی که پیمان استارت جدید یک گام مهم به پیش است، تنها یک گام در مسیر طولانی پیش رو خواهد بود. همان طور که سال پیش در پراگ گفتم این پیمان صحنه را برای کاهش های بعدی آماده خواهد کرد. و در مسیر پیشروی، امیدواریم گفتگو ها با روسیه را در زمینه کاهش جنگ افزارهای استراتژیکی و تاکتیکی و از جمله جنگ افزارهای مستقر نشده، ادامه بدهیم.
پرزیدنت مدودف و من به این توافق نیز رسیده ایم که گفتگوهای مان درباره موشک ها ی دفاعی را گسترش بدهیم. این امر، مبادله منظم اطلاعات درباره ارزیابی هامان از تهدیدها، و نیز انجام ارزیابی های مشترک از موشک های قاره پیمای تازه را در برمی گیرد. با پایان یافتن ارزیابی ها، به آینده ای می نگرم که گفتگوئی جدی را درباره همکاری روسیه وآمریکا در امر دفاع موشکی آغاز کنیم.
اما جنگ افزارهای هسته ای تنها مساله آمریکا و روسیه نیست. بلکه امنیت مشترک همه کشورها را تهدید می کند. جنگ افزار هسته ای در دست های یک تروریست، خطری است برای مردمان همه کشورها ازمسکو تا نیویورک و از شهرهای اروپا تا جنوب آسیا. از همین رو هفته آینده ۴۷ کشور جهان در واشنگتن درباره گام های مشخص چهار سال آینده پیرامون امنیت همه موادهسته ای آسیب پذیر سراسر جهان گفتگو می کنند.
گسترش جنگ افزارهای هسته ای در کشورهای بیشتر، نیز یک مخاطره غیرقابل پذیرش برای امنیت جهانی است که به طیفی از مسابقه تسلیحاتی از خاورمیانه تا آسیای خاوری میدان می دهد. اوایل این هفته ایالات متحده به طور رسمی با ایجاد تغییر در سیاست هایش این موضوع را روشن کرد که آن دسته از کشورهای فاقد جنگ افزارهای هسته ای که پیمان منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای را رعایت کنند و به تعهداتشان درباره منع گسترش پای بند بمانند از سوی زرادخانه هسته ای آمریکا در معرض تهدید نخواهند بود. این امر بار دیگر تعهد آمریکا را به پیمان منع گسترش به عنوان سنگپایه استراتژی امنیتی ما نشان می دهد. آن دسته از کشورها که قوانین را رعایت کنند با امنیت و فرصت های بیشتری رو به رو خواهند بود. و آن کشورها که از انجام تعهداتشان سر باز بزنند منزوی خواهند شدو از فرصت همگون شدن با جامعه بین المللی محروم می شوند.
این مساله شامل پاسخ گوئی آن دسته از کشورها می شود که قوانین را زیر پا می گذارند چون درغیر این صورت پیمان منع گسترش جز واژه هائی بر صفحه کاغذ نخواهد بود. به همین سبب ایالات متحده و روسیه بخشی از ائتلاف آن دسته از کشورها هستند که از جمهوری اسلامی ایران اکیدا می خواهند پیامدهای چنان عملی را بپذیرد چون مدام در انجام تعهداتش قصور ورزیده است. ما با یکدیگر در شورای امنیت سازمان ملل در زمینه تصویب تحریم های شدید علیه ایران همکاری می کنیم. ما اقدام هائی را که به تضعیف پیمان منع گسترش بینجامد، خطر مسابقه تسلیحاتی را در چنان منطقه حیاتی دامن بزند و اعتبار جامعه بین المللی و امنیت جمعی ما را تهدید کند مدارا نخواهیم کرد.
اینها البته موضو ع هائی با اولویت بالا هستند اما تنها بخشی از مناسبات روسیه وآمریکا را تشکیل می دهند. امروز من بار دیگر همدردی عمیق خود را نسبت به کشتار مردم روسیه در حمله های تروریستی اخیر ابراز می دارم . ما همچنان شریک استواری در مبارزه با خشو نت های افراطی خواهیم ماند.
ما همچنین درباره قابلیت های گسترش همکاری ها در زمینه های رشد اقتصادی، بازرگانی و سرمایه گذاری، و نوآور ی در حوزه فناوری گفتگو کردیم. من به ادامه این گفتگوها هنگام دیدار پرزیدنت مدودف از ایالات متحده در سال جاری چشم دوخته ام. چون اگر به همکاری با یکدیگر ادامه بدهیم در حوزه های امنیت و رونق کشورهامان کارهای زیادی می توانیم انجام بدهیم.
هنگامی که چالش های پیرامون جهان را بررسی کنیم شاید راه ساده اش خشنودی ساده دلانه یا دست برداشتن از این تفکر باشد که کشورها می توانند در امر پیشرفت شریک یکدیگر باشند. اما من می خواهم سخنان سال پیش خود در پراگ را تکرار کنم که وقتی کشورها و ملت ها اجازه می دهند با توجه به اختلاف هایشان تعریف شوند بر شکاف موجود میان آنها افزوده می شود. وقتی در پیگیری صلح ناکام بمانیم برای همیشه از دسترسی به آن محروم شده ایم.
این شهر با عظمت پراگ از جهات زیادی یادمان پیشرفت بشریت است. و این مراسم گواه این حقیقت که دشمنان پیشین می توانند به شریکان تازه تبدیل شوند. نمی توانم این سخنان آرکادی بریش، کسی که به شوروی در تولید نخستین بمب اتمی کمک کرد، را بازگو نکنم که در سن ۹۲ سالگی که شاهد دهشت های جنگ جهانی دوم و جنگ سرد پس از آن بود گفت «امیدواریم بشریت به لحظه ای برسد که هیچ نیازی به جنگ افزارهای هسته ای نباشد هنگامی که صلح و آرامش بر جهان حکمفرما گردد.»
رد کردن چنان سخنانی چندان دشوار نیست. اما چنان کاری،خطر تکرار شدن دهشت های گذشته، و نادیده گرفتن تاریخ پیشرفت های بشری خواهد بود. پیگیری صلح، آرامش و همکاری، در میان کشورها کار رهبران و مردم - هردو- در قرن بیست و یکم است. چون ما باید در حرکت مان به سوی پیشرفت،همانند کسانی که می خواهند سد راهمان بشوند پیگیر و مشتاق باشیم.
متشکرم