مجله نیویورکر هشتادوپنج ساله شد. مجله ای سیاسی، فرهنگی، هنری که نه تنها جستارها، داستانها، و شعرهایش؛ بلکه کمیکهایش (کاریکاتورهایش) نیز از شهرتی همه گیر برخوردار است. نیویورکر از دیرباز و در سراسر آمریکا به عنوان به مجله روشنفکران نیویورکی شهرت یافته است. امروزه نیز این نشریه یکی از جریان سازترین پدیده های فرهنگی در جامعه آمریکاست؛ زیرا نه تنها همواره از چهره های برجسته هنری جامعه آمریکا همچون: « سالنینجر»، «ولادیمیر نباکوف»، «جان آپدایک»، «ریچارد یتس»، و «وودی آلن» بهره گرفته؛ بلکه با پرهیز از مطالب غیرواقعی و آلوده به شایعات همواره تربیون مطمئنی برای افشاگریهای تکان دهنده و موثر در جامعه آمریکا بوده است.
«هارولد راس» طنزپرداز مجلات و همسرش «جین گرانت» گزارشگر روزنامه نیویورک تایمز، نیویورکر بنیان نهادند. هارولد راس در آغاز بنا داشت هفته نامه ای کمیک را پی ریزی کند که در آن زمان بازار پررونقی داشت؛ اما همکاری با رائول فلایشمن، از مدیران حرفه ای نشر در آن زمان، و بنیانگزاری یک شرکت انتشاراتی منجر ارتقای اهداف و حوزه های کاری نیویورکر را چنان گسترش داد که این نشریه به سرعت به یکی از هفته نامه های معتبر روشنفکری نیویورک تبدیل شد. از این روست که امروزه و باوجود گسترش شتابان اینترنت که به خسران صنعت چاپ و کسادی بازار روزنامه ها و نشریات در آمریکا منجر شده، نیویورکر با یک میلیون و یازده هزار مشترک در بیش از نیمی از کلان شهرهای آمریکا جایگاه نخست را در مجلات آمریکایی همچنان حفظ کرده است.
نیویورکر در بحران بزرگ اقتصادی دهه سی میلادی آمریکا به یکی از پایگاههای بزرگ ادبیات داستانی و شعر، نقد و معرفی نمایش و دیگر هنرهایی تبدیل شد که در برابر بحران گسترده آسیب پذیر بوده، رو به فراموشی نهاده بودند. این سنت تا به امروز تداوم یافته است. اقدامی که میراث فرهنگی آمریکاییان را ژرفا بخشیده است.
اما ویژه نامه «هیروشیما» پس از جنگ دوم که به بررسی پیامدهای ویرانگر سلاح هسته ای پرداخته بود در توجه مردم و دولتمردان برای کنترل بمب اتمی و تغییر کاربری آن به استفاده های صلح آمیز از جمله تامین انرژی نقش موثری بازی کرد.
نیویورکر مجله ای نیویورکی هم هست، برنامه های رویدادهای فرهنگی و هنری این شهر در این نشریه بازتاب می یابند تا خوانندگان آن بتوانند برنامه مورد علاقه شان را انتخاب کنند. گفته می شود دیدگاههای نیویورکر در نقد و بررسی برنامه های فرهنگی و هنری چنان موثر است که نیویورکی ها آن را سنجه ای مطمئن برای شرکت در برنامه ها می دانند.
در زمینه طراحی و صفحه آرایی نیویورکر همین بس که سالیان سال است آرایه بیرونی و درونی نیویورکر تغییر نکرده؛ هرچند تازه ترین فناوریهای الکترونیکی به او کمک کرد تا بعنوان نخستین مجله آمریکایی راه به اینترنت برد. همین به مشترکانش امکان داد به این شیوه «نیویورکر اینترنتی» را بخوانند.
منتقدان می گویند: ساختار کلاسیک؛ اما سخت دلنشین نیویورکر برگرفته از فرهنگ ویژه شهروندان نیویورک، کلان شهری برخوردار از فرهنگ جهانی ست. کاریکاتورهای نیویورکر از ویژگی های این مجله است. کاریکاتورهایی تفکربرانگیز که حاصل همکاری برجسته ترین هنرمندان آمریکایی ست. در بخش کمیک نیویورکر را کسانی همچون: «چارلز آدمز»، «پیتر آرنو»، «پارلز برساتی»، «جرج بوت»، «ریچارد تایلر» و «گاهان ویلسون» اداره کرده و می کنند که روزگاری تحت سردبیری «فرانکوییز مولی» به جریانی مکتب ساز در هنر کاریکاتور تبدیل شدند. فرانکوییز مولی پس از 1998 و بازنشستگی از نیویورکر، کتاب «هنر نیویورکر» را منتشر کرد که یکی از پرفروش ترین و محبوبترین کتابهای تصویری آمریکا شد. جالب است بدانیم نیویورکر شماره ای با نام «نیویورکستان» منتشر کرد که اشاره ای بود به خاورمیانه.
نیویورکر که در زمینه افشاگری موضوعات پنهانی در گستره سیاست و اجتماع کارآزموده است. شانزده نفر بازرس کارآزموده دائمی مستند بودن این گزارشها را بررسی می کنند؛ از این روست که ارائه اطلاعات نادرست کمتر جایی در نیویورکر دارد. با این همه، جنجال بر سر جستاری درباره زیگموند فروید در دهه نود میلادی به قلم «ژانت مالکوم» که حاوی اطلاعاتی نادرست درباره این چهره شناخته شده جهانی بود؛ چهره نیویورکر را خدشه دار کرد. فرای آن، گفته می شود، جستارهای پژوهشی و افشاگرانه نیویورکر همواره برای سیاستمداران و دولتمردان حائز اهمیت بوده است.
گفتنی ست قلم زدن در نیویورکر اسباب بزرگی و یکی از ارزشها و مفاخر برای هنرمندان و نویسندگان آمریکایی بشمار می آید. کسانی همچون «آقا شاهد علی» شاعر هندی تبار و استاد ادبیات خلاقه دانشگاههای آمریکا که عمر چندانی نداشت، پس از چاپ دو شعرش در نیویورکر به جامعه اهل ادبیات آمریکا معرفی شد.
نیویورکر مبتکر طرح ها و برنامه های یگانه ای ست که کمتر نشریه ای فراست و جسارت آن را می یابد. انتشار 20 داستان از نویسندگان ناشناس و جوان آمریکا در نیویورکر که بازتاب بسیار خوبی در آمریکا داشته نمونه آن است. مدیران نیویورکر به خود می بالند که تاکنون توانسته اند نویسندگان معتبری را به جهان ادبیات معرفی کنند. کسانی که امروزه در این گستره چهره هایی شناخته شده اند. «جویس کارول اوتس» رمان نویس برجسته کنونی آمریکا نمونه آن است.
با این همه دستاورد در طول هشتادوپنج سال شاید برای مردم و مخاطبان این مقاله که تنها نشریه با دوام و پرسابقه اشان روزنامه رسمی کشور باشد، هشتادوپنج سالگی یک مجله غیرواقعی جلوه کند، با این همه تداوم کارش آن اندازه پراهمیت نیست که دستاوردهای فرهنگی اش برای آمریکاییان. امروزه روز نیویورکر به نمادهای فرهنگی جامعه تبدیل شده است. جایگاه والای آن در میان مخاطبان دانشور ناشی از تداوم کارش است. حتا سناتور مک کارتی نیز توانست آن را به تعطیلی بکشاند. زیرا در آن دوران که او روشنفکران و هنرمندان آمریکایی را به دادگاه کشانده و مدیران نیویورکر را تهدید به بازداشت و تعطیلی نشریه کرده بود، هارولد راس بنیانگزار نیویورکر گفته بود: «بستن نشریات از سوی دولتها همچون قطع عصب های بینایی توسط یک ناپزشک و خشونتی آشکارعلیه جامعه است.»
هارولد راس افزوده بود: آزادی بیان و عقیده براساس متمم قانون اساسی آمریکا محترم شمرده شده و هیچ مقامی و مسئولی نمی تواند نه تنها نیویورکر را بلکه هیچ نشریه ای را تعطیل کند.