روز یکشنبه هفدهم اردیبهشت نرگس محمدی در تماس تلفنی با خانواده خود از بازگشت بیماری عصبی و فلج عضلانی خود خبر داد. خانم محمدی در این تماس تلفنی، پس از گفت و گو با دو فرزند دوقلوی پنج ساله اش، که در غیاب پدر و مادر، نزد مادر بزرگ پدری خود زندگی می کنند، به خانم رحمانی، مادر همسرش تقی رحمانی، گفته است که در زندان گرفتار حمله بیماری شده و به دلیل طولانی شدن حمله، سه آمپول به او تزریق شده و داروهایی نیز مصرف می کند.
تقی رحمانی، فعال سیاسی در پاریس می گوید همسرش را به عنوان گروگان و برای فشار آوردن به او گرفته اند. اقای رحمانی که مدت کوتاهی ست به دلیل حکم زندان از کشور خارج شده و اکنون در پاریس زندگی می کند، در گفت و گو با وبسایت صدای آمریکا می گوید:«نرگس را برای فشار آوردن بر من به گروگان گرفته اند و این نه اخلاقی است، نه دینی، نه جوانمردانه و نه درست. در کدام حدیث و اخلاق و عرف و مذهبی آمده که کسی را به جای کس دیگر تنبیه کنند؟ از آنها می خواهم که اگر وجدان دارند از این کار دست بردارند.»
خانم محمدی پیش تر در خرداد سال۱۳۸۹ پس از تحمل یک هفته بازجویی و زندان انفرادی در بند ۲۰۹ به این بیمار دچار شده بود که با فلج بخشی از بدن و گاه حالت بیهوشی و ناتوانی از حرف زدن همراه بود.
وضعیت نایب فعال حقوق بشر و سخنگوی شورای ملی صلح به حدی وخیم شده بود که پزشکان زندان به مقام های زندان گفته بودند اگر نمی خواهید زهرا کاظمی دیگری داشته باشید باید او را به بیمارستان منتقل کنید. خانم محمدی از آن پس به مدت دوسال تحت درمان بود و گویا توانسته بود تاحدی سلامت خود را بازیابد. اکنون وضعیت جسمی این فعال حقوق بشر، پس از ۱۵ روز زندان در بند ۲۰۹ انفرادی، بار دیگر به حالت بروز بیماری خود بازگشته است.
نرگس محمدی پیش تر در دادگاه تجدید نظر به شش سال زندان محکوم شده و بر اثر فشارهای مقام های اطلاعاتی در حالت تبعید غیررسمی در زنجان زندگی می کرد. تقی رحمانی می گوید:« به نرگس حتی احضاریه برای اجرای حکم هم ابلاغ نشده. بازداشت نرگس اگر برای اجرای حکم بوده چرا باید دوباره بازجویی شود و به انفرادی برود؟ چرا به آن صورت تحت الحفظ بازداشت شود؟ مسلما اگر نرگس برای اجرای حکم احضار می شد خودش به بازداشت گاه مراجعه می کرد.» او نتیجه می گیرد: « همه این ها برای انتقام گیری و فشار آوردن به خانواده او و برمن است و در این میان دارند نرگس را به عنوان گروگان قربانی می کنند.»
تقی رحمانی که به دلیل عقاید مسالمت آمیزش در انتقاد به نظام جمهوری اسلامی ، بیش ازپانزده سال از عمرخود را در زندان های جمهوری اسلامی گذرانده است، وقتی بار دیگر حکم احضاربه دستش رسید، برای پرهیز از بازگشت دوباره به زندانی دراز مدت ، به طور غیرقانونی از کشور خارج شد و به محض رسیدن به پاریس در نامه ای دلایل خود را برای ترک ایران اعلام کرد. او در این نامه تاکید کرد که نتوانسته بود همسرش را متقاعد با خروج غیرقانونی از کشور کند. زیرا او معتقد بود که باید در ایران ماند و حضور داشت. در پی این اقدام، همسر او نرگس محمدی که به صورت نیمه تبعیدی با دو فرزند پنج ساله شان در زنجان زندگی می کرد در خانه خود توسط ماموران اطلاعاتی بازداشت و به زندان اوین و سپس به بند ۲۰۹ انفرادی منتقل شد.
تقی رحمانی به صدای آمریکا می گوید:« اگر قرار بود نرگس را برای اجرای حکم زندان احضار کنند چرا دوباره از او بازجویی می کنند و او را به انفرادی می برند؟ این نشان می دهد که برای نرگس دارند پرونده جدیدی باز می کنند و بیماری او نشان می دهد که بشدت تحت فشار روحی قرار دارد.»
کیانا و علی، فرزندان تقی رحمانی و نرگس محمدی اکنون در غیاب پدر و مادر به خانه مادر بزرگ پدری خود منتقل شده اند.
در تماس تلفنی روز یکشنبه، خانم محمدی با کودکانش نیز گفت و گوی کوتاه تلفنی داشته است.
از آقای رحمانی می پرسم که آیا خود او با فرزندانش در ارتباط است؟
تقی رحمانی:« بله . بهشان تلفن می زنم و با آنها حرف می زنم»
ـ چه می گویند؟
تقی رحمانی : «می گویند بابا کجایی ، چرا نمی آیی ؟ چرا مامان نمی آد؟»
ـ شما چه می گویید؟
تقی رحمانی: «خوب بچه ها که تصوری از مسافت و راه دور ندارند. بهشان می گویم جای دوری هستم ولی برمی گردم...» آقای رحمانی با صدایی بغض آلود ادامه می دهد :« بهشان می گویم بر می گردم... با اسب سفید برمی گردم...»
ـ بچه ها پس از تلفن مادرشان چه عکس العملی نشان دادند؟
تقی رحمانی: «آنها مادرم را مامانی صدا می زنند. به مادرم گفته اند مامانی تو نمیری .اگه تو بمیری ما تنها می شیم.»
فعالان حقوق زندان در ایران و در خارج از کشور و حامیان مادران پارک لاله با انتشار دو بیانیه خواستار آزادی فوری نرگس محمدی و حمایت از حقوق کودکان زندانیان و مادران زندانی شده اند.
۳۵۰ فعال حقوق بشر و حقوق زنان در بیانیه ای مشترک خواستار آزادی بی قید و شرط نرگس محمدی شده اند. فعالان حقوق کودکان و زنان نیز در حمایت از فرزندان زندانیان نامه ای خطاب به کمیسر عالی حقوق بشر – کمیته حقوق کودک – کمیته منع تبعیض علیه زنان نوشته اند.
