«دوازده سال بردگی» فیلم تازه ای است که این روزها بر پرده نقره ای آمریکاست. این فیلم حکایت سولومان نورتروپ است و بر مبنای سرگذشت واقعی وی ساخته شده است. این فیلم که ساخته استیو مک کویین است، داستانی است که راویان آن می گویند هر کسی می تواند با آن همذات پنداری کند.
این فیلم تحسین شده که مورد توجه و استقبال گسترده منتقدان و مردم قرار گرفته، روایت فردی عادی است که ربوده می شود و به بیگاری کشیده می شود.
دکستر گابریل، تاریخ دان سینما، می گوید این فیلم به شیوه ای بی سابقه به رویدادهای تاریخ برده داری می نگرد. وی می گوید فیلم هایی چون بر باد رفته به تاریخ و پیشینه برده داری خدمتی نکردند چون رابطه برده ها را با اربابانشان به گونه ای برابر ترسیم کردند و در واقع تصویری غیرواقعی از رویدادهای تاریخ برده داری ارائه دادند، اما این فیلم، واقعیات را بازگو می کند.
چند فیلمی که طی سال های اخیر پیرامون برده داری و رفتار اربابان با برده های سیاه پوستشان ساخته شده، به عقیده این تاریخ دان، فرصت هایی برباد رفته بودند که می توانستند به نحوی بسیار بهتر به تصویر کشیده شوند. عده ای معتقدند که فیلم دوازده سال بردگی تصویری بسیار خشن را از برده داری ارائه می کند که لزوما واقعی نیست.
این فیلم تلخ که گویای واقعیات سیاه دوران برده داری است، فضایی مناسب را برای تعمق و تامل فراهم می کند. مک کویین می گوید:«همه باید این را بپذیرند که دوران برده داری در آمریکا طولانی تر از دوران آزادی سیاهان بوده، و این، یک حقیقت تلخ اما روشن است.»
این فیلم تحسین شده که مورد توجه و استقبال گسترده منتقدان و مردم قرار گرفته، روایت فردی عادی است که ربوده می شود و به بیگاری کشیده می شود.
دکستر گابریل، تاریخ دان سینما، می گوید این فیلم به شیوه ای بی سابقه به رویدادهای تاریخ برده داری می نگرد. وی می گوید فیلم هایی چون بر باد رفته به تاریخ و پیشینه برده داری خدمتی نکردند چون رابطه برده ها را با اربابانشان به گونه ای برابر ترسیم کردند و در واقع تصویری غیرواقعی از رویدادهای تاریخ برده داری ارائه دادند، اما این فیلم، واقعیات را بازگو می کند.
چند فیلمی که طی سال های اخیر پیرامون برده داری و رفتار اربابان با برده های سیاه پوستشان ساخته شده، به عقیده این تاریخ دان، فرصت هایی برباد رفته بودند که می توانستند به نحوی بسیار بهتر به تصویر کشیده شوند. عده ای معتقدند که فیلم دوازده سال بردگی تصویری بسیار خشن را از برده داری ارائه می کند که لزوما واقعی نیست.
این فیلم تلخ که گویای واقعیات سیاه دوران برده داری است، فضایی مناسب را برای تعمق و تامل فراهم می کند. مک کویین می گوید:«همه باید این را بپذیرند که دوران برده داری در آمریکا طولانی تر از دوران آزادی سیاهان بوده، و این، یک حقیقت تلخ اما روشن است.»