عزل و نصبهای محمد مرسی- رئیس جمهوری تازۀ مصر- جهان را به اندازۀ پدیدۀ انقلاب مصر شگفتی زده کرده است. ناظران و سیاستمداران انتظار نداشتند که مرسی- که یکی از رهبران سابق اخوان المسلمین است- دو تن از قدرتمندترین(ومنفورترین) افسران ارتش را برکنار کند و قدرت را به غیرنظامیان بازگرداند.
گویی ریختن به خیابان و ابراز عقاید سیاسی، خوی ثانوی مصریان شده است.
بسیاری از مردم عادی ازعملکرد رئیس جمهوری تازۀ خود خشنودند، اما حامیان حسنی مبارک برآنند که آقای مرسی نخستین گام را به سوی حاکم کردن دیکتاتوری برداشته است. این اصل که مرسی از قدرتی برخوردار است که ریاست جمهوری اش به وی می دهد و حق اوست که از این قدرت بهره ببرد، مورد اغماض هواداران مبارک قرار گرفته است.
عزل حسین طنطاوی و سامی عنان، دو تن از سران ارتش مصر، از سوی محمد مرسی، پاسخی به خواست مردمی بود که فریاد«مرگ بر حاکمیت نظامی» سر دادند. انقلابیون مصری معتقدند که مرسی درجهت خواستهای مردمش گام برداشته، اما هنوز راه درازی تا برآوردن انتظارات انقلاب و خواستهای مردم در پیش دارد.
انقلابیون مصری خواستار محاکمۀ مجدد سران معزول رژیم مبارکند و حتی خواهان اعدام طنطاوی و عنان.
مرسی اما، کوشیده تا امکان کناره گیری امن این دو را فراهم آورد. بسیاری معتقدند که محمد مرسی باید نزدیک به دوازده هزار غیرنظامی مصری را که در بازداشت ارتش به سر می برند، عفو و آزاد کند.
تاکنون، رئیس جمهوری تازۀ مصر به خواسته های شهروندانی که به خیابانها می آیند و انتظارات خود را ابراز می کنند، توجه نشان داده است.
پنج شنبه بیست وچهار اوت- دوم شهریور- راه پیمایی سازمان یافته ای علیه اخوان المسلمین انجام می گیرد. به باور مفسران سیاسی، نیروی حقیقی در پس تحولات مصر در دستان شهروندان عادی است که این روزها از بازوی سیاسی خود بهره می برند.
برخی شهروندان که دهه هاست در انتخابات کشورشان شرکت نکرده بودند، اکنون می گویند با آنکه چندان علاقه ای به هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری نداشته اند، درانتخابات مشارکت کرده اند تا آزادی ابراز عقیده را پس از مدتها تجربه کنند.
این روزها، مردم در قاهره، بیش از هر موضوع دیگری، از سیاست سخن می گویند. با این وصف، مصریها تغییر عمده ای در زندگی روزمره شان مشاهده نکرده اند و وضعیت اقتصاد کشور نیز وخیم است. این دو عامل، بسیاری از مردم را کلافه کرده است.
مؤسسۀ معتبر گالوپ می گوید نظرسنجی تازه اش حاکی از آن است که رأی دهندگان اسلام گرا و رأی دهندگان سکولار مصری، اولویتهایی عمدتا یکسان برای دولت کشورشان درنظر دارند.
در این حال، سخنگوی رئیس جمهوری مصر اعلام کرده که آقای مرسی درصدد اصلاح مجمع قانون اساسی آن کشور است که اغلب مردم از عملکرد آن ناراضی اند.
عزل و نصبهای اخیر محمد مرسی اما، پیامهایی ضد و نقیض را منتقل می کند. در میان آنها، انتصاب عبدالفتاح السیسی به فرماندهی نیروهای نظامی است. السیسی با آمریکا روابطی روشن دارد، اما نزد مردم مصر از محبوبیت چندانی برخوردار نیست.
از نمونه های دیگر، انتصاب محمد مِکی به سمت معاونت ریاست جمهوری است؛ شخصیتی که چندان مطلوب غربیان نبوده، اما به نظر می رسد آینده ای روشن درعرصۀ سیاست مصر درانتظارش باشد.
گام بعدی مرسی چه خواهد بود؟ آیا وی انتظارات انقلاب مصر را برخواهد آورد؟ یا گرایش بیشتری به اخوان المسلمین و جهت گیری سیاسی آنها و سانسوری که اخیراً اِعمال کرده اند، خواهد یافت؟ گذر زمان، به این پرسشها پاسخ خواهد داد، و قضاوت پیرامون عملکرد محمد مرسی، ادامه خواهد یافت.
گویی ریختن به خیابان و ابراز عقاید سیاسی، خوی ثانوی مصریان شده است.
بسیاری از مردم عادی ازعملکرد رئیس جمهوری تازۀ خود خشنودند، اما حامیان حسنی مبارک برآنند که آقای مرسی نخستین گام را به سوی حاکم کردن دیکتاتوری برداشته است. این اصل که مرسی از قدرتی برخوردار است که ریاست جمهوری اش به وی می دهد و حق اوست که از این قدرت بهره ببرد، مورد اغماض هواداران مبارک قرار گرفته است.
عزل حسین طنطاوی و سامی عنان، دو تن از سران ارتش مصر، از سوی محمد مرسی، پاسخی به خواست مردمی بود که فریاد«مرگ بر حاکمیت نظامی» سر دادند. انقلابیون مصری معتقدند که مرسی درجهت خواستهای مردمش گام برداشته، اما هنوز راه درازی تا برآوردن انتظارات انقلاب و خواستهای مردم در پیش دارد.
انقلابیون مصری خواستار محاکمۀ مجدد سران معزول رژیم مبارکند و حتی خواهان اعدام طنطاوی و عنان.
مرسی اما، کوشیده تا امکان کناره گیری امن این دو را فراهم آورد. بسیاری معتقدند که محمد مرسی باید نزدیک به دوازده هزار غیرنظامی مصری را که در بازداشت ارتش به سر می برند، عفو و آزاد کند.
تاکنون، رئیس جمهوری تازۀ مصر به خواسته های شهروندانی که به خیابانها می آیند و انتظارات خود را ابراز می کنند، توجه نشان داده است.
پنج شنبه بیست وچهار اوت- دوم شهریور- راه پیمایی سازمان یافته ای علیه اخوان المسلمین انجام می گیرد. به باور مفسران سیاسی، نیروی حقیقی در پس تحولات مصر در دستان شهروندان عادی است که این روزها از بازوی سیاسی خود بهره می برند.
برخی شهروندان که دهه هاست در انتخابات کشورشان شرکت نکرده بودند، اکنون می گویند با آنکه چندان علاقه ای به هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری نداشته اند، درانتخابات مشارکت کرده اند تا آزادی ابراز عقیده را پس از مدتها تجربه کنند.
این روزها، مردم در قاهره، بیش از هر موضوع دیگری، از سیاست سخن می گویند. با این وصف، مصریها تغییر عمده ای در زندگی روزمره شان مشاهده نکرده اند و وضعیت اقتصاد کشور نیز وخیم است. این دو عامل، بسیاری از مردم را کلافه کرده است.
مؤسسۀ معتبر گالوپ می گوید نظرسنجی تازه اش حاکی از آن است که رأی دهندگان اسلام گرا و رأی دهندگان سکولار مصری، اولویتهایی عمدتا یکسان برای دولت کشورشان درنظر دارند.
در این حال، سخنگوی رئیس جمهوری مصر اعلام کرده که آقای مرسی درصدد اصلاح مجمع قانون اساسی آن کشور است که اغلب مردم از عملکرد آن ناراضی اند.
عزل و نصبهای اخیر محمد مرسی اما، پیامهایی ضد و نقیض را منتقل می کند. در میان آنها، انتصاب عبدالفتاح السیسی به فرماندهی نیروهای نظامی است. السیسی با آمریکا روابطی روشن دارد، اما نزد مردم مصر از محبوبیت چندانی برخوردار نیست.
از نمونه های دیگر، انتصاب محمد مِکی به سمت معاونت ریاست جمهوری است؛ شخصیتی که چندان مطلوب غربیان نبوده، اما به نظر می رسد آینده ای روشن درعرصۀ سیاست مصر درانتظارش باشد.
گام بعدی مرسی چه خواهد بود؟ آیا وی انتظارات انقلاب مصر را برخواهد آورد؟ یا گرایش بیشتری به اخوان المسلمین و جهت گیری سیاسی آنها و سانسوری که اخیراً اِعمال کرده اند، خواهد یافت؟ گذر زمان، به این پرسشها پاسخ خواهد داد، و قضاوت پیرامون عملکرد محمد مرسی، ادامه خواهد یافت.
