ماه اوت، ماه بزرگداشت میراث مارتین لوتر کینگ رهبر برجسته جنبش مدنی ایالات متحده آمریکا است. ۵۰ سال پیش در روز ۲۸ اوت سال ۱۹۶۳، آقای کینگ رهبری راه پیمایی واشنگتن را در دست گرفت و طی آن سخنرانی مشهور خود تحت عنوان «رویایی دارم» را ایراد کرد. مردیث بول خبرنگار صدای آمریکا گزارشی را تهیه کرده است که چهره مارتین لوتر کینگ و مبارزات او را در پایان دادن به جدایی نژادی به تصویر کشیده است. بخشهایی از این گزارش را در زیر می خوانید.
مارتین لوتر کینگ رئز ۲۸ اوت ۱۹۶۳ گفت: «امروز می خواهم به مردم آمریکا و به همه ملتهای جهان بگویم که ما اکنون به راه افتاده ایم و هیچ موج نژاد پرستانه ای قادر به متوقف کردن ما نیست.»
در اواسط دهه ۱۹۵۰ مردم آمریکا تمرکز خود را به جنبش حقوق مدنی معطوف کردند و این هنگامی بود که یک موعظه گر جوان سیاه پوست بنام مارتین لوتر کینگ، شهروندان شهر مونتگمری در ایالت آلاباما را به خاتمه دادن به تبعیضهای نژادی تشویق و ترغیب کرد.
آقای کینگ اعتراضات مسالمت آمیزی را علیه نژاد پرستان سازمان می داد و تظاهراتی را به منظور کسب حقوق و حق رای برابر برای سیاه پوستان برگزار می کرد.
تصاویر تلویزیونی مربوط به خشونت علیه تظاهرات برای احقاق حقوق مدنی، جرقه همدردی مردم را در جامعه آمریکا دامن زد.
اندرو یانگ فعال حقوق مدنی و یکی از دوستان نزدیک کینگ می گوید: «او به ما یاد داد که وظیفه ما این است تا روح آمریکا را از شرارتهای سه گانه تبعیض نژادی، جنگ و فقر رها کنیم.»
در ماه اوت سال ۱۹۶۳ فشار برای برابری به طور چشمگیری افزایش یافته بود تا جایی که ۲۵۰ هزار نفر در تظاهرات و راه پیمایی واشنتگتن که با عنوان «شغل و آزادی» سازماندهی شده بود شرکت کردند.
جان لوئیس نماینده کنونی کنگره امریکا که در این تظاهرات حضور داشت می گوید: «هنگامی که ما به پله های بنای یادبود لینکلن رسیدیم صدها هزار تن از مردم حضور داشتند. بسیاری از شرکت کنندگان جوانان بودند و افراد جوان روی درختان جا گرفته بودند تا از زاویه بهتری بتوانند جمعیت را تماشا کنند.»
مارتین لوتر کینگ در بخشی از سخنرانی اش در آن روز گفت: «من رویایی دارم تا روزی شاهد باشم چهار فرزندم در کشوری زندگی می کنند که نه به خاطر رنگ پوستشان بلکه به خاطر شخصیتشان مورد قضاوت قرار گیرند، من امروز رویایی دارم»
جان لوئیس نماینده کنگره می گوید سخنرانی لوترکینگ یک لحن معنوی در خود داشت: «وی سنگهای مرمر بنای یادبود لینکلن را به سکوی مدرنی تبدیل کرد و من به یاد دارم که او گفت من امروز رویایی دارم که عمیقاً ریشه در رویای امریکایی دارد.»
جولیان باند فعال حقوق مدنی که در برگزاری این راه پیماییفعال بود و در آن حضور داشت می گوید: «این تنها تظاهرات مهمی بود که سیاه پوستان در آن شرکت کرده بودند و طرفداران سفید پوست نیز خواهان تغییر در حقوق مدنی بودند. هرگز پیش از آن چیزی شببه این وجود نداشت و من خوشحال بودم که بخشی از آن بودم .»
دکتر کینگ با تشخیص حضور سفید پوستان در این رویداد بزرگ از همه خواست تا به اعتراض غیرخشونت آمیز خود ادامه دهند. وی گفت: «هنگامی که همه فرزندان خدا از جمله سیاه پوستان، سفید پوستان، یهودیان، پروتستانها و کاتولیکها بتوانند با دست به دست یکدیگر دادن، یک صدا بخوانند که نهایتاً آزاد شدیم، نهایتاً آزاد شدیم، خداوند متعال به همه ما نهایتاً این آزادی را اعطا می کند.»
بدین گونه، سخنرانی کینگ که در واقع از جنبش سیاهان جنوب الهام گرفته بود تبدیل به جنبشی مدنی و سراسری در آمریکا شد.
در سال ۱۹۶۴ مارتین لوترکینگ برنده جایزه صلح نوبل شناخته شد و لیندن جانسون رئیس جمهوری آمریکا جدایی نژادی را در اماکن عمومی غیر قانونی اعلام کرد.
سال بعد حق رای سیاه پوستان نیز به رسمیت شناخته شد و هرگونه ممنوعیت رای دادن سیاه پوستان غیرقانونی شد.
آخرین مبارزه لوترکینگ در سال ۱۹۶۸ در ممفیس تنسی بود، هنگامی که وی از اعتصاب کارگران فاضلاب حمایت کرد.
وی هنگامی که فقط ۳۹ سال داشت در هتلی مورد سوقصد قرار گرفت و کشته شد.
جسی جکسون فعال آزادیهای مدنی و نامزد اسبق ریاست جمهوری آمریکا، که به هنگام سوقصد به جان کینگ در آن محل حضور داشت و شاهد آخرین لحظات عمر او بود - می گوید: «حتی وقتی که او درگذشت بازهم بزرگتر شد. او در ممفیس به صلیب کشیده شد اما رستاخیز او همه ما و همه جهان را تحت تاثیر خود قرار داد.»
و این آخرین سخنرانی کینگ درست یک شب پیش از مرگش بود: «و من سرزمین موعود را دیده ام . من ممکن است با شما به آنجا نرسم اما می خواهم که شما بدانید امشب ما همه باهم به آنجا خواهیم رفت.
پیام مارتین لوتر کینگ همچنان الهام بخش همه انسانها در سرتاسر جهان است.
مارتین لوتر کینگ رئز ۲۸ اوت ۱۹۶۳ گفت: «امروز می خواهم به مردم آمریکا و به همه ملتهای جهان بگویم که ما اکنون به راه افتاده ایم و هیچ موج نژاد پرستانه ای قادر به متوقف کردن ما نیست.»
در اواسط دهه ۱۹۵۰ مردم آمریکا تمرکز خود را به جنبش حقوق مدنی معطوف کردند و این هنگامی بود که یک موعظه گر جوان سیاه پوست بنام مارتین لوتر کینگ، شهروندان شهر مونتگمری در ایالت آلاباما را به خاتمه دادن به تبعیضهای نژادی تشویق و ترغیب کرد.
آقای کینگ اعتراضات مسالمت آمیزی را علیه نژاد پرستان سازمان می داد و تظاهراتی را به منظور کسب حقوق و حق رای برابر برای سیاه پوستان برگزار می کرد.
تصاویر تلویزیونی مربوط به خشونت علیه تظاهرات برای احقاق حقوق مدنی، جرقه همدردی مردم را در جامعه آمریکا دامن زد.
اندرو یانگ فعال حقوق مدنی و یکی از دوستان نزدیک کینگ می گوید: «او به ما یاد داد که وظیفه ما این است تا روح آمریکا را از شرارتهای سه گانه تبعیض نژادی، جنگ و فقر رها کنیم.»
در ماه اوت سال ۱۹۶۳ فشار برای برابری به طور چشمگیری افزایش یافته بود تا جایی که ۲۵۰ هزار نفر در تظاهرات و راه پیمایی واشنتگتن که با عنوان «شغل و آزادی» سازماندهی شده بود شرکت کردند.
جان لوئیس نماینده کنونی کنگره امریکا که در این تظاهرات حضور داشت می گوید: «هنگامی که ما به پله های بنای یادبود لینکلن رسیدیم صدها هزار تن از مردم حضور داشتند. بسیاری از شرکت کنندگان جوانان بودند و افراد جوان روی درختان جا گرفته بودند تا از زاویه بهتری بتوانند جمعیت را تماشا کنند.»
مارتین لوتر کینگ در بخشی از سخنرانی اش در آن روز گفت: «من رویایی دارم تا روزی شاهد باشم چهار فرزندم در کشوری زندگی می کنند که نه به خاطر رنگ پوستشان بلکه به خاطر شخصیتشان مورد قضاوت قرار گیرند، من امروز رویایی دارم»
جان لوئیس نماینده کنگره می گوید سخنرانی لوترکینگ یک لحن معنوی در خود داشت: «وی سنگهای مرمر بنای یادبود لینکلن را به سکوی مدرنی تبدیل کرد و من به یاد دارم که او گفت من امروز رویایی دارم که عمیقاً ریشه در رویای امریکایی دارد.»
جولیان باند فعال حقوق مدنی که در برگزاری این راه پیماییفعال بود و در آن حضور داشت می گوید: «این تنها تظاهرات مهمی بود که سیاه پوستان در آن شرکت کرده بودند و طرفداران سفید پوست نیز خواهان تغییر در حقوق مدنی بودند. هرگز پیش از آن چیزی شببه این وجود نداشت و من خوشحال بودم که بخشی از آن بودم .»
دکتر کینگ با تشخیص حضور سفید پوستان در این رویداد بزرگ از همه خواست تا به اعتراض غیرخشونت آمیز خود ادامه دهند. وی گفت: «هنگامی که همه فرزندان خدا از جمله سیاه پوستان، سفید پوستان، یهودیان، پروتستانها و کاتولیکها بتوانند با دست به دست یکدیگر دادن، یک صدا بخوانند که نهایتاً آزاد شدیم، نهایتاً آزاد شدیم، خداوند متعال به همه ما نهایتاً این آزادی را اعطا می کند.»
بدین گونه، سخنرانی کینگ که در واقع از جنبش سیاهان جنوب الهام گرفته بود تبدیل به جنبشی مدنی و سراسری در آمریکا شد.
در سال ۱۹۶۴ مارتین لوترکینگ برنده جایزه صلح نوبل شناخته شد و لیندن جانسون رئیس جمهوری آمریکا جدایی نژادی را در اماکن عمومی غیر قانونی اعلام کرد.
سال بعد حق رای سیاه پوستان نیز به رسمیت شناخته شد و هرگونه ممنوعیت رای دادن سیاه پوستان غیرقانونی شد.
آخرین مبارزه لوترکینگ در سال ۱۹۶۸ در ممفیس تنسی بود، هنگامی که وی از اعتصاب کارگران فاضلاب حمایت کرد.
وی هنگامی که فقط ۳۹ سال داشت در هتلی مورد سوقصد قرار گرفت و کشته شد.
جسی جکسون فعال آزادیهای مدنی و نامزد اسبق ریاست جمهوری آمریکا، که به هنگام سوقصد به جان کینگ در آن محل حضور داشت و شاهد آخرین لحظات عمر او بود - می گوید: «حتی وقتی که او درگذشت بازهم بزرگتر شد. او در ممفیس به صلیب کشیده شد اما رستاخیز او همه ما و همه جهان را تحت تاثیر خود قرار داد.»
و این آخرین سخنرانی کینگ درست یک شب پیش از مرگش بود: «و من سرزمین موعود را دیده ام . من ممکن است با شما به آنجا نرسم اما می خواهم که شما بدانید امشب ما همه باهم به آنجا خواهیم رفت.
پیام مارتین لوتر کینگ همچنان الهام بخش همه انسانها در سرتاسر جهان است.