رویدادهای ایران و خاورمیانه در روزنامه های غرب:
لس آنجلس تایمز در مقاله ای به جدال بر سر قدرت در ایران پرداخته و به نقل از یکی از مقام های ایرانی نزدیک به محمود احمدی نژاد نوشته است: «هنگامی که احمدی نژاد در اعتراض به تصمیم آیت الله خامنه ای بر ابقای حیدر مصلحی در وزارت اطلاعات خانه نشین شد، رهبری با پیش بینی استعفا یا کنار گذاشتن وی، از یکی از نمایندگان محافظه کار مجلس خواست تا برای تشکیل کابینه موقتی آماده باشد.»
این روزنامه می افزاید: «آیت الله خامنه ای زمانی احمدی نژاد را زیر پر و بال خود گرفته بود؛ اما با این اقدام تازه اش می خواست ضرب شستی نشان دهد و پیام روشنی به احمدی نژاد بدهد که می تواند فرد دیگری را جایگزین وی کند. سرانجام احمدی نژاد به سر کار بازگشت. اما با برکناری وزیران کابینه و چالش با مجلس به رهبر پیغام داد که من هنوز می توانم دردسر بزرگی درست کنم.»
لس آنجلس تایمز سپس با بررسی این رویداد می افزاید: «به نظر می رسد رئیس جمهوری عوامگرا از یکسو و روحانیون محافظه کار از سویی دیگر، از حالا دارند خود را برای تصاحب قدرت در دوران پس از مرگ رهبر هفتاد و یک ساله و رنجور ایران آماده می کنند. و به گفته علیرضا نادر از موسسه پژوهشی رند، احمدی نژاد نشان داده است که به راحتی از قدرت دست نخواهد کشید و می خواهد بخشی از رهبری باشد.»
نیویورک تایمز نیز با اشاره به پیام هفته گذشته رئیس جمهوری آمریکا خطاب به کشورهای خاورمیانه می نویسد: «اوباما ارزش های سنتی این کشور را در سیاست خارجی در اولویت قرار داده است. وی می گوید تردید نباید داشت که ایالات متحده از دگرگونی هایی که به خودمختاری و فرصت ها امکان رشد می دهد، استقبال می کند.»
نیویورک تایمز می نویسد: «پرزیدنت اوباما بر این باور است که با اعطای کمک به تونس و مصر و پیوستن آنها را به اقتصاد غرب، می تواند الگوی قدرتمندی برای دیگر کشورهای انقلابی منطقه بسازد. عربستان سعودی و اسراییل دیدگاه وی را خام می دانند و در تابستان گرم و طولانی خیزش های جهان عرب، پرزیدنت اوباما تلاش دارد تا دکترین جدید ایالات متحده را به کرسی بنشاند.
و روزنامه آبزرور چاپ لندن می نویسد: «کمتر اتفاق می افتد که فردی با طرح های عمده در زمینه سیاست خارجی، بر کرسی ریاست جمهوری بنشیند. اما نهایتاً اعتبار بسیاری از رهبران در گرو سیاست خارجی شان است.»
این روزنامه با اشاره به دیدار پیش روی پرزیدنت اوباما با دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا این دو را رهبرانی عملگرا خوانده است که با مسائل و مشکلات روز جهان با دقت و نکته بینی برخورد می کنند؛ نه با فلسفه بافی؛ و همین امر آن دو را به یکدیگر نزدیک می کند.