مازيار بهاری، ژورناليست و مستند ساز ايرانی، پس از انتخابات ۲۰۰۹ در ايران توسط جمهوری اسلامی دستگير شد و ۱۱۸ روز را در بازداشت رژيم و ۱۸ روز را در زندان اوين به سر برد.
آقای بهاری پس از آزادی، کتابی به نام «و آنگاه به سراغم آمدند» با مشارکت ايمی مُلوی نوشته که اين هفته در جلسه ای در بنياد کارنگی در واشنگتن درباره آن به صحبت نشست.
مازيار بهاری قصد خود را از نگارش این کتاب، تشريح رفتارهای جمهوری اسلامی ايران و بيان داستان خانواده خود ذکر می کند.
به گفته وی، پدر بزرگش که يک مسلمان مطيع و يک دایم الخمر بود، درسال ۱۹۴۰ شاخه محلی حزب کمونيست را در شهر خود در ايران دائر کرد و پدرش هم يک فعال کمونيست بود که در ايران به زندان رفت و شکنجه شد و پس از آن که در دولت پهلوی به مقام بالای مديريت رسيد، در پی آن اخراج شد. خواهرش نيز ايدئولوژی کمونيستی را مانند پدر دنبال کرد.
مازيار بهاری می گويد خانواده های ديگر ايرانی غيرکمونيست نيز داستان های مشابهی در دوران پهلوی داشته اند و روند رژيم جمهوری اسلامی را ادامه دوران پيشين دانسته و می گويد تفاوتی با دوران پهلوی ندارد.
آقای بهاری در مورد علت دوامش در دوران زندان و بازداشت در جمهوری اسلامی، برخورداری از حمايت مادر و همچنين يادآوری ذهنی ادبيات و موزيک و فرهنگ توصيف می کند که بازجويانش به آن دسترسی نداشته و نتوانستند او را از آن محروم کنند.
بهاری در ذکر تجربه بازداشت خود، پاسداران رژيم را دچار عقده روانی نسبت به سکس و يهوديان و اسراييل توصيف کرده و می افزايد رژيم تصوير پيچيده ای از غرب ميان طرفداران خود ايجاد کرده و با مهارت طرفدارانش را وادار به خويشتنداری و پرهيز از اعمال جنسی می کند که منجر به ايجاد عقده شديد جنسی در آنها شده است. مازيار بهاری شاهد این موضوع در بازجويان بوده است.
مازيار بهاری به گفته خود نسبت به رژيم ايران و بازجويانش احساس تنفر نمی کند و آنان و سيستم جمهوری اسلامی را بيرحم ندانسته و تنها مجموعه ای از نقائص انسانی توصيف می کند.
مازيار بهاری می گويد ايرانيان نيازی به رهبری ندارند و در ضمن نسخه يک رهبری مانند شورای تازه پا گرفته کشور آفريقايی تونس را برای مردم ايران تجويز می کند.