باستان شناسان مشغول تحقیق و اکتشاف در ویرانه های شهری در گواتمالا هستند که متعلق به اقوام مایا بوده و قدمت آن به قرن نهم باز می گردد. آن ها اتاقی مملو از آثار هنری را کشف کرده اند. این آثار هنری به خوبی حفظ شده اند. نقاشی های رنگی روی دیوار چشم انداز جدیدی به دوران تمدن مایا باز می کند، اقوامی که ستاره شناس بودند و جدول کیهان و منظومه شمسی را ترسیم کردند.
شولتون (Xultun) بزرگترین شهر امپراتوری باستانی اقوام مایا در آمریکای مرکزی است که در اوج قدرت حدود ۹۰ هزار نفر جمعیت داشت و شامل اهرام، بناها و آثار منقوش، مخازن آب و زمین های ورزشی بود. اما تمدن مایا در قرن چهاردهم سقوط کرد و شهر عظیم شولتون نیز به همراه آن از بین رفت.
شهر شولتون در سال ۱۹۲۰ در حالی که زیر گیاهان مدفون شده بود، کشف شد. تلاش برای نقشه برداری از این منطقه که ۳۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و نیز رمزگشایی و بازخوانی نقوش بی شمار روی بناها و آثار باستانی آن تا به امروز ادامه دارد.
ویلیام ساتورنو، باستان شناس دانشگاه بوستون در سال ۲۰۰۸ در ویرانه های شهر شولتون تونل هایی کشف کرد که غارتگران در سال های ۱۹۷۰ آن ها را پیدا کرده بودند. یک روز، ماکس چمبرلین، یکی از دانشجویانی که دستیار او بود، در ورودی به یک ساختمان شبیه اتاق را پیدا کرد. این اتاقک در نزدیکی سطح زمین بود، اما به دلیل رویش فراوان گل و گیاه مخفی شده بود.
ساتورنو گفت: «ماکس فکر می کرد که بقایای نقاشی روی دیوارهای یک بنای نسبتاً کوچک اقوام مایا را پیدا کرده است.»
ساتورنو زمانی که وارد اتاق شد، می دانست که این مکان یک فضای خاص و بخشی از یک مجموعه مسکونی بزرگتر شهر شولتون است. او در دیوار مقابل، نقاشی از چهره یک شاه مایا را دید که رنگ های لباس شاهانه او به صورت بسیار قابل توجهی حفظ شده بود.
ساتورنو گفت: پادشاه «نوعی پوشش سبز آبی بسیار زیبا و خارق العاده به سرگذاشته است و عصای سلطنتی سفیدی به دست دارد. او برعرش تخت پادشاهی خود تکیه زده است. تماشای او خیره کننده و باورنکردنی است.»
بنا به تصور ساتورنو، چهره دیگری که در تصاویر نقاشی های دیوار وجود دارد، یک پوشش نارنجی براق و درخشان به تن و یک مدال سفید به گردن دارد و قلم کوچکی به دست گرفته و احتمالاً هنرمند یا کاتبی بوده که در منزل وی زندگی می کرده است. روی دیوارهای دیگر، بیشتر تصاویر مردانی مشاهده می شود که لباس های سیاه با کمربندهای سفید پوشیده اند و روی سرشان پوشش های کلاه مانند شبیه به هم و با یک عدد پر سرخ رنگ وجود دارد. بین این چهره ها و روی آن ها دست نوشته های بسیار ریز هیروگلیف دوران مایاها ترسیم شده اند.
ساتورنو می گوید روی دیوار «آرایه های عددی بزرگ، فقط ستونی از اعداد، یکی پس از دیگری ترسیم شده اند. به نظر می رسد این جا محل کار کاتبان مایا بوده است. آن ها متن های روی دیوارها را نقاشی می کردند و باز روی آن ها را رنگ می کردند. نقاش ها و هنرمندان متفاوتی روی آن ها کار کرده اند و برای ارایه محاسبات از مقیاس ها و اندازه های مختلفی استفاده کرده اند».
بنا به گفته ساتورنو، اعداد نقاشی شده نسخه ای از نظم تقویمی اقوام مایا است، تقویمی که پیشینه آن به جدول های نجومی اقوام مایا بازمی گردد که در قرن چهاردهم در کتاب هایی ترسیم کردند که روی پوست درخت کنده کاری شده اند. زمانی که این ارقام را محاسبه و مقایسه کرد، به شباهت های آن ها پی برد.
ساتورنو می افزاید «اقوام مایا یک تقویم آدابی و تشریفاتی ۲۶۰ روزه و یک تقویم خورشیدی ۳۶۵ روزه داشتند. مایاها این دو تقویم را با هم آمیختند تا به چرخه زمان طولانی تری دست پیدا کنند که هر ۵۲ سال یک بار تکرار می شد. اما آن ها در ضمن حرکات زهره و مریخ و شاید گردش اورانوس را نیز ثبت می کردند و اعدادی که روی این دیوارها ثبت شده اند، ضریبی از آن چرخه های با هم آمیخته شده هستند».
اتاق آراسته به نقاشی همچنین شیوه هایی را ثبت کرده است که اقوام مایا از این تقویم ها استفاده می کردند تا فعالیت های انسان را با چرخه های بزرگتر ماه و سیاره هایی که اغلب در آسمان مشاهده می کردند، با هم تطبیق دهند.
ساتورنو می گوید در حالی که بشر مدرن امروز هنوز در جستجوی انتها و پایان است، اقوام مایا در پی یافتن تضمینی بودند که هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد.
وی خاطرنشان می کند در حالی که این نوع دانش برای موجودیت این اقوام حیاتی و کلیدی بود، این نوع محاسبه و اشاعه دانش و اطلاعاتی است که ما اغلب از آن ها برای شناخت مایاها بهره نمی جوییم.
ساتورنودر حال تهیه تصاویری از نقاشی های شهر شولتون است که دانشجویان و پژوهشگران بتوانند با استفاده از اسکنرهای کامپیوترها و ابزار دیگر به آن ها دسترسی داشته باشند. ساتورنو قصد دارد زمانی که این کار را تمام کرد، شهر را بار دیگر مدفون کند و آن را به حالتی قرار دهند که اقوام باستانی مایا آن را ایجاد کرده بودند.
تحقیق او از کاوش شهر شولتون در نشریه «ساینس» و در شماره ماه ژوئن مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شده است.
شولتون (Xultun) بزرگترین شهر امپراتوری باستانی اقوام مایا در آمریکای مرکزی است که در اوج قدرت حدود ۹۰ هزار نفر جمعیت داشت و شامل اهرام، بناها و آثار منقوش، مخازن آب و زمین های ورزشی بود. اما تمدن مایا در قرن چهاردهم سقوط کرد و شهر عظیم شولتون نیز به همراه آن از بین رفت.
شهر شولتون در سال ۱۹۲۰ در حالی که زیر گیاهان مدفون شده بود، کشف شد. تلاش برای نقشه برداری از این منطقه که ۳۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و نیز رمزگشایی و بازخوانی نقوش بی شمار روی بناها و آثار باستانی آن تا به امروز ادامه دارد.
ویلیام ساتورنو، باستان شناس دانشگاه بوستون در سال ۲۰۰۸ در ویرانه های شهر شولتون تونل هایی کشف کرد که غارتگران در سال های ۱۹۷۰ آن ها را پیدا کرده بودند. یک روز، ماکس چمبرلین، یکی از دانشجویانی که دستیار او بود، در ورودی به یک ساختمان شبیه اتاق را پیدا کرد. این اتاقک در نزدیکی سطح زمین بود، اما به دلیل رویش فراوان گل و گیاه مخفی شده بود.
ساتورنو گفت: «ماکس فکر می کرد که بقایای نقاشی روی دیوارهای یک بنای نسبتاً کوچک اقوام مایا را پیدا کرده است.»
ساتورنو زمانی که وارد اتاق شد، می دانست که این مکان یک فضای خاص و بخشی از یک مجموعه مسکونی بزرگتر شهر شولتون است. او در دیوار مقابل، نقاشی از چهره یک شاه مایا را دید که رنگ های لباس شاهانه او به صورت بسیار قابل توجهی حفظ شده بود.
ساتورنو گفت: پادشاه «نوعی پوشش سبز آبی بسیار زیبا و خارق العاده به سرگذاشته است و عصای سلطنتی سفیدی به دست دارد. او برعرش تخت پادشاهی خود تکیه زده است. تماشای او خیره کننده و باورنکردنی است.»
بنا به تصور ساتورنو، چهره دیگری که در تصاویر نقاشی های دیوار وجود دارد، یک پوشش نارنجی براق و درخشان به تن و یک مدال سفید به گردن دارد و قلم کوچکی به دست گرفته و احتمالاً هنرمند یا کاتبی بوده که در منزل وی زندگی می کرده است. روی دیوارهای دیگر، بیشتر تصاویر مردانی مشاهده می شود که لباس های سیاه با کمربندهای سفید پوشیده اند و روی سرشان پوشش های کلاه مانند شبیه به هم و با یک عدد پر سرخ رنگ وجود دارد. بین این چهره ها و روی آن ها دست نوشته های بسیار ریز هیروگلیف دوران مایاها ترسیم شده اند.
ساتورنو می گوید روی دیوار «آرایه های عددی بزرگ، فقط ستونی از اعداد، یکی پس از دیگری ترسیم شده اند. به نظر می رسد این جا محل کار کاتبان مایا بوده است. آن ها متن های روی دیوارها را نقاشی می کردند و باز روی آن ها را رنگ می کردند. نقاش ها و هنرمندان متفاوتی روی آن ها کار کرده اند و برای ارایه محاسبات از مقیاس ها و اندازه های مختلفی استفاده کرده اند».
بنا به گفته ساتورنو، اعداد نقاشی شده نسخه ای از نظم تقویمی اقوام مایا است، تقویمی که پیشینه آن به جدول های نجومی اقوام مایا بازمی گردد که در قرن چهاردهم در کتاب هایی ترسیم کردند که روی پوست درخت کنده کاری شده اند. زمانی که این ارقام را محاسبه و مقایسه کرد، به شباهت های آن ها پی برد.
ساتورنو می افزاید «اقوام مایا یک تقویم آدابی و تشریفاتی ۲۶۰ روزه و یک تقویم خورشیدی ۳۶۵ روزه داشتند. مایاها این دو تقویم را با هم آمیختند تا به چرخه زمان طولانی تری دست پیدا کنند که هر ۵۲ سال یک بار تکرار می شد. اما آن ها در ضمن حرکات زهره و مریخ و شاید گردش اورانوس را نیز ثبت می کردند و اعدادی که روی این دیوارها ثبت شده اند، ضریبی از آن چرخه های با هم آمیخته شده هستند».
اتاق آراسته به نقاشی همچنین شیوه هایی را ثبت کرده است که اقوام مایا از این تقویم ها استفاده می کردند تا فعالیت های انسان را با چرخه های بزرگتر ماه و سیاره هایی که اغلب در آسمان مشاهده می کردند، با هم تطبیق دهند.
ساتورنو می گوید در حالی که بشر مدرن امروز هنوز در جستجوی انتها و پایان است، اقوام مایا در پی یافتن تضمینی بودند که هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد.
وی خاطرنشان می کند در حالی که این نوع دانش برای موجودیت این اقوام حیاتی و کلیدی بود، این نوع محاسبه و اشاعه دانش و اطلاعاتی است که ما اغلب از آن ها برای شناخت مایاها بهره نمی جوییم.
ساتورنودر حال تهیه تصاویری از نقاشی های شهر شولتون است که دانشجویان و پژوهشگران بتوانند با استفاده از اسکنرهای کامپیوترها و ابزار دیگر به آن ها دسترسی داشته باشند. ساتورنو قصد دارد زمانی که این کار را تمام کرد، شهر را بار دیگر مدفون کند و آن را به حالتی قرار دهند که اقوام باستانی مایا آن را ایجاد کرده بودند.
تحقیق او از کاوش شهر شولتون در نشریه «ساینس» و در شماره ماه ژوئن مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شده است.