باز نشر یادداشتی در ویکلی استاندارد از دیوید گِلِرنتِر، نویسنده و استاد دانشگاه ییل
در یکی از برجسته ترین لحظات تاریخ آمریکا، شبی که آبراهام لینکن برای آخرین بار روزشکرگزاری را تعطیلی ملی اعلام کرد، چهار موضوع با هم تلاقی می کند. ۱۱ آوریل ۱۸۶۵ بود: دو روز پس از تسلیم شدن ژنرال رابرت لی در آپوماتوکس و خاتمه جنگ داخلی و چهار روز پیش از ترور پرزیدنت لینکلن. روز ملی شکرگزاری زمان مناسبی برای گرامیداشت رئیس جمهوری است که برای نهادینه کردن روز شکرگزاری و مراسم عملی سپاس از پروردگار بیش از هر رئیس جمهور دیگری تلاش کرد. این روز زمان مناسبی برای یادآوری آخرین سخنرانی او است.
رئیس جمهور در آن سخنرانی در واشنگتن از پیروزی کشور نه در قالب فتوحات بلکه در چارچوب آشتی و دِین کشور به خداوند صحبت کرد.
بعضی از دوستان و ستایشگران لینکلن با یادآوری آن شب، از رئیس جمهوری آمریکا به مثابه موسی پیامبر نام می برند که گویی به سرزمین موعود نگاه می کرد.
موضوع نخست، خود شکرگزاری است. در ۱۶۲۱، زائران نخستین شکرگزاری مشهور در پلایماوت را جشن گرفتند. دولت های مستعمره داری آمریکا روزهای دیگری را روز شکرگزاری اعلام کرده بودند. پرزیدنت جرج واشنگتن در سال ۱۷۸۹ یک روز را برای کشور جدید تعیین کرد. در سال ۱۷۹۵ روز دیگری انتخاب شد. روزشکرگزاری به تناوب جشن گرفته می شد تا این که لینکلن در سال ۱۸۶۴، چهارمین پنج شنبه نوامبر را به عنوان تعطیل رسمی تعیین کرد.
لینکلن در پیام اش در نوامبر ۱۸۶۴ برای مورد الطاف الهی قرار گرفتن صلح، اتحاد و هماهنگی در سراسر سرزمین دعا کرد. زبان انجیلی لینکلن خاص خودش بود. او مانند بسیاری از آمریکایی های پاک دین، کشورش را یک سرزمین موعود جدید تصور می کرد.
از آن زمان روز شکرگزاری هر ساله جشن گرفته می شود.
موضوع دوم، گنبد کنگره است. در زمان وقوع جنگ داخلی در سال ۱۸۶۱، گنبد کنگره نیمه ساز بود و در طول جنگ ساخت آن متوقف شده بود. آمریکایی ها توجه چندانی به ساختمان کنگره نمی کنند. این بنایی عالی با معماری شگفت است که عمدتا در قرن نوزدهم ساخته شد. ساخت گنبد جدید و نصب مجسمه بالای آن در سال ۱۸۶۳ تمام شد. بسیاری از آمریکایی ها به گنبد تکمیل شده به عنوان نمادی از عزم ایالات های شمالی در پیروزی در جنگ داخلی نگاه می کنند.
در آن شب آوریل ۱۸۶۵، شهر واشنگتن در حال و هوای جشن و شادی بود و رئیس جمهور صبورانه تا پایان مراسم ایستاد.
حال نوبت به موضوع سوم می رسد. برای درک چراغانی شهر واشنگتن لازم است در دل تاریخ به کشتی آرابلا حامل جان وینتروپ و گروهی از پاک دینان برگردیم که در سال ۱۶۳۰ از انگلیس راهی ماساچوست بودند. وینتروپ آینده اسکان شان در آمریکا را در یادداشتی با اشاره به فرازی معروف از انجیل چنین تصویر کرده بود: «تو نور جهانی. شهری نشسته بر بلندایی غیرقابل پنهان.» طی قرن ها بسیاری از آمریکایی ها واژگان وینتروپ را تکرار کرده اند. رونالد ریگان یکی از آن ها بود که از آمریکا به عنوان «شهری درخشان بر یک بلندی» یاد می کرد و از آن تصویر برای توضیح این استفاده کرد که چرا آمریکا باید چراغ راهنمای آزادی بوده و در جنگ سرد پیروز شود.
در شب آخرین سخنرانی لینکلن گنبد باشکوه جدید بر بالای ساختمان کنگره سراسر نور بود و ساختمان کنگره به شهری درخشان بر بلندی شبیه شده بود.
در آخر، موضوع چهارم سخنرانی لینکلن بود. بیشتر سخنرانی به بازسازی های پس از جنگ و به کار بستن فوری متمم سیزدهم قانون اساسی برای لغو برده داری اختصاص داشت.
آن سخنرانی پایان بخش زندگی سیاسی لینکلن به عنوان یک آمریکایی والا، نجات بخش اتحادیه و آزادیبخش بردگان بود. لینکلن، بزرگترین رئیس جمهوری ما، به دفعات از وظیفه کشور برای شکرگزاری از خداوند صحبت کرده بود.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
