اسماعیل خویی زاده مشهد است و در ایران و انگلستان فلسفه خوانده. از آغازگران کانون نویسندگان ایران در سال های پیش از انقلاب است و از همان زمان به نقض آزادی بیان معترض بوده است. او در شعرهایش که زبانی آهنگین دارند از نوعی سمبولیسم استفاده می کند و اندیشه ها، عواطف و خیال را در هم می آمیزد. پیش از انقلاب به خاطر تمایلات چپ و فعالیت های ضد رژیم از دانشگاه اخراج شد و پس از انقلاب خیلی زود دریافت که آن چه بر ایران گذشته است سقوطی از چاله به چاه است و ناچار شد به عنوان روشنفکری ناراضی و معترض دو سال مخفیانه زندگی کند و سرانجام راه مهاجرت را پیش گیرد. از آن پس به شاعر تبعید بدل شد، شاعری که جسورانه به دفاع از حقوق انسانی و آزادی های سیاسی پرداخته است. شعر دوران تبعید او - که به بسیاری زبان ها نیز برگردانده شده - آکنده از اندیشه ها و تجربه های اوست و شاهدی است بر تلاشش برای دستیابی به جهانی آرمانی و انسانی.
برنامه پرتره در سفر کوتاه اسماعیل خویی به واشنگتن به سراغش رفته و با او درباره کودکی اش، علایق و فعالیت های سیاسی اش و دیدگاهش درباره شعر گپ و گفتی داشته است. او تعدادی از شعرهایش را هم برای پرتره خوانده است. برای ديدن اين برنامه اينجا را کليک کنيد.
برنامه پرتره در سفر کوتاه اسماعیل خویی به واشنگتن به سراغش رفته و با او درباره کودکی اش، علایق و فعالیت های سیاسی اش و دیدگاهش درباره شعر گپ و گفتی داشته است. او تعدادی از شعرهایش را هم برای پرتره خوانده است. برای ديدن اين برنامه اينجا را کليک کنيد.