افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد چاقی مفرط هستند، راحت تر از بقیه وزن اضافه می کنند. ولی این به اصطلاح «ژن چاقی یا فربگی» دلیل نمی شود که حتماً چاق شوند.
به گزارش سایت علمی «لایو ساینس»، بنا به یک پژوهش جدید، ورزش‌های خاصی وجود دارد که شاید به مبارزه با چاقی مفرط کمک کنند، حتی به آنهایی که استعداد چاقی ژنتیکی دارند.
در این مطالعه، اطالاعات ۱۸ هزار داوطلب بین سنین ۳۰ و ۷۰، در کشور تایوان، که خون و «توالی‌یابی کل ژنوم» خود را در دسترس قرار داده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان در این پژوهش گزارش دادند که آیا ورزش می کنند یا نه، و اگر جواب آنها مثبت بود، چه نوع ورزشی انجام می دهند. سپس دانشمندان استعداد چاقی ژنتیکی و تأثیر ورزش را در ارتباط با یکدیگر در این افراد مقایسه کردند.
روی هم رفته افرادی که ورزش می کردند – هر نوع ورزشی - «شاخص توده بدنی» یا BMI کمتری در مقایسه با افرادی که ورزش نمی کردند داشتند. ولی تأثیر یک ورزش از بقیه ورزش ها شاخص‌تر بود: «جاگینگ» یا دوی آهسته.
افرادی که دوی آهسته انجام می دهند - در مقایسه با افراد دیگری که ژن چاقی داشتند ولی فعالیت فیزیکی نداشتند - نه تنها شاخص توده بدنی پائین‌تری داشتند، بلکه درصد چربی بدن آنها پائین تر و باسن آنها کوچکتر بود.
علاوه بر دوی آهسته، پنج نوع ورزش دیگر در پائین آوردن شاخص توده بدنی مؤثر هستند. این ورزش ها شامل کوهنوردی، پیاده روی، پیاده روی سریع، برخی از رقص ها (مثل رقص های دو نفره مثل والس و تانگو) و جلسات یوگای طولانی مدت است.
