طی سال های اخير روابط کشورهای اروپايی و ايران تحت الشعاع تحريم های سازمان ملل عليه تهران قرار گرفته است. روبرتو توسکانو، سفير سابق ايتاليا در ايران، معتقد است کشورهای غربی می توانند ضمن برخوردی انتقادی با وضعيت حقوق بشر در ايران، روابط سياسی و اقتصادی خود را با تهران حفظ کنند.
آقای توسکانو در گفتگو با بخش فارسی صدای آمريکا، ابتدا در خصوص روابط تجاری ايتاليا و ايران و تاثير تحريم ها گفت: «روابط تجاری ميان ايتاليا و ايران همواره مهم بوده است. ايتاليا از ايران نفت می خرد و عمدتا لوازم صنعتی به ايران صادر می کند. البته تحريم ها روابط تجاری با ايران را با محدوديت روبرو کرده است. بانک ها روابط خود را با ايران حتی بيشتر از آنچه که در تحريم ها پيش بينی شده است، محدود کرده اند. اما هنوز ايتاليا از ايران نفت می خرد. البته روابط فرهنگی ميان دو کشور هم نبايد دست کم گرفته شود. ايتاليا همچون ايران کشوری باستانی است و در خصوص مرمت آثار باستانی و مسائل مربوطه می تواند با ايران رابطه داشته باشد و به نظر من اين رابطه بايد ادامه يابد. چون روابط فرهنگی دو ملت و دو تمدن ربطی به شرايط سياسی ندارد.»
سفير سابق ايتاليا در ايران در پاسخ خبرنگار صدای آمريکا در مورد نگرش ايتاليا و ديگر کشورهای اروپايی نسبت به تحولات سياسی اخير در ايران گفت: «در ايتاليا هميشه حساسيتی نسبت به مسائل حقوق بشری وجود داشته است. البته اين امر رابطه مستقيمی با سياست ندارد. برای مثال، ايتاليا در خط مقدم تلاش برای مقابله با مجازات اعدام است و همانطور که می دانيم ايران از جمله کشورهايی است که مجازات اعدام را به طور گسترده به اجرا می گذارد. اين مسأله ای ست که ايتاليايی ها نسبت به آن بسيار حساس هستند. و برای مثال تلاش های زيادی برای توقف اجرای حکم اعدام سکينه محمدی وجود داشت. البته در ايتاليا تلاش های زيادی هم برای توقف مجازات اعدام در آمريکا بوده است. برخی مسائل سياسی تاثير گذار است ولی نگرانی های کلی تری هم نسبت به مسائل حقوق بشری وجود دارد.»
روبرتو توسکانو همچنین به سؤال صدای آمريکا در مورد نگرش ايتاليايی ها نسبت به جنبش سبز ايران گفت: «جنبش سبز هم کنون در ايتاليا بسيار شناخته شده و مورد توجه است. زيرا خواسته اين جنبش برای عدالت و دموکراسی، انعکاس مثبتی در افکار عمومی ايتاليا داشته است. و البته اکنون همه چيز با توجه به اتفاقات روزهای اخير در شمال آفريقا ارزيابی می شود. تفاوت در اينجاست که تلاش های ايرانيان با واکنش مثبت و خودجوش مردم ايتاليا روبرو می شود و اتفاقاتی که در کشورهايی همچون تونس و مصر و ليبی رخ می دهد، به علت نزديکی اين کشورها به ايتاليا، واکنش دولت ايتاليا را هم جلب می کند. محبوبيت جنبش سبز در ميان مردم ايتاليا در واقع زيرمجموعه حساسيت آنها به مسائل حقوق بشری است.»
آقای توسکانو در پاسخ بخش فارسی صدای آمريکا به اين پرسش که ايتاليا چگونه می تواند ميان روابط اقتصادی خود با ايران و نگرانی های حقوق بشری تعادل ايجاد کند گفت: «سوال شما را با توجه به تجربه مان در دوران جنگ سرد می توان پاسخ داد. در آن زمان از سويی تقابل شديدی با اتحاد جماهير شوروی و کشورهای کمونيستی وجود داشت ولی از سوی ديگر روابط گسترده اقتصادی هم وجود داشت و در آن واحد مذاکرات مربوط به کنترل تسليحاتی هم در جريان بود. در دوران جنگ سرد به اثبات رسيد که امکان پيگيری اين خواست های متضاد وجود دارد. در سال ۱۹۷۵ معاهده هلسينکی مسائل سياسی، اقتصادی و حقوق بشری را مورد توجه و پيگيری قرار داد.... ما با اتحاد جماهير شوروی روابط اقتصادی داشتيم اما در عين حال منتقد وضعيت حقوق بشر در آن کشور بوديم و البته اين سياست موفقيت آميز بود.»