پلتفرم سندیکاهای کارگری سوئد-ایران در بیانیه ای به مناسبت روز جهانی زن، هشتم مارس، خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی فعالان حقوق زنان، نویسندگان، فعالان سندیکای، معلمان و سایر فعالان مدنی، سیاسی و اجتماعی شد.
به رسمیت شناخته شدن مقاوله نامه های اساسی ۸۷ و ۹۸ سازمان بین المللی کار و اجرای آنها در مورد آزادی تشکل یابی کارگران از سوی جمهوری اسلامی از دیگر مطالبات پلتفرم سندیکاهای کارگری سوئد-ایران است.
این سازمان شامل سازمان مرکزی ۱۴ اتحادیه های کارگری، سندیکای حمل و نقل، سندیکای کارگران فلزکار، سندیکای کارگران شهرداری واتوبوسرانی و اتحادیه سراسری معلمان سوئد است.
پلتفرم سندیکاهای کارگری سوئد-ایران همچنین خواستار به رسمیت شناختن روز جهانی زن و لغو اعدام (قتل های دولتی) از سوی جمهوری اسلامی شد.
در این بیانیه با اشاره به کشته شدن مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد در سال گذشته وآغاز اعتراضات سراسری در ایران آمده است: تحولات و اعتراضات در ایران هنوز متاثر از جنبش زن زندگی آزادی همچنان ادامه دارد.
اعضای این پلتفرم با اشاره به شرکت نکردن اکثریت قابل توجه واجدین شرایط در انتخابات مجلس خبرگان و شورای مجلس اسلامی، آن را نموداری از تداوم همان مبارزات جنبش زن زندگی آزادی دانستند.
بیانیه می گوید: رژیم جمهوری اسلامی در ایران اکنون جهت پیشگیری از جهش دوباره اعتراضات دست به بسیج تمام نیروهای سرکوب خود مانند سپاه پاسداران، بسیج، نیروهای انتظامی و یگان ویژه زده است و همزمان با به کارگیری لایحه (موسوم به) عفاف و حجاب سعی در قانونی نشان دادن سرکوب ها و خاموش کردن جنبش زن زندگی آزادی دارد.
پلتفرم سندیکاهای کارگری سوئد-ایران در بیانیه خود نوشته است که به رغم تلاش های جمهوری اسلای، زنان مبارز ایران نه تنها خاموش نشدند بلکه از طریق نافرمانی های مدنی و نیز تجربیات به دست آمده در طول جنبش اخیر، به مبارزات گوناگون خود و با حمایت جنبش شورای هماهنگی تشکل های صنفی معلمان ایران، تشکل های مستقل کارگری، هنرمندان، نویسندگان، بازنشستگان، پرستاران، فعالان مدنی و سیاسی برای رسیدن به مطالبات و حقوق اولیه خود، پایان دادن به تبعیض های جنسی، اشتغال و حقوق برابر در بازار کار و لغو کودک همسری همچنان به مبارزات اجتماعی، فمینیستی و سیاسی خود در کنار مردان و حمایت های بین المللی ادامه می‌دهند.
سازمان ملل هم از سال ۱۹۷۷ این روز را به‌عنوانِ «روز حقوق زنان و صلح بین‌المللی» به‌رسمیت می‌شناسد.
پیشینه روز جهانی زن به اعتصاب و تظاهرات زنان کارگر صنايع نساجی در شهر نيويورک در حدود ۱۷۰ سال قبل باز می گردد؛ اعتصاب و تظاهراتی که برای بهبود شرايط کار و افزايش دستمزد صورت گرفت.
پس از آن کنفرانس بين‌المللی زنان سوسياليست که حدود ۱۰۰ سال پيش در شهر کپنهاگ در دانمارک برگزار شده بود، پيشنهاد کلارا زتکين از سوسيال دموکرات های آلمان را برای به رسميت شناخته شدن اين روز به عنوان «روز جهانی زن» تصويب کرد.
در ايران، نخستين جشن روز جهانی زن در سال ۱۳۰۱ خورشیدی در شهر رشت برگزار شد. از آن هنگام روز جهانی زن از سوی فعالان حقوق زنان و نيز تشکل های مستقل صنفی و سياسی در ايران گرامی داشته شده است.
این روز از سوی جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نمی شود و این در حالی است که ایران عضو سازمان ملل متحد است.
