هانیبال الخاص نقاش برجسته ایرانی روز چهارشنبه در خانه مسکونی اش در شمال کالیفرنیا درگذشت. وی به هنگام مرگ ناشی از سرطان، ۸۰ ساله بود. او چند ماه پیش، برای شرکت در بزرگداشتی که خانه هنرمندان ایران برای او برنامه ریزی کرده بود از آمریکا به ایران رفت؛ اما به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه درمان و دارو، و محروم بودن از بیمه خدمات درمانی، بار دیگر به آمریکا بازگشت. هانیبال الخاص که از آشوریان ایران بود آرزو داشت در اورمیه شهر آبا و اجدادیش ساختمانی موزه مانند به آثارش اختصاص یابد تا او بخشی از آثار هنریش را به رایگان به آن موزه اهدا کند؛ اما مقامات دولتی توجهی به این پیشنهاد الخاص نکردند. از دیگر آرزوهایی که او بر زبان آورده بود اما گوش شنوایی نیافته بود زندگی در تهران و مرگ در ایران بود؛ اما دولتیان متولی فرهنگ و هنر کوچکترین امکانی در اختیار او نگذاشته و هنرمندی را که از مفاخر ملی ایران و نموداری برجسته از همزیستی فرهنگهای گوناگون در سرزمین ایران بود نادیده گرفتند.
هانیبال الخاص خود یکبار به گلایه گفته بود: اگر من بجای نقاشی، ۶۰ سال نانوای خوبی در خارج بودم، وقتی به ایران باز می گشتم یک نانوایی با تنور بسیار خوب به من هدیه می دادند.
الخاص افزون بر نقاشی، سی سال به کار آموزش هنر به دانشجویان این رشته مشغول بود که شاگردانش هم اینک خود نقاشان و استادانی برجسته در هنر هستند.
هانیبال سال ۱۳۰۹ در کرمانشاه متولد شد؛ گرچه پدرومادرش از اهالی اورمیه بودند. از این رو در تابلوی بزرگی که روایتگر تاریخ آشوریان از روزگار باستان تاکنون است، اورمیه و تاکستانهای آن جایگاهی ارزشمند در این تابلو یافته است. آثارش در بیش از یک صد نمایشگاه انفرادی نقاش و صدها نمایشگاه گروهی در کشورهای گوناگون از آمریکا گرفته تا استرالیا به نمایش درآمده اند. نقاشی روی دیوار یکی از توانمندی های الخاص بشمار می آمد که سادگی فرم و ژرفای چند معنایی را به مخاطبان بازتاب می دادند. او براین باور بود که می شود نمایشگاهی خیابانی از آثار هنری پدید آورد که مردم عادی به هنگام گذر از خیابانها از تماشای آن لذت برند.