یک عضو شورای نظارت بر ضوابط نشر کتاب، سانسور کتاب در ایران را پدیده ای سیاسی دانسته و مخالفت نویسندگان و رسانه ها با آن را خلاف قانون دانسته است.
احمد شاکری، عضو شورای نظارت بر ضوابط نشر کتاب این موضوع را پنهان نمی کند که قصد سانسور کتاب حذف مولفان و نویسندگان دگراندیش و ناوابسته به حاکمیت است؛ از این رو می گوید: «ممیزی در کشور ما مسأله‌ی ادبی نیست. دلیلش هم واضح است. قبل از انقلاب، بدنه‌ی ادبیات را افرادی پیش می‌بردند كه ادبیات سكولار را پیش می‌بردند.»
این مامور دستگاه دولتی سانسور کتاب در واکنش به گسترش فزاینده دامنه اعتراضات نویسندگان، مخاطبان ادبیات و رسانه ها علیه دستگاه دولتی سانسور، مخالفان سانسور را چنین ارزیابی می کند: «این طیف روشنفکر عموما درصدد عرفی كردن امر مقدس هستند و در آثارشان هم در پی تقدس‌زدایی هستند؛ بنابراین این طیف از ناشران و نویسندگان ممیزی را به عنوان مانعی بر سر كار خودشان می‌بینند.»
او انسان گرایی را یکی از پدیده های شوم و ضدارزش ارزیابی کرده می گوید: «داستانی که بر پایه‌ی اومانیسم غربی شکل گرفته باشد، از نظر خاستگاه، روش‌ها، اهداف و مضامین، با دین و حکومت دینی هم‌سو و هم‌جهت نیست.»
اما دستگاه سانسور بخوبی می داند با همه اعمال سانسور و محدودیت علیه دگراندیشان آثارشان مخاطبان بسیار دارد و از دیگرسو آثار نویسندگان حکومتی به دلیل بی خواننده ماندن وزارت ارشاد اقدام به خرید این آثار می کند تا قفسه کتابخانه های عمومی را پرکنند. احمد شاکری عضو شورای نظارت بر ضوابط نشر کتاب این دوگانگی را چنین می بیند: «من قبول دارم شرایط عرضه‌ی آثار برای روشنفكرها عموما بهتر از نویسندگان انقلاب است. به نظرم، شرایط ادبیات روشنفكری بهتر است. بله دلیل دارد.»