گزارشی از ناصر کریمی و محمد نصیری در روزنامه واشنگتن پست
گروه کوچکی از کشاورزان در اطراف تراکتورهایشان در برابر ورودی شهر در مجاورت کانالی که پیشتر آب جاری آن مزارع شان را سیراب می کرد و سال هاست خشک شده است، گردهم آمده بودند.
مصطفی بنویدی فریاد می زد: «ما آدم هستیم. به مردم کمک کنید. این ها شب گرسنه می خوابند!» کشاورزان معترض پلاکاردهایی در دست داشتند که مقام های مسئول را مقصر خشک شدن مزارع شان معرفی می کرد: «تا کی نان در خون بزنیم؟»
کشاورزان هر روز تجمع اعتراضی کوچکی بیرون ورزنه برگزار می کنند. این امر نشانه خشمی است که کمبود آب ناشی از خشکسالی یک سال گذشته و به گفته کارشناسان سوء مدیریت دولتی آن را تشدید کرده است.
در شرایطی که معضلات اقتصادی از تورم تا بیکاری به تظاهرات مکرر در یک سال اخیر دامن زده است، اعتراض های کشاورزان ورزنه در واکنش به خشونت ها گسترده تر شده است.
در ماه مارس، بنویدی دید چشم چپ خود را از دست داد و در بدنش جای بیش از ۱۰۰ گلوله است که او در درگیری های بین پلیس و کشاورزان متحصن در ورزنه متحمل شد.
بنویدی ۳۰ ساله می گوید: «مسئولان می آیند و وعده رسیدگی به بحران می دهند و بعد می روند.»
او و خانواده اش شامل شش خواهر و برادر و پدرشان از ۳ هکتار زمین کشاورزی با کاشت گندم، ذرت و پنبه زندگی می کردند. اما زمین ها در اثر کمبود آب سال ها است امکان کشاورزی ندارد. بنویدی اکنون بیکار است و خانواده اش از کارهای ساختمانی فصلی که برادرانش در شهر مجاور می گیرند روزگار می گذرانند. خواهرش فرش می بافد.
ایران طی دهه گذشته شاهد بلندترین و شدیدترین خشکسالی طی بیش از ۳۰ سال گذشته بوده است. تقریبا ۹۷ درصد کل ایران با سطحی از خشکسالی دست و پنجه نرم می کند.
استان اصفهان که ورزنه در آن قرار دارد و استان های مجاور در مرکز ایران بیش از همه آسیب دیده اند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
