کانون نویسندگان ایران در آستانه روز جهانی زن در بیانیه‌ای کشته شدن مهساها، نیکاها و آرمیتاها را در راه رسیدن به ازادی زن دانست و نوشت که «آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان» ضرورتی انکارناپذیر برای تحقق و پاس‌داشتِ زندگی شایسته انسانی است.
در بیانیه این کانون تاکید شده است که زنان آزادی‌خواه ایرانی که سال‌ها برای رهایی از قید استبداد و سنت‌های ارتجاعی جنگیده بودند، در سال ۵۷ نخستین قربانیان حاکمیت واپس‌گرای مذهبی بودند.
کانون نویسندگان ایران در این بیانیه نوشت که با استقرار جمهوری اسلامی، «اندک حقوق زنان که از پس چندین دهه مبارزه به دست آمده بود، به‌سادگی بر باد رفت و سرکوب سیستماتیک زنان به شکل‌های گوناگون ازجمله تحمیل حجاب گسترش یافت.»
این بیانیه معتقد است که نخستین تشکل‌های مردمی، فعال‌ترین و اثرگذارترین‌شان را زنان به راه انداختند.
کانون نویسندگان ایران طنین‌انداز شدن شعار «زن زندگی آزادی» در خیابان‌ها و همراهی مردان، از پیر و جوان، را نشان دهنده این نکته می‌داند که «نظام ستم و سلطه مردانه بار دیگر، جایی دیگر، تَرَک برداشته است»
در بخش دیگری از بیانیه آمده است که زنان آزاده ایرانی در هر صنفی به‌رغم تهدیدها و بازداشت‌‌های مکرر، وجود انواع شکنجه در زندان‌ها، صدور احکام سنگین حبس و اعدام و با وجود محرومیت‌های اجباری، از تحصیل یا امکانات تأمین معاش از مبارزه دست بر نخواهند داشت.
در سالگرد روز جهانی زن در سال گذشته، پس از اعتراضات به کشته شدن مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد که به جنبش «زن، زندگی، آزادی» نیز شهرت یافت، گروهی از کاربران ایرانی در رسانه‌های اجتماعی با هشتگ «صد زن تأثیرگذار» تصاویری از زنان آزادی‌خواه و دادخواه را منتشر و آنها را به عنوان زنان برگزیده معرفی کردند.
علاوه بر این، در همان روز تصاویر رسیده به صدای آمریکا و انتشار یافته در رسانه‌های اجتماعی نشان می‌داد که گروهی از زنان چند شهر ایران از جمله تهران، سنندج و کامیاران تجمع کرده اند.
سازمان ملل از سال ۱۹۷۷ این روز را به‌عنوانِ «روز حقوق زنان و صلح بین‌المللی» به‌رسمیت می‌شناسد.
پیشینه روز جهانی زن به اعتصاب و تظاهرات زنان کارگر صنايع نساجی در شهر نيويورک در حدود ۱۷۰ سال قبل باز می گردد؛ اعتصاب و تظاهراتی که برای بهبود شرايط کار و افزايش دستمزد صورت گرفت.
پس از آن کنفرانس بين‌المللی زنان سوسياليست که حدود ۱۰۰ سال پيش در شهر کپنهاگ در دانمارک برگزار شده بود، پيشنهاد کلارا زتکين از سوسيال دموکرات های آلمان را برای به رسميت شناخته شدن اين روز به عنوان «روز جهانی زن» تصويب کرد.
در ايران، نخستين جشن روز جهانی زن در سال ۱۳۰۱ خورشیدی در شهر رشت برگزار شد. از آن هنگام روز جهانی زن از سوی فعالان حقوق زنان و نيز تشکل های مستقل صنفی و سياسی در ايران گرامی داشته شده است.
این روز از سوی جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نمی شود و این در حالی است که ایران عضو سازمان ملل متحد است.