روزنامه بریتانیایی تلگراف در نوشتاری تحت عنوان: بریتانیا خسارت برجا مانده از تخریب و غارت سفارتش را خود پرداخت کرد نوشت: لندن هزینه تعمیرات خسارت وارد شده به دو ساختمان سفارت و رزیدانس دیپلمات های خود را در تهران که در نوامبر ۲۰۱۱ مورد هجوم تندورها قرار گرفت، پرداخت کرده است.
یک سخنگوی وزارت امور خارجه بریتانیا این امر را تایید کرده و گفته که هزینه این تعمیرات در حدود چند صد هزار پوند بوده است. این سخنگو گفته که بازپرداخت این مبلغ از ایران جزو پیش شرط بازگشایی سفارت نبوده است و مذاکرات برای دریافت آن کما کان در جریان است.
طبق کنوانسیون وین که تهران جزو امضا کنندگان آن است، حفاظت از ساختمان های دیپلماتیک از التزام های کشور میزبان است.
این مقاله در گفتگو با کارشناس امور بین الملل نوشته که تفسیر این اقدام لندن به معنی اذعان لندن به نقش ایران در خاورمیانه و و اشتیاق لندن برای بازگشایی سفارت است.
این بازگشایی همچنین به معنی عقب نیفتادن لندن در مسابقه و رقابت دریافت سهم از بازار مستعد سرمایه گذاری ایران است.
تاکنون ۱۸ وزیر خارجه به همراه هیئت های اقتصادی پس از دستیابی تهران و قدرت های جهانی به توافق جامع اتمی به ایران سفر کردند.
مدیران غول نفتی رویال داچ شل، فلییپ هاموند وزیر امور خارجه را در این سفربه تهران همراهی می کنند.
ایران، گمشده سرمایه گذاران
نشریه آمریکایی فوربس در مقاله ای با عنوان بریتانیا سفارتش را در تهران بازگشایی می کند نوشت: سرمایه گذاران به دنبال بازار بکر و مستعد جدیدی هستند و ایران گمشده آنها است.
ایران هجدهمین اقتصاد بزرگ جهان است، و برای بازسازی زیر ساخت اقتصاد خود و خروج از انزوای مالی، نیازمند حجم زیادی از سرمایه گذاری خارجی است.
اما بسیاری از کشورها ابتدا ترجیح می دهند که از طریق شعب خود در دبی و ترکیه وارد بازار ایران شوند، زیرا تا برداشته نشدن کامل همه قید و بندهای تحریم های اقتصادی، ورود اینگونه سرمایه به بازار ایران برایشان مقرون به صرفه تر است.
آخرین امید نتانیاهو
روزنامه هاآرتص چاپ اسرائیل در مقاله ای نوشته است کارزار رد توافق اتمی ایران در کنگره آمریکا محتوم به شکست است. و آخرین امید نخست وزیر اسرائیل و جمهوریخواهان کنگره این است که ایران یک گام اشتباه بردارد، یعنی اینکه طی روزهای آینده دست به اقدام خشنی بزند. مانند جنجالی که اسرائیل در مساله موشک پرانی در جولان ایجاد کرد. اما شکست خورد.
در بین مخالفین توافق اتمی، صحبت کمی از پیروزی به میان می آید، بلکه بیشتر صحبت از اقرار به یک شکست آبرومندانه است.
از سوی دیگر لابی هایی مانند آیپک که مخالف توافق اتمی است، نیز نتوانسته تعدادی مورد نیاز از مشاهیر آمریکایی را برای مخالفت با توافق جمع کند.