بخش انگلیسی صدای آمریکا - «سبا» ۲۵ ساله بود که کار طراحی در نیویورک را رها کرد تا برای نوسازی یک گالری هنری به تهران برگردد. طی چند ماه او سه قرارداد کاری دیگر امضاء کرد. او می گوید جایگاه زنان در ایران طی دهه گذشته بسیار تغییر کرده است.
در آستانه چهلمین سالگرد انقلاب ۵۷، مسائل اندکی به لحاظ سیاسی حساس تر یا پر تناقض تر از وضعیت زنان است.
پس از انقلاب، قوانین اسلامی به زنان جایگاه حقوقی نازل تری از مردان داد و برای نمونه زنان برای ترک کشور نیاز به اجازه پدر یا همسرشان داشتند. زنان از جنبه های قضایی مانند ارث و شهادت در دادگاه نصف مردان محسوب می شوند.
اما جمهوری اسلامی در عین حال مشوق تحصیل زنان بود.
مینا دانشجوی ۲۵ ساله زبانشناسی معتقد است: «به دانشگاه رفتن راهی به پیش برای دخترانی مثل من بود که نمی خواستند به سرنوشت مادران شان در یک جامعه سنتی دچار شوند. پدرم وقتی فهمید باید برای تحصیل به شهر دیگری بروم تا مدتی با من حرف نمی زد.»
سارا دانشجوی ۲۵ ساله باستانشناسی می گوید: «اگر زنی در این رشته کاری موفق است، خیلی سخت جنگیده است و همه زنان توان این همه مبارزه را ندارند.»
مقامات همچنان با فعالیت های اعتراضی به حجاب اجباری خط کشی دارند و چندین زن فعال را به همراه نسرین ستوده، وکیل شان، به زندان انداخته اند.
با این وجود بسیاری به یاد دارند چقدر از روزهای آغاز انقلاب فاصله گرفته اند.
یک زن ژورنالیست در تهران می گوید: «اصلا مثل قبل نیست. آن موقع نمی تونستید سوار ماشین یک دوست مذکر بشوید. ما می ترسیدیم که جلوی مان را بگیرند، چون تو خیابان ها خودروها را بازرسی می کردند. رفتن برای صرف ناهار با یک دوست مذکر امکان پذیر نبود. الان کسی به این چیزها اصلا فکر نمی کند.»
بسیاری هنوز متاسف اند که حسن روحانی بر خلاف وعده انتخاباتی اش در انتصاب یک وزیر زن کوتاهی کرد.
فرشته صادقی، روزنامه نگار سیاسی در تهران، می گوید: «سقف شیشه ای وجود دارد و وجود خواهد داشت.»
