یادداشتی از یگانه رضاییان در واشنگتن پست
عملکرد قوی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی روسیه فرصتی فراهم کرد تا زنان ایران از مقامات خواستار آزادی های بیشتری شوند.
زنان ایران برای اولین بار پس از انقلاب ۱۳۵۷ اجازه پیدا کردند وارد استادیوم آزادی شوند. مقامات مسئول با بی میلی زیر فشار افکار عمومی و خواست بین المللی درهای استادیوم را به روی زنان باز کردند. ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه ها یادآور سیاست تبعیض جنسیتی دیرین جمهوری اسلامی است.
اما مقامات مسئول عجله ای در دادن اجازه ورود زنان به استادیوم ها نداشتند. بلیط روز مسابقه به سرعت تمام شد. روز مسابقه با وجودی که بازی شروع شده بود در استادیوم را به روی زنان باز نمی کردند. پس از این که بسیاری ناامید شده و رفتند اجازه دادند جمعیت اندکی که مانده بودند، وارد استادیوم شوند. البته به معطلی اش می ارزید.
بسیاری از رسانه ها به این تحول واکنش مثبتی نشان دادند. پلاکاردهای «رویا به واقعیت پیوست» در دست مردم دیده می شد.
ابوالفضل یکی از علاقمندان به فوتبال پس از حضور در استادیوم آزادی گفت: «تقریبا چهل سال است که مسئولین مردهای ایرانی را متهم می کنند که ظرفیت حضور زنان را ندارند. این یک ادعای دروغ است. ما چند ساعت با هم در استادیوم بودیم و هیچ اتفاقی نیفتاد. هیچ مشکلی نبود.»
در اینستاگرام یک زن ایرانی نوشت: «ما استادیوم آزادی را تسخیر کردیم. مهم نبود که بازی روی چمن برگزار نمی شد. تجربه بودن در آن جا حیرت آور بود، زیرا برای این لحظه آزادی سال ها انتظار کشیده بودیم.»
ولی هنوز راهی طولانی در پیش است. چالش های پیش رو تخصیص جایگاه ویژه زنان، دستشویی مختص بانوان و مساله حضور خانواده هاست.
رسیدن به این نقطه خودش پیشرفت است. اما از آغاز نباید ممنوعیتی برای حضور زنان در استادیوم ها وجود داشت. زنان ایران نباید چهار سال دیگر صبر کنند تا بتوانند وارد استادیوم ها شده و تیم ورزشی مورد علاقه شان را تشویق کنند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
