واکنش قاطع به نقض حقوق بشر در ايران به غرب در مقابله اتمی با تهران نيز کمک ميکند

وال استريت جرنال زير عنوان "ايران آزاد، بهترين راه" مقاله Emanuel Ottolenghi کارشناس ارشد در بنياد دفاع از دمکراسی را چاپ کرده است که می نويسد تصميم اخير دولت اوباما در مورد تحريم بعضی از متخلف ترين عاملين نقض حقوق بشر در رژيم ايران موجب خشنودی است، اگر در مسيری درست پيگيری شود. اما با آنچه که می توان در اين زمينه برای انزوای بيشتر تهران انجام داد، فاصله ای طولانی دارد. در همين حال اتحاديه اروپا هنوز تصميم نگرفته است تحريم های مرتبط با حقوق بشر را عليه جمهوری اسلامی حتی مد نظر قرار دهد. برای اين کوتاهی، جز تعجب، پاسخی نمی توان يافت. صرفنظر ازدلايل اخلاقی برای حمايت ازحقوق بشر درايران، چنين سياستی ضمن تضعيف رژيم درغايت به غرب نيز در مقابله اتمی با تهران کمک می کند.
اقدامات نمادين در تشريح بی رحمی های رژيم بايد در کانون ديپلماسی عمومی غرب قرار گيرد. هر روياروئی با مقامات ايران فرصتی برای تحقير آنان در واکنش به موارد نقض بشر است، ضمن آنکه به مردم ايران نيز نشان داده می شود دولت شان تا چه حد منزوی است.
فقط صحبت کردن کلی در باره حقوق بشر کافی نيست. سياستمداران غربی بايد ضمن مطرح ساختن مواردی مشخص از نارضائی ها و چهره های سرشناس به زندان افتاده اپوزيسيون خواستار آزادی فوری آنها بشوند و برای عدم همکاری قيمتی تعيين کنند.
به عنوان مثال دولت هائی که هنوز در تهران سفارتخانه دارند، نظير استراليا، کانادا، اتحاديه بيست و هفت کشوری اروپا، ژاپن و کره جنوبی می توانند در صورتی که به خواست هايشان عمل نشود، با فراخواندن سفيران خود سطح مناسبات سياسی با تهران را تنزل دهند. مسلما، مقامات ايران ديگر در سفرهايشان سزاوارفرش قرمز، و يا تريبون بنياد های فکری و دانشگاهی برای نشر تبليغاتشان نخواهند بود. رهبران غربی نيز می توانند قاطعانه تر قوانين جاری حقوق بشری را برای محدود ساختن صادرات تکنولوژی های مورد استفاده در سرکوبی مردم ايران بکار گيرند.
همزمان با شروع اثرگذاری تحريم های اقتصادی بر اقتصاد ايران، اکنون بيش ازهر زمان ديگری تماس با مردم ايران برای آگاه ساختن آنان از اينکه اختلاف ما با رژيم است نه با آنها، و اينکه آزادی شان بهترين ضامن امنيت ماست، اهميت دارد. تقويت برنامه های فارسی زبان راديو تلويزيونی يک راه خوب برای انتقال اين پيام است. رهبران غرب می توانند ورای فراهم کردن بودجه برای چنين برنامه هائی، اقداماتی بيشتر انجام دهند. مجسم کنيد اگر نخست وزيران و صدر اعظم ها در غرب خود مستقيما با حضور در برنامه های راديو تلويزيونی ضمن تشريح سياست هايشان، قساوت های رژيم را تقبيح و محکوم کنند.