مقاله‌ای از افشان استوار در فارین پالیسی
جنگ سوریه تا زمانی که قدرتمندترین حامی اسد بر میز مذاکره ننشیند پایان نمی گیرد و آن حامی پوتین نیست.
علت شکست توافق آتش بس میان آمریکا و روسیه بیش از آن که به دو رویی مسکو ارتباط داشته باشد به انتخاب آن کشور به عنوان طرف مذاکره مربوط است. در میان حامیان خارجی رژیم اسد، ایران که صدها نیروی خودش و هزاران نیروی شیعه غیر سوری را بسیج کرده است بیشترین نفوذ را در سوریه دارد.
اهداف روسیه و ایران در سوریه یکی نیست و دلیلی وجود ندارد که منافع ایران از سوی مذاکره کنندگان روس تامین شود.
اگر آمریکا به سطحی از برقراری صلح در سوریه امید دارد نمی تواند از مذاکره مستقیم با ایران پرهیز کند. البته این امر به معنای دستیابی به نتیجه ای فوری نخواهد بود.
سوریه تنها کشور خاورمیانه بود که در جنگ ایران و عراق از تهران حمایت کرد. رهبران نظامی ایران همه کهنه سربازان آن جنگ هشت ساله هستند.
دمشق و تهران در مقابل اسراییل موضعی مشترک دارند. سوریه به کریدوری برای کمک به حزب الله لبنان بدل شده است. ایران با از دست دادن دسترسی اش به خاک سوریه بازدارندگی اش در برابر اسراییل تضعیف خواهد شد.
از این منظر جمهوری اسلامی دلیلی ندارد که از تغییر رژیم در سوریه حمایت کند. گروه های سنی جهادی چون جبهه النصره، احرار الشام، و داعش ضدیت خود را با شیعیان نشان داده اند.
تهدید بزرگتر برای ایران، ائتلاف پشت شورشیان شامل آمریکا، عربستان سعودی، قطر، امارات متحده عربی، اردن و ترکیه هستند.
ایران از ایفای نقشی محوری در سوریه می کوشد نفوذ خود در آینده سوریه پس از جنگ را حفظ کند. ایران باید بخشی از هر گونه راه حل سیاسی در سوریه باشد. آمریکا و ایران بر سر شکست داعش منافع مشترک دارند.
نگاه به جنگ در تهران با مسکو و واشنگتن تفاوت دارد. ایران تمایل به مراتب کمتری برای مصالحه نسبت به روسیه دارد زیرا جنگ برای تهران جنبه شخصی، فرقه ای، و حتی حیاتی برای علوی های سوریه و شیعیان در کشورهای همسایه دارد.
جنگ پر هزینه و سنگین است. ایران اگر مصالحه را در جهت منافع اش ببیند ممکن است به آن دست بزند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
