جروسلام پست زيرعنوان «شکاف رو به ظهور در مناسبات ايران و ترکيه» می نويسد رجب طيب اردوغان نخست وزير ترکيه زود ترازآنچه انتظارميرفت خود را در موقعيت ارزيابی مجدد در روابط رو به رشد دولتش با جمهوری اسلامی ايران می بيند.
يکی از دلايل موافقت ترکيه با تقاضاهای ايران، ورای مخالفی که در سازمان ملل متحد عليه تحريم های جديد داد آن بود که دولت ايران قول ادامه مذاکرات با غرب را ميداد. اما علی خامنه ای، رهبر ارشد، برای شکستن اين عهد به زمانی طولانی نياز نداشت. او به فاصله ای کوتاه پس از تصويب قطعنامه سازمان ملل متحد، از طريق محمود احمدی نژاد رئيس جمهوری، اعلام کرد تمامی مذاکرات برای دو ماه معلق ميماند.
اين به وضوح ترک ها را خشمگين ساخت که ممکن است قادر نباشند بيش ازاين در کنار تهران به ايستند، و اصولا چرا به ايستند؟
دولت آمريکا ناخشنودی خود را از اردوغان، به گونه ای غير مستقيم، ابراز داشته است، و خبرها ازسردی حاکم بر ملاقات اين دو در جريان اجلاس ماه گذشته سران کشورهای گروه بيست در کانادا حکايت دارد. باراک اوباما رئيس جمهوری آمريکا ديربه ملاقات آمد، بيانيه ای مشترک صادر نشد، وعکسی بيرون نيامد که آنان را در کنارهم نشان بدهد. بعلاوه بموجب گزارشها، آمريکا شرکت خود در يک کنفرانس اخيرامنيتی منطقه ای در ترکيه را فقط دوازده ساعت پيش از برگزاری آن لغو کرده است.
دولت ترکيه از قبل به خوبی ميدانست که تصميم اش برای حمايت ازايران درسازمان ملل متحد خشم آمريکا را برمی انگيزد. اما اميدوار بود که منافع مناسبات با تهران عواقب ناشی از اين خشم را جبران ميکند و چنين سياستی را با ارزش می سازد. واقعيت عکس اين را ثابت ميکند.
اين بدان معنا نيست که ترکيه مناسبات با تهران را قطع ميکند و يا کاملا با ايران فاصله ميگيرد. اين بدان معناست که اردوغان و حزب او حمايت شان را از موضع ايران در سازمان ملل متحد کم خواهند کرد. آنها ازعمل کردن به عنوان وکيل مدافع خامنه ای، و مدافعی درغرب، دست بر ميدارند که خواست خامنه ای بود و آمادگی داشت بهای آن را با بذل و بخشش از طريق يک معامله گاز ارزان و قراردادهائی سودآور برای شرکت های ترکيه بپردازد.