گلوب اند ميل زير عنوان "جنبه های منفی اينترنت برای معترضين مصری و تونسی" می نويسد بسياری از کارشناسان اين روزها هنگامی که سخت سرگرم بحث و اظهارنظر در باره نقش توئيتر و فيس بوک در اعتراض های تونس و مصر بودند، از توجه به يک خبرهولناک بازماندند که ايران روز دوشنبه صحنه اعدام دو فعالی بود که برای منعکس ساختن ويديوهای موسوم به انقلاب توئيتری سال ۲۰۰۹ دراينترنت به دار آويخته شدند.
در همين حال تفاوت ها در تونس و ايران کاملا آشکار است.
در تونس، يک ناراضی وب نگار وزير شده است، حال آنکه در ايران کماکان کسانی را محاکمه می کنند که جرات کرده بوند رژيم محمود احمدی نژاد را درانتخابات ۱۸ ماه پيش به چالش بگيرند.
در تونس وب نگاران اين شانس را داشتند که ارتش از شليک به آنان امتناع ورزيد، زين العابدين بن علی، رئيس جمهور منفور به عربستان گريخت، و دولت جديد قصد ندارد سراغ محاکمه معترضين برود که بسياری از آنان اکنون قهرمان شناخته می شوند. اگر وقايع در تونس به گونه ای رخ می داد که آقای بن علی پس ازيک سرکوبی خونين در قدرت بماند، اکنون احتمالا پليس خفيه اش روشی نظير ايران را در پيش می گرفت، و برای شناختن ناراضيان، سايت های شبکه های اجتماعی را زير و رو می کرد.
همزمان با گسترش اعتراض ها در جهان عرب، بحث ها و اظهار نظرهای متعددی در باره قدرت اينترنت در کمک به پيشبرد دمکراسی ارائه شده است. اما اين يادآوری نيز مهم است که رژيم های مستبد می توانند از اينترنت به عنوان ابزاری برای سرکوبی استفاده کنند. سايت هائی نظير فيس بوک و توئيتر برای تشريح اعتراض ها و نشان دادن ويديوهای حاکی از خشونت پليس مورد استفاده قرار گرفته اند، اما از همين سايت ها نيز می توان برای رد يابی ناراضيان پس ازفرونشستن اعتراض ها استفاده کرد.
در مصر، در يک جزوه ۲۶ صفحه ای حاوی راهکارهای اعتراضی از دريافت کنندگان خواسته شده است اين جزوه را از طريق فتوکپی و يا ای ميل تکثير و پخش کنند، و سراغ شبکه های اجتماعی نروند که پليس امنيتی بعدا قادر به رديابی آنهاست.
اينکه ايرانی ها، تونسی ها و مصری ها از اينترنت برای تماس و ارتباط استفاده می کنند تعجب آور نيست. ميان جنبش های انقلابی و آخرين تکنولوژی های ارتباطی و مخابراتی همواره نوعی هم زيستی وجود داشته است.
لنين با تحسين از قدرت پست و تلگراف ياد می کرد، و انقلاب اسلامی در ايران به ميزانی قابل توجه به نوار کاست هائی مديون است که فرستادن قاچاقی موعظه های آيت الله خمينی را به ايران زمان شاه ممکن می ساخت. به همين جهت طبيعی است که جنبش های اعتراضی جديد در خاورميانه سراغ فيس بوک و توئيتر بروند. همانگونه که لنين و خمينی کشف کرده بودند استفاده موثر از ابزارهای جديد ارتباطات و مخابرات مستلزم وفاداری به دمکراسی نيست.