دکتر شاپور راسخ، از پیشگامان علم جامعه‌شناسی در ایران در ۹۷ سالگی، درگذشت.
شاپور راسخ از پیشروان مطالعات و پیمایش‌های کمی در ایران بود که پیش از انقلاب ۵۷ به مدت ۱۰ سال معاون برنامه‌ریزی سازمان برنامه بود. او مدت ۱۹ سال هم استاد دانشگاه تهران بود.
شاپور راسخ در سال ۱۳۰۳ در تهران متولد شد. تحصیلات ابتدایی، متوسطه و دانشگاهی خود را تا اخذ دکترای ادبیات فارسی و لیسانس اقتصاد در ایران گذراند و سپس به اروپا رفت و فوق لیسانس علوم اجتماعی و دکترای جامعه‌شناسی را در دانشگاه ژنو سوئیس گرفت.
در آن دوره، کتاب‌های «مقدمه بر جامعه‌شناسی ایران» و «تعلیم و تربیت در جهان امروز» را نوشت و مقالات متعددی منتشر کرد.
شاپور راسخ از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۶ مشاور یونسکو در امور تربیتی بود و کتاب‌های «محتویات تعلیم و تربیت»، «نگاهی به سوادآموزی» و «تعلیم و تربیت و فرهنگ صلح» را نوشت.
او حدود ۱۰ سال عضو محافل روحانی ملی بهائیان ایران و سوئیس بود و به مدت ۱۲ سال در هیئت مشاوران قاره‌ای بهائیان اروپا عضویت داشت.
شاپور راسخ از سال ۱۹۸۰ با همکاری گروهی مسئولیت تنظیم و انتشار مجله «پیام بهایی» را به عهده داشت و کتاب‌های «امیدها و نویدها»، مجموعه شر «سرود گذر» و «دنیا نیازمند تمدنی جهانی است» را منتشر کرد.
