گوگوش خواننده‌ای است که به «صدای ایران» شهرت دارد، اما در سال ۱۹۷۹ صدای او توسط انقلاب اسلامی خاموش شد.
او امسال بیست و یکمین سال شکست سکوت خود را با انتشار آلبوم جدید و تور کنسرت آمریکای شمالی، که دوم اکتبر به شهر واشنگتن می‌رسد، جشن می‌گیرد.
گوگوش چند روز پیش از آغاز تور خود که پس از پایان همه‌گیری کرونا برگزار می‌شود، در گفت‌وگوی مفصلی با رادیو ملی آمریکا «ان پی آر» درباره زندگی و فعالیت‌های هنری خود توضیحاتی داد.
این هنرمند سرشناس ایرانی درباره دلیل ادامه خوانندگی به زبان فارسی گفت: «چون کشورم را دوست دارم.»
وی در ادامه می‌افزاید: «کودکان به عنوان غیرایرانی بزرگ می‌شوند، اما سعی می‌کنم به آنها یادآوری کنم که ایرانی هستند.» او می‌گوید نسل جوان ایرانی که والدین آنها مجبور به زندگی در خارج از ایران شده‌اند، زبان خود را فراموش می‌کنند و آهنگ‌های او می‌تواند به آنها در بازیابی زبان و فرهنگ شان کمک کند.
برای ایرانیانی که ناچار به ترک کشور خود شده‌اند، گوگوش نمادی از خانه است.
فائقه آتشین، مشهور به گوگوش، در سال ۱۹۵۰ در تهران متولد شد و در سه سالگی به همراه پدرش که یک آکروبات‌باز در کلوپ شبانه بود، اجرا را آغاز کرد. او ابتدا با تقلید از آهنگ‌های هنرمندان مشهور به آوازخوانی پرداخت.
گوگوش در بخش دیگری از مصاحبه خود با ان پی آر می‌گوید: «وقتی پدرم متوجه شد که من این استعداد را دارم، استعدادم را کشف کرد و باعث شد تا برای مردم بخوانم.»
او در سال ۱۹۵۹ برای نخستین بار و زمانی که تنها ۹ سال داشت، در فیلم «ترس و امید» بازی کرد و در یک صحنه فیلم، ساز اسباب‌باری را تکان داد و آهنگ «جانی گیتار» پگی لی را خواند.
گوگوش در نوجوانی در تهران بزرگ شد و موسیقی پاپ غربی را تماماً جذب کرد. او در دهه ۱۹۶۰ یکی از آهنگ‌های آرتا فرانکلین به نام «احترام» را خواند.
به گفته گوگوش، موسیقی غربی تأثیر عمده‌ای در مسیر حرفه‌ای او داشت.
او به رادیوی ملی آمریکا می‌گوید :«به همین دلیل است که من این شیوه خواندن را انتخاب کردم، یعنی می‌دانستم که می‌خواهم متفاوت باشم.»
به نوشته ان پی آر، فعالیت‌های هنری گوگوش در اوایل دهه ۱۹۷۰ با ترانه‌هایی مانند «غریب آشنا» و موسیقی سریال مشهور «طلاق» به اوج رسید.
اما انقلاب ایران همه چیز را تغییر داد، شاه سرنگون شد و حکومت جدید این کشور، جمهوری اسلامی اعلام شد. گوگوش در آن هنگام در لس آنجلس بود.
او به رادیو ملی آمریکا می‌گوید: «پس از چند ماه مجبور به بازگشت به کشورم شدم، زیرا نمی‌توانستم اینجا بمانم. من چیزی نداشتم و نمی‌توانستم کار کنم.»
گوگوش به ایران بازگشت، حکومت او را مجبور به ترک آوازخوانی کرد و از شرکت در تمامی گردهمایی‌های عمومی منع شد.
او می‌گوید: «آنها تلاش زیادی کردند تا من را محو کنند، منظورم این است که نام من را حذف کنند، موقعیت من را حذف کنند، آهنگ‌هایم را حذف کنند، صورتم را حذف کنند، خاطرات من را حذف کنند؛ اما موفق نشدند.»
گوگوش در اوج فعالیت‌های هنری خود مجبور شد ۲۱ سال سکوت کند. سپس در ژوئیه سال ۲۰۰۰، حکومت به او اجازه ملاقات با خانواده‌اش در لس آنجلس را داد و او در نهایت ایران را ترک کرد.
نخستین اجرای او پس از انقلاب در تورنتو در کانادا بود؛ در تالار «ایرکانادا» که هجده هزار ایرانی با آغوش باز در انتظارش بودند.
گوگوش درباره آن اجرا و بازگشت دوباره به صحنه می‌گوید: «زبانم بند آمده بود و ترسیده بودم. نمی‌دانستم که می‌توانم برای این مردم بخوانم یا نه، ولی اتفاق افتاد.»
توماس لادریل، پیانیست، بنیانگذار و مدیر هنری گروه پینک مارتینی در تولید چهارمین آلبوم گوگوش با این هنرمند ایرانی همکاری می‌کند. او می‌گوید: «در جهان، خوانندگانی مانند فیروز، ادیت پیاف، چاولا وارگاس داریم، یا در آمریکا بیلی هالیدی یا نینا سیمون که نماینده مردم و صدای آنها هستند.»
به گفته توماس لادریل، این هنرمندان فرای سیاست و دین هستند، و از همه ساختارها فراتر می‌روند.
گوگوش در پاسخ به این پرسش ان پی آر که آیا به تغییر در ایران امیدوار است، با اشاره به حوادث اخیر در افغانستان گفت: «موضع آمریکا در افغانستان کار را برای ما سخت می‌کند.»
او در ادامه اضافه کرد: «آنچه در حال حاضر در افغانستان اتفاق می‌افتد، همان چیزی است که در سال ۱۹۷۹ در ایران اتفاق افتاد.»
با این حال گوگوش می‌گوید به آوازخوانی ادامه می‌دهد و قصد دارد امید ایرانیان سراسر جهان را زنده نگاه دارد.