النا هولودنی در مقاله‌ای برای نشریه بیزنس اینسایدر می‌نویسد، شش شرکت مواد غذایی ایرانی اجازه صادرات به روسیه را دریافت کرده‌اند. به گزارش ریانوستی، یولیا ملانو سخنگوی اداره فدرال بازرسی بهداشت مواد غذایی، گیاهی و دامی، می‌گوید «ما به چهار شرکت ایرانی مجوز ارسال محصولات غذایی داده ایم: آنها شامل چهار تولید کننده مواد لبنی و دو تولید کننده مرغ هستند. تحویل محصولات پس از تکمیل بخش دیگری از مقررات می تواند آغاز شود.»
صادرات گوشت، لبنیات، میوه، سبزیجات و ماهی به روسیه از سوی شماری از کشورهای غربی ممنوع است. خبر ارسال مواد غذایی از ایران به روسیه تازه ترین پرده از همکاری به شدت زیر ذره بین تهران و مسکو طی سال گذشته است.
اخیرا شاهد گزارش هایی درباره معامله نفت در برابر کالا و لغو ممنوعیت تحویل موشک های دفاعی اس-۳۰۰ روسیه به ایران بودیم که بلافاصله پس از توافق مقدماتی هسته ای در فروردین ماه رخ داد.
به عقیده نویسنده این گزارش، تحلیلگران تعابیر متفاوتی از همکاری ایران و روسیه دارند.
یک اردوی فکری شامل تام نیکلاس، استاد دانشگاه جنگ نیروی دریایی آمریکا، است که رابطه مسکو و تهران را نشانه‌ای از تاثیرگذاری محدود سیاست آمریکا بر امور جهانی به ویژه روسیه و ایران می داند.
نیکلاس اخیرا به بیزنس اینسایدر گفت انتقال سامانه موشکی اس-۳۰۰ «نشانه دیگری حاکی از این واقعیت است که روسیه و ایران می توانند به هر آنچه تمایل دارند بدون احساس فشار از سوی ایالات متحده دست بزنند».
سوی دیگر سکه برای عده ای نشان از این دارد که جهش فوری روسیه به سوی ایران پس از توافق هسته ای نشانه ای از ترس کرملین از انزوای بیشتر آن کشور در صحنه بین المللی است که پس از بهبود احتمالی روابط واشنگتن و تهران بدنبال یک توافق واقعی می تواند شدیدتر شود.
گئورکی میرسکی، کارشناس امور خاورمیانه، به واشنگتن پست می گوید «چند سال پیش، از یکی از دیپلمات های روس شنیدم که می گفت: یک ایران طرفدار آمریکا خطرناک تر از یک ایران هسته ای است... اگر به این امر به عنوان معادله ای با حاصل جمع صفر نگاه کنیم، نزدیکتر شدن ایران به غرب معادل تضعیف موقعیت روسیه است. از این رو یک ضربه پیشگیرانه پیش از اجرای توافق هسته ای ضروری است تا به ایران نشان داده شود ما قابل اعتمادترین شریک آنها و تنها قدرتی هستیم که می توانند به آن تکیه کنند».
به هر شکل روشن نیست چه چیزی از این توفان حوادث بیرون خواهد آمد.
به اعتقاد نیکلای کوژانف، کارشناس غیر مقیم مرکز کارنگی در مسکو، روابط ایران و روسیه از گونه ای اتحاد سیاسی اقتصادی بسیار فاصله دارد ولی با وجود تمام واقعیت ها و تلاش ها بر سر توافق هسته ای «تهران در سایه ی احتمال شکست مذاکرات بر سر برنامه هسته ای اش یا عدم حصول نتیجه ای مطلوب به روابط با مسکو به عنوان راه حل دوم نگاه می کند».
استدلال کوژانف در گزارشی در باره احیای روابط روسیه و ایران این است که موانع متعدد سیاسی و اقتصادی همچون گفتگوهای روسیه با اسرائیل و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس می تواند مانع شکل گیری هر گونه «اتحاد استراتژیک فراگیر» بین تهران و مسکو شود «روسیه و ایران باید در این باره تصمیم بگیرند که در چه فضای سیاسی همکاری شان منطقی تر و موثرتر است.
به عبارت دیگر، در فضایی که آنها بتوانند فراتر از مشاوره ارتباط برقرار کنند. مواضع روسیه و ایران در مسائل مشخصی نزدیک است اما، روشن نیست که یقینا با هم موافقت داشته باشند. بدون ارائه ی پاسخ هایی روشن به پرسش های اقتصادی و سیاسی، پیشبرد دیالوگ میان مسکو و تهران نامحتمل است».
به طور خلاصه، کوژانف می نویسد «شدت تماس های کنونی مسکو با تهران در تاریخ پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروری سابق بی سابقه است. اگر چه هنوز ظرفیت هایی برای بهبود روابط وجود دارد اما، موانع جدی هم سر راه است که می تواند همکاری دو کشور را مختل یا حتی متوقف کند».